Κωστής Παλαμάς: Επιστολή
Φαρμάκ' είνε τ' αχείλι μου και μαύρ' είν' η καρδιά μου
Απ' τον καιρό που σ' έχασα, μονάκριβ' έρωτά μου!
Του κάκου τόσες της ζωής χαρές και τρικυμίες,
Της νιότης τα ονείρατα, του κόσμου οι ιστορίες,
Τριγύρω μ' ανυπόμονα πετούν και θορυβούνε
Και τη στολή του τραγουδιού γυρεύουν να 'ντυθούνε'
Τ' αφίνω κι' απελπίζονται, και φεύγουν πεισμωμένα,
Παιδιά που τα παράτησεν η μάννα γυμνωμένα.
Μα όταν σε στοχάζωμαι, - κατάλευκα λουλούδια
Χθες 'ς άγριο βάτο έβλεπα γεμάτον απ' αγκάθια —
Για σένα έχω μοναχά παρθενικά τραγούδια
'Σ της ερημιάς τα βάσανα, 'ς της ξενητειάς τα πάθια.
Νάξερες... κάθε δειλινό, την ώρα που θα σβύση
Ο ήλιος μέσ' 'ς τη θάλασσα, 'ς το βράχο ανεβαίνω
Και κάμπο, θάλασσα, ουρανό, βουνά, χωριά, τη φύσι
Του Μάϊ τη γιορτιάτικη κυττάζω, και προσμένω.
Αλλά του κάμπου οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμα
Πως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.
Και το γλυκάνισο, σπαρτό 'ς ταλώνι' αράδα αράδα,
Η πειο χλωρή και πρόσχαρη απ' όλες πρασινάδα,
Κ' εκειά τα στάχυα τα ξανθά που όλω τα πειράζει
Τ' αέρι ερωτικώτατο κ' είνε γεμάτα νάζι,
Κ' οι παπαρούνες, ωσάν νιες τρελλές και ξαναμμένες
Μέσ' 'ς τα ανθισμένα κλήματα, μητέρες προκομμένες,
Και οι εληές οι ταπεινές, μα πλούσιες περίσσια,
Κ' οι λιγερές καλόγριες, τα μαύρα κυπαρίσσια,
Και το βουνό με τις 'ψηλές χιονόστρωτες κορφές του
Κι' ο βράχος με τα σχίνα του και τις αλισφασκιές του
Κι' η 'λιόκαφτη χοριάτισσα, και το λευκό κοπάδι,
Και το χωριό το ήμερο, και τ' άγριο λαγκάδι,
Όλες αυτές οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμα
Πως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.
Για να μου δώσουνε σωστή του Μάι την εικόνα'
Τόρα δέ' φτάνουν από με να διώξουν το χειμώνα.
Όταν 'ρημάζη ο χωρισμός την άτυχη καρδιά μας
Κ' η πρασινώτερη άνοιξις είν' ερημιά 'μπροστά μας'
Το κρυσταλλένιο το νερό απ' του βουνού τη ράχι
Μέσ' σε θολό γυαλί θολή πάντα θωριά θε νάχη.
'Σ τη θάλασσα το μάτι μου μονάχα όταν γυρίση,
Βρίσκει μεθύσ' ηδονικό, παράξενο μεθύσι.
Η θάλασσα που 'ς τον κρυφό και φοβερό της όγκο
Φωλιάζει κάθε κεραυνός, και κάθε αρμονία,
Απ' του φιλιού τη στεναξιά ως του θεριού το βόγγο,
Μου δίνει με την όψι της γλυκά παρηγορία
Κ' ελπίδα με το κύμα της που 'ς τ' ακρογιάλι σβύνει.
Ανώτερη κι' από τη γη κι' απ' τον αιθέρα εκείνη
Γιατί κ' οι δυο με όλα τους την έχουνε μοιράνει,
Κάνει για μένα θαύματα που ο Θεός δεν κάνει'
Όταν 'ς αυτή τη θάλασσα που τόσω με μεθάει
Ο ήλιος κάθε δειλινό να πέση αργοκινάη,
θαρρώ πως πάει, αγάπη μου, ο ήλιος να σε φέρη,
Και ρόδ' αφίνει 'πίσω του 'σα να μου λέη: κ α ρ τ έ ρ ε ι.
Και να! κι' από το σύννεφο εκείνο που προβάλλει
Ωσάν κανέναν άγγελο να κρύβη χρυσομάλλη,
Κι' απ' τ' άλλο που 'σα' μενεξές θεόρατος πετιέται
Κι' απ' τον αφρό που 'ς την κορφή του κύματος γεννιέται
Και μέσ' απ' το απέραντο των ρόδων περιβόλι,
Απ' όλη αυτή τη θάλασσα κι' από τη δύσι όλη,
Το κάθε ροδοσύννεφο, το κάθε κρινοκύμα
Εσένα ξεσκεπάζει'
Πότ' ενός γλάρου έχεις φτερά, πότε νεράιδας βήμα,Τόρα θεάς μυστήριο, τόρα παιδούλας νάζι.
Μ' απλώνεις τα χεράκια σου, μου γνεύεις, με κυττάζεις,
Μ' ευφραίνεις με χαμόγελο, με δάκρυο με σπαράζεις,
Και πότε κράζεις «έρχομαι», και πότε κράζεις «έλα...»
Α! τι γεννά του χωρισμού, της μοναξιάς η τρέλλα!
Εις της αυγής τον ουρανό εν άστρο καμαρόνω
Που μόνο λαμπυρίζει'
Και του 'δικού μας έρωτος τον ουρανό στολίζειΈνα φιλάκι μόνο.
'Σαν τώς καρδιών μας την αυγή, 'σάν της αυγής τα κάλληΈνα μονάχα όνειρο κι' ο ύπνος μου προβάλλει'
'Σ την αγκαλιά μου οδηγεί κάθε νυχτιά εσένα
Κι' ατέλειωτο, απαράλλαχτο, πληθαίνει ολοένα
Το πρώτο και το ύστερο φιλάκι μας εκείνο,
Από καϋμό και παρθενιά χρυσής στιγμούλας κρίνο.
Κι' όταν ξυπνώ, κ' οι τέσσαρες της κάμαρας μου τοίχοι
Μου δείχνουν ολοφάνερα της νιότης μου την τύχη,
Αχ! όλα είνε όνειρα, στοχάζομ', εδώ χάμου,
Κ' ένα δεν είνε όνειρο μονάχα: η ερημιά μου!
Μάιος 18...
Από τα Άπαντα Κωστή Παλαμά (τ.1ος)
εκδ. Μπίρης, 1972
Ακόμα:
ο Κωστής Παλαμάς, στα Αυτοβιογραφικά
Ετικέτες Κωστής Παλαμάς, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 4
» Δημοσίευση σχολίου