<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Πινακοθήκη ~ Harry Herman Roseland (1866 - 1950)

28 Ιουλ 2010

6An Important Letter 6

Ετικέτες

Νικηφόρος Βρεττάκος: Γράμμα

22 Ιουλ 2010


Δεν έχω ένα φύλλο απ' τα παλιά πράσινα δέντρα.

Σου γράφω τη λύπη μου σ' αυτό το χαρτί.
τόσο ελαφριά που να στη φέρει ο άνεμος,
τόσο καλή και τρυφερή που να μη παραξενευτεί ο ήλιος,
ευγενική σαν τη σιωπή που περπατεί στο χορτάρι
τη νύχτα, απλή και καθαρή σαν το νεράκι που τρέχει
και δε μαντεύεις πως το γέννησε η χτεσινή καταιγίδα.

Πολλοί σκοτώθηκαν. Πολλοί ζούμε. Όλοι μας είμαστε
λαβωμένοι. Είναι βαρύς από τον πόνο μας ο κόσμος.

Mε τη σιωπή της θάλασσας θα λάβεις τη λύπη μου.
Σου στέλνω αυτό το αιώνιο μου Μη με λησμόνει!
Είναι ένα φως διπλωμένο ανάμεσα σ' ένα μικρό συννεφάκι.
Σου στέλνω αυτό το αρνάκι, μια κ' είσαι κοντά στο Θεό,
να τ' οδηγήσεις σ' ένα πράσινο κήπο του.

Σου στέλνω αυτό το βρέφος με το τσακισμένο ποδαράκι.
Ανέβασέ το στο παράθυρο με τον αυγερινό,
κοντά στον κόσμο, κοντά στο όνειρο,
κοντά στην καλοσύνη σου, που είναι ζεστή σα μια ανάσα μητέρας,
κοντά στο τζάκι που ονειρεύεσαι με το χέρι στο μέτωπο
την ευτυχία του πεινασμένου, του στρατιώτη, του άρρωστου.
Βάλτο κοντά στην πράσινη σημαία. Κοντά στο κόκκινο
άλογο. Στη μητέρα σου πλάι, που τριγυρισμένη
απ' του Γενάρη τους σπουργίτες, γνέθει την ελπίδα.
Βάλτο κοντά στο στεναγμό της φιλίας. Κοντά-κοντά.
Βάλτο να κάτσει, κι άνοιχτου σαν ένα γέλιο το παράθυρο
να ιδεί τον κόσμο.


Από τον ιστότοπο mani.org.gr

Ακόμα:
- ο Νικηφόρος Βρεττάκος, στα αυτοβιογραφικά
- κι άλλα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου με θέμα τα γράμματα εδώ, στο γράμμα σε χαρτί
- για τον Νικηφόρο Βρεττάκο: parnonas.org

Ετικέτες ,

Διονύσης Χαριτόπουλος: Δανεικιά γραβάτα

16 Ιουλ 2010


Τότε θα σου γράψω έλα.
Αν πιστεύεις και μια αράδα απ' τα γράμματα που ζεσταίνουν τον κόρφο μου, έλα. Τώρα δε ντρέπομαι. Δουλεύω. Και σε γραφείο ε; Φοράω γραβάτα, δερμάτινα παπούτσια κι είμαι ξυρισμένος. Έχω κόψει τα μαλλιά μου σα δημόσιος υπάλληλος και πληρώνω εισιτήριο για να πάω απ' το Σύνταγμα στην Ομόνοια. Αγοράζω καθημερινά εφημερίδα, καπνίζω τσιγάρα με φελό κι έχω σπίτι να μείνω. Έτσι χωρίς να ντρέπομαι πια, σου λέω έλα — ξέρεις που θα με βρεις.

Κι άμα θες να μου γράψεις, να η αντρέσα μου.
Όχι Ποστ Ρεστάντ στον Πειραιά για ν' απορείς... «πού μένεις στον Πειραιά; γιατί παίρνεις τα γράμματα στο ταχυδρομείο; Κι αφού η εταιρία σου είναι στην Αθήνα...»


Από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου Δανεικιά γραβάτα
εκδ. Καστανιώτη, 1982

(το βιβλίο επανακυκλοφόρησε το 2001 από τον Εξάντα,
και το 2006 από τα Ελληνικά γράμματα)

Ετικέτες ,

η Λιλή Ζωγράφου στην κόρη της, Ρένα Χατζηδάκη.

10 Ιουλ 2010


Ρένα μου,

Είναι Τρίτη, και πέρασε κι αυτή η μέρα με την ελπίδα ενός γράμματός σου, που όμως δεν πραγματοποιήθηκε.

Είναι 8 1/2 κι είμαι ολομόναχη σπίτι. Φυσά ένας νοτιάς, που φέρνει πότε πότε από δεξιά κι αριστερά, κάποιες νότες από ορχήστρες κέντρων. Και σκέπτομαι πως είναι η ώρα που και συ όπως μου γράφεις βρίσκεσαι στις Τρεις Καμάρες. Και μόλις θυμήθηκα αυτό, κι ακόμα πως τα ματάκια σου θα λάμπουν από χαρά κι αγάπη για τα γύρω σου, ευχαριστήθηκα και σκέφτηκα να σου γράψω. Να σου θυμίσω πως είσαι η αγαπημένη μου, η πολύτιμή μου δικαιολογία στη ζωή.

Χτες βράδυ, είχε πάρει η Νίνα εισιτήρια, και πήγαμε στη συναυλία του Ηρ. Αττικού. Σε θυμόμουνα πολύ, καθώς άκουγα ένα θαυμάσιο κομμάτι ενός μοντέρνου Άγγλου του Williams. Καθίσαμε στην ίδια θέση που καθόμαστε και οι δυο μας. Τι άλλο κάνω; Μα τίποτα αγαπούλα μου. Δεν πάω πουθενά όπως ξέρεις δα, και κατά τις 11 προσπαθώ να κοιμηθώ. Κάνω μια μεγάλη προσπάθεια να ιδώ σε ποιο σχολείο θα σε πάω φέτος. Γιατί του Χατζηδάκι έγινε πολύ ακριβό. Πάντως θα συνεννοηθώ με τον πατέρα σου και ελπίζω το φετεινό χειμώνα, να περάσεις μια πολύ όμορφη ζωή.

Μ’ αγαπάς; εγώ σε λατρεύω.

Αν διαβάζεις και κάτω εφημερίδες, θα είδες κάτι που σε συγκίνησε. Γράφανε σήμερα «Ο άνθρωπος που θα ταξιδέψει στη σελήνη έχει γεννηθεί. Σε 15 χρόνια θα ταξιδεύομε εκεί. Θα γίνουν ενδιάμεσοι σταθμοί». Και εξηγούσε πως θα εκτοξεύσουνε ένα μεγάλο αεροπλάνο που αφού περάσει τα στρώματα της ατμόσφαιρας θα συναντήσει ένα κενό στο οποίο θα σταματήσει. Θα γίνει λοιπόν ένας μετέωρος σταθμός, στον οποίο θα σταματούν τα επιβατικά αεροπλάνα για ανεφοδιασμό. Εγώ είχα γουρλώσει τα μάτια μου από κατάπληξη και σκέφτηκα πως ιδίως άμα θα ’μαι καμιά παλιόγρια μ’ ένα ταψί στο κεφάλι, και με πέντε τρίχες ξεθωριασμένες για μαλλιά, εσύ θα φτιάχνεις τις βαλίτσες σου και θα μου λες «Μανάκι πάω μια δεκαριά μέρες στη Σελήνη. Μη ξεχνάς να πίνεις τα χάπια σου». Κι εγώ θα σου λέω με το στραβό μου στόμα. Ναι, ναι καλό ταξίδι κυρά μου και γράψε μου. Μόνο και που τώρα σε παρακαλώ γράψε μου κι αφού δεν φορώ ακόμα το ταψί, κι ούτε είσαι στη Σελήνη αλλά στην πεζότατη Κρήτη. Χαιρετισμούς στην κα Χατζηδάκη. Κι όλη την τρυφερότητα της καρδιάς μου για σένα, δική σου, Λη.


Από την Οδό Πανός - τ.102, Μάρτιος 1999

(αφιέρωμα στη Λιλή Ζωγράφου)

(η φωτογραφία είναι από το τεύχος Νο. 128, του ίδιου περιοδικού )

Link:
Η Ρένα Χατζηδάκη, στα αυτοβιογραφικά

Ετικέτες

Δανιήλ Βαρουζάν: Γράμμα νόστου

4 Ιουλ 2010


Ξενιτεμένε γιόκα μου - μου γράφει η μάνα η έρμη,
ως πότε τάχα οι μέρες σου στα ξένα θα κυλούν;
Ως πότε το κεφάλι σου, στου κόρφου μου τη θέρμη,
τα χέρια μου να σφίξουν θα ποθούν;

Φτάνει πια ν' ανεβαίνουνε σε ξένη, φως μου, σκάλα,
τα πόδια σου που οι χούφτες μου ζέσταναν μια φορά,
φτάνει η καρδιά σου, όπου άδειασα του στήθους μου το γάλα,
να μου πικρομαραίνεται μακρυά.

Στ' αδράχτι πια κουράστηκαν τα χέρια τα τραχειά μου,
κι' είναι ως να υφαίνω σάβανο στα ολάσπρα μου μαλλιά,
Αχ! Ας σε δουν τα μάτια μου, σαν άλλοτε σιμά μου
κι' ας σφαλιστούν, κι' ας μην ανοίξουν πια.

Έρμη στην πόρτα κάθουμαι και καρδιολυπημένη'
κι' απ' τους περάτες γερανούς μαντάτα σου ζητώ.
Η ιτιά που με το χέρι σου παιδί είχες φυτεμένη
μου κάνει κιόλας ίσκιο ζηλευτό.

Μάταια η φτωχή τ' άπόβραδα να μου 'ρθεις περιμένω'
τα παληκάρια προσπερνούν και φεύγουν του χωριού,
κι' ο βοϊδολάτης κι ο ζευγάς διαβαίνουν κι' εγώ μένω,
μονάχη συντροφιά του φεγγαριού.

Στο ρημαγμένο σπίτι μας που πια μ' έχετε αφήσει,
πότε με σέρνει ο τάφος μου, και πότε αυτό τρελλά'
- χελώνα που το καύκαλο τής έχουν λες τσακίσει,
μ' απάνω αυτή τα σπλάχνα της κολλά.

Έλα, ακριβέ μου, σκόρπισε χαρά στο πατρικό σου,
κι' η πόρτα μας ρημάχτηκε, τ' αμπάρια είν' αδειανά.
Μα είν' άνοιξη! κι' άπ' το μικρό σκεβρό παράθυρό σου
τα σπουργιτάκια μπαίνουνε ξανά.

Απ' το κοπάδι πού 'χαμε παλιά, μόνο ένα κριάρι
στη στάνη μας απόμεινε, παιδάκι μου, γερό'
που όμως, θυμήσου, η μάνα του, κάποιον καιρό, κριθάρι
απ' την παλάμη σου έφαγε, θαρρώ.

Τριφύλλι και ριζόφλουδες ολοένα το ταΐζω'
και στην ουρά την πλούσια του δίνω τροφή μ' αυτό,
και το μαλλί του μ' ακριβό ένα χτένι το χτενίζω,
τόσο το δόλιο μού είν' αγαπητό.

Σ το γυρισμό σου, γυιόκα μου, θα το ροδοστολίσω,
και στην ολάνθη νειότη σου θα το θυσιάσω πια,
κι' από το αίμα του τα πόδια σου θα γλυκοπεριχύσω (*)
να ξαποστάσεις απ' την ξενητειά.

Daniel Varujan (Taniel Varuzhan)
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης



Από την Παγκόσμιο Ανθολογία - τόμος β'
Εκδ. Γεωργίου Παπαδημητρίου, 1953



(*) Παλιό αρμένικο έθιμο θέλει να βρέχουν με αίμα κριαριού τα πόδια
εκείνων που γυρίζουν από την ξενητειά, για να ριζώσουνε στην πατρίδα.

Ετικέτες