Κωστής Παλαμάς: [Του πατέρα μου γράμματα]
7.
Από κάπου τα ξέθαψα
μια μέρα ξεχασμένα
χαρτιά, σα φύλλα κίτρινα,
λόγια μισοσβησμένα.
Του πατέρα μου γράμματα
που αγάπης νέο βλαστάρι
στην παιδούλα μητέρα μου
τα 'γραφε, πριν την πάρη.
Ω λείψανα, που σπέρνετε
μια βαθύτερη θλίψη
κι άπ' των τρανών πανάρχαιων
ερειπίων τα ύψη!
8.
Του πατέρα μου γράμματα,
ξερόφυλλα τριμμένα,
ριγμέν' απ' το χλωρόδεντρο
της Αγάπης, ωιμένα!
Σα φωλιάς ψιθυρίσματα
μου μιλάτε, σα στόμα
κελαϊδείτε φιλήματα,
και μου δείχνετε ακόμα
τον ίδιο εμένα, αγέννητο,
να πολεμώ αυτού πέρα
απ' τα σκότη του ανύπαρχτου
για να βγω στην ημέρα.
(Ίαμβοι και Ανάπαιστοι)
Από τα Άπαντα Κωστή Παλαμά (τ.1ος)
εκδ. Μπίρης, 1972
Ακόμα:
ο Κωστής Παλαμάς, στα Αυτοβιογραφικά
ο Κωστής Παλαμάς, εδώ, πάλι
Ετικέτες Κωστής Παλαμάς, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 5