<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Πινακοθήκη ~ Sir David Wilkie, RA (1785 – 1841)

27 Ιουν 2008

6Woman At A Window Reading A Letter6

Ετικέτες

ο Jack Kerouac προς τον Allen Ginsberg

23 Ιουν 2008

Ο Τζακ Κέρουακ προς τον Άλεν Γκίνσμπεργκ

3 Οκτωβρίου 1952, Νέα Υόρκη

Θέλω να ενημερώσω εσένα και τους υπόλοιπους για την γνώμη μου για σένα. Μπορείς να μου πεις, παραδείγματος χάρη, γιατί, μ' όλη αυτή τη συζήτηση για το στυλ των βιβλίων τσέπης και την νέα τάση να γράφoυν για τα ναρκωτικά και το σεξ, το βιβλίο μου Οn The Road που έγραψα το 1951 δεν δημοσιεύτηκε ποτέ; Γιατί εξέδωσαν το βιβλίο του Χολμς πoυ είναι απαίσιο και δεν εκδίδουν το δικό μου επειδή δεν είναι τόσο καλό όσο μερικά από αυτά που έχω γράψει; Αυτή είναι η μοίρα ενός ηλίθιου που δεν μπορεί να χειριστεί τις υποθέσεις του ή είναι η γενική βρωμιά της Νέας Υόρκης; Και εσύ, που σε θεωρούσα φίλο μου, μου λες κοιτώντας με στα μάτια ότι το Οn the Road που έγραψα στον Νιλ είναι "ατελές", λες και ό,τι έχεις γράψει εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος ήταν τέλειο... και δεν λες κουβέντα γι' αυτό...

Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω πόσο ζηλεύεις και ότι εσύ και ο Χολμς και ο Σόλομον θα δίνατε το δεξί σας χέρι για να μπορέσετε να γράψετε κάτι σαν το Οn The Road... Και δεν έχω άλλη εναλλακτική λύση από το να γράφω ανόητες επιστολές σαν αυτή, ενώ αν ήσασταν άνδρες θα μπορούσα τουλάχιστον να έχω την ικανοποίηση να σας πλακώσω στο ξύλο όλους... πολλά γυαλιά μυωπίας πρέπει να βγουν.

Eίστε όλοι ίδιoι, φτηνοί και τιποτένιοι, πάντα ήσασταν και δεν ξέρω γιατί σας άκουγα και έκανα παρέα μαζί σας - σπατάλησα 15 χρόνια από τη ζωή μου μέσα στην βρωμιά της Νέας Υόρκης, από τους Εβραίους εκατομμυριούχους του Χόρας Μαν που με ικέτευαν για το πoδόσφαιρo και τώρα διστάζουν να με συστήσουν στις γυναίκες τους, μέχρι τους όμοιούς σου... ποιητές, ναι, καλά... απόμακρες μικροσκοπικές παραλλαγές του ίδιου ύφους... βαριά διακοσμημένες αποδεκτές μικρά γράμματα στο μέσον της καλοτακτoπoιημένης σελίδας του βιβλίου ποίησης. Όχι μόνο με στενοχώρησες με τη δήλωσή σου ότι δεν υπάρχει τίποτα στο On The Road που να μην το ήξερες ήδη (το οποίο είναι ψέμα επειδή με μια ματιά μπορώ να καταλάβω ότι ποτέ δεν ήξερες ακόμη και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια για κάτι τόσο απλό όσο η δουλειά του Νιλ και το τι κάνει) - και ο Σόλομον, παριστάνοντας τον ενδιαφερόμενο άγιο, ισχυρίζεται ότι δεν καταλαβαίνει τα συμβόλαια, ενώ σε 10 χρόνια θα είμαι τυχερός αν έχω το δικαίωμα να κοιτάζω μέσα από το παράθυρό του την παραμονή των Χριστουγέννων... θα είναι τόσο πλούσιος και χοντρός και τόσο απορροφημένος από τον τρόμο των άλλων ανθρώπων μέσα σε ένα σύννεφο καπνού μετά από μια γεμάτη ικανοποιητική ρουφηξιά... Όλοι τους παράσιτα σαν εσένα, ακριβώς όπως είπε ο Έντι. Και τώρα ακόμη και ο Τζον Χολμς, που όπως όλοι ξέρουν ζει σε απόλυτη παραίσθηση σχετικά με τα πάντα, γράφει για πράγματα που δεν γνωρίζει, και μάλιστα με εχθρικότητα. [...] Όλοι γνωρίζουν ότι δεν έχει ταλέντο... και έτσι τι δικαίωμα έχει αυτός, που δεν γνωρίζει τίποτα, να κρίνει το βιβλίο μου. - Δεν έχει το δικαίωμα ούτε να μείνει σιωπηλός γι' αυτό - το βιβλίο του είναι για πέταμα και το δικό σου είναι απλά μέτριο και το γνωρίζετε όλοι, και το βιβλίο μου είναι υπέροχο και δεν θα εκδοθεί ποτέ. Προσέξτε να μην με συναντήσετε ποτέ στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Προσέξτε επίσης να μην αναφερθείτε στο πού βρίσκομαι. Θα έρθω στην Νέα Υόρκη και θα μάθω ποιος μίλησε. Είστε όλοι ένα μάτσο από ασήμαντους, λογοτεχνικούς εγωιστές... και δεν μπορείτε να φύγετε από την Νέα Υόρκη, είστε τόσο άχρηστοι... Ακόμη και ο Κόρσο με τα άρματα του Τάνχουζερ να πατούν όλους τους άλλους έχει ήδη αρχίσει να συνέρχεται... Πες του να φύγει... πες του να βρει μόνος του τον δικό του τάφο... Η καρδιά μου αιμορραγεί κάθε φορά που κοιτάζω το Οn The Road... το βλέπω τώρα, γιατί είναι υπέροχο και γιατί το μισείτε και τι είναι ο κόσμος... ειδικότερα τι είσαι εσύ, Άλεν Γκίνσμπεργκ... ένας άπιστος, γεμάτος μίσος, τα χαχανητά σου δεν με ξεγελούν, βλέπω το γρύλλισμά σου κάτω από αυτά... Προχώρησε και κάνε ό,τι θέλεις, θέλω να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου... Σίγουρα δεν θα βρω πoτέ γαλήνη αν δεν ξεπλύνω εντελώς τα χέρια μου από την βρωμιά της Νέας Υόρκης και όλα όσα αντιπρoσωπεύετε εσύ και η πόλη... Και όλοι, το γνωρίζουν...Και ο Τσέις το γνώριζε πριν από πολύ καιρό... και αυτό επειδή ήταν γέρος από την αρχή... Και τώρα είμαι εγώ γέρος... Καταλαβαίνω ότι δεν σας αρέσω πια, βρωμοαδερφές... Πηγαίνετε να πάρετε πίπες στους διάφορους Κόρσο...

Ελπίζω να σου χώσει ένα μαχαίρι... Συνεχίστε να μισείτε ο ένας τον άλλο και να περιφρονείτε και να ζηλεύετε και...

Ολόκληρη η ιστορία μου στην Νέα Υόρκη είναι ένα μακρύ σχεδόν χιουμοριστικό χρονικό ενός πραγματικά ανόητου που παραπλανήθηκε από χοντρά γουρούνια... Καταλαβαίνω το αστείο... και γελάω ακριβώς όσο και εσείς... Aλλά από εδώ και πέρα δεν αστειεύομαι... Εξαιτίας ανθρώπων σαν εσένα και τον Ζιρό... ακόμη και με τον G. μ' εμπόδισες να βγάλω λεφτά επειδή σε μισούσε... και ήρθε μαζί με τον Νιλ εκείνο το βράδυ και ο Νιλ ήθελε να κλέψει ένα βιβλίο από το γραφείο, φυσικά, τι θα έλεγες και εσύ αν πήγαινα στο δικό σου Ν Ο R C και έκλεβα πράγματα και μετά τα γελοιοποιούσα... και ο Λουσιέν με το σκατένιο μικρό εγωισμό του πρώτα να προσπαθεί να με κάνει να κλάψω για τη Σάρα και μετά να μου λέει ότι θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να την ξεχασω...

Πρέπει να ξέρει τώρα πια αν δεν έχει χαζέψει εντελώς από το ποτό ότι το ίδιο ισχύει για όλους... πόσο εύκολα μπoρoύν να εξαφανιστούν... και να ξεχαστούν εντελώς... και να σχηματίσoυν ένα μαύρο σημάδι διαφθοράς μέσα στη βρωμιά... λoιπόν εντάξει. Και όλοι σας, ακόμη και η Σάρα, δεν με νοιάζει πια ποιος θα διαβάσει αυτήν την παρανοϊκή επιστολή... όλοι σας μ' εγκαταλείψατε... με εξαίρεση τον Τόνυ Μανότσιο και μερικούς άλλους άγγελους... και έτσι σας λέω, μην μου ξαναμιλήσετε ποτέ και μη προσπαθήσετε να μου γράψετε ή να έρθετε σε επαφή μαζί μου... εξάλλου πιθανόν να μην με ξαναδείτε ποτέ... και είναι καλό... έχει έρθει ο καιρός για όλους εσάς τους επιπόλαιους ανόητους να συνειδητοποιήσετε ότι το θέμα της ποίησης είναι... ο θάνατος... έτσι πεθάνετε... και πεθάνετε σαν άνδρες... και βουλώστε το... και πάνω απ' όλα... αφήστε με ήσυχο... και μην με ξανασκοτίσετε ξανά.

Τζακ Κέρουακ


Από τον Ανατολικό - τ.2, Απρ.1997
επιμέλεια: Νίκη Παλαιολόγου

Ετικέτες

Τάσος Καπατσούλιας: Το τελευταίο γράμμα

18 Ιουν 2008


Αν φθάσουν κάποτε στα χέρια σου, Δαφνούλα, αυτές οι σελίδες και τις διαβάσεις, ίσως και τις διαβάσεις, ίσως να χαμογελάσεις με πίκρα και να σκεφτείς:
«Τι ήθελες, καλέ μου Νίκο, και τα έγραφες αυτά; Δεν σου έφτανε το μαρτύριο της φυλακής σου! Δεν σου έφτανε η τρομερή αγωνία της αναμονής του θανάτου;»
Ίσως νάχεις δίκιο εσύ κι' όλοι οι άλλοι άνθρωποι, γιατί δεν ξέρετε. Μπορεί να ακούτε για μας, μπορεί να φαντάζεστε ακόμα. Μα όσο μεγάλη φαντασία κι' αν έχετε, ποτέ δεν θα μπορέσετε να φτάσετε την αλήθεια! Την αλήθεια την έχουν κλεισμένη μαζί μας στα τέσσερα ντουβάρια και την φυλάν ζηλότυπα να μην δει το φως, να μην τη δούνε οί άνθρωποι. Αυτοί που την φυλάν, τη φουβούνται τρομερά, γιατί αν βγεί στο δρόμο πρέπει να κρυφτούν βαθειά στη γη, να φυλαχτούν γιατί θα σηκωθούν κι' οι πέτρες να τους κυνηγήσουν!
Όμως εμείς οι φυλακισμένοι, μα κι' οι άνθρωποι που έχουν καθαρή τη συνείδηση, δεν την φoβόμαστε. Την έχουμε κλείσει, όχι μέσα σε ψηλά ντvουβάρια, μα στην καρδιά μας. Την λέμε σήμερα και θα την φωνάζουμε αύριο! Και τούτο το ταπεινό τετράδιο αυτό το σκοπό έχει. Να βοηθήσει λίγο και να δείξει σε σένα και σ' όλο τον κόσμο κάτω από ποιές συνθήκες ζούσαν, αγωνίζονταν και πεθαίναν οι άνθρωποι που «αμάρτησαν» γιατί πάλαιψαν για τη λευτεριά της πατρίδας, γιατί κυνήγησαν τον εχθρό και τους συνεργάτες τους που μόλυναν τα χώματά μας!
Μα δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Για μας που ζούμε τρία χρόνια τώρα μες τα μπουντρούμια, μακριά από δικούς και φίλους, μακριά από κάθε χαρά που μπορεί να δώσει ή ζωή, το γράμμα είναι μια ανακούφιση, είναι μια διέξοδος, είναι αν θες ακόμα και μια συντροφιά.
Το να θυμάται κανείς την περασμένη ζωή του, το να την συγκρίνει με την τωρινή και να την βλέπει πια με καινούργια μάτια, με νέες ξεκαθαρισμένες αντιλήψεις για το τι σημαίνει άνθρωπος γενικά και ποιος είναι ο προορισμός του, είναι ένα μέσο κριτικής ανάλυσης που θα του επιτρέψει ν' αποβάλλει τα κακά ελαττώματα, να γίνει πιο χρήσιμος στους δικούς του, πιο αγαπητός κι' άξιος στους συνανθρώπους του.
«SCRIPTΑ ΜΑΝΕΝΤ» λέγαν οι Ρωμαίοι. Κι' αν αυτό το γραφτό που το συμπληρώνω αργά - αργά, γλυτώσει από τις επιδρομές και μείνει, ίσως βoηθήσει την αλήθεια να βγει μια ώρα αρχήτερα στο φως και ν' ανταμείψει τον καθένα ανάλογα με τα έργα του!
Δεν σου κρύβω ακόμα ότι, το αν αποφάσισα να γράψω σ' αυτό το τετράδιο είναι γιατί μου ζητάς επίμονα τον τελευταίο καιρό με τα γράμματά σου, να μάθεις γενικότερα για την τωρινή ζωή μου!
Πώς να απαντήσω όμως στα ερωτήματά σου; Το γράμμα μου πριν φτάσει στα χέρια σου, περνάει από χέρια που ψαχουλεύουν και το διαβάζουν γραμμή - γραμμή. Έχουμε δικαίωμα να γράφουμε τα απολύτως οικογενειακά. Μια λέξη να χρησιμοποιήσουμε που θάναι ξένη στο φτωχό λεξιλόγιο του αγράμματου λογοκριτή μας, το γράμμα αν δεν σκιστεί, θα γυρίσει πάλι σε μας σαν «απαράδεκτο», σαν «επιλήψιμο»! Το αν πεινάμε, το αν βασανιζόμαστε, το αν περιμένουμε με την ψυχή στο στόμα κάθε βράδυ το θάνατο, δεν πρέπει να το μάθετε! Α π α γ ο ρ ε ύ ε τ α ι!... .
Έτσι σ' απαντώ μονάχα για να σ' ευχαριστήσω πολλές φορές για το δέμα και την επιταγή που μούστειλες και που με βοηθάνε να κρατηθώ στη ζωή.
Αλλά και αν ήθελα να σε κάνω κοινωνό σ' όλα αυτά που έχουν σχέση με την τωρινή ζωή μου, αν εύρισκα τον τρόπο να στο πω τι θά 'βγαινε, καλή μου; Σε φτάνουν τ' άλλα. Ας μην προσθέσω στους αδύνατους ώμους σου κι' άλλη μια στεναχώρια. Μα... σε τούτο τα χαρτί έχω δικαίωμα να τα γράφω. Κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορέψει. Κανενός φύλακα φρουρού, το χέρι δεν θα ακουμπήσει πάνω του! Γράφω και το κρύβω.
Ναι, γράφω και το κρύβω γιατί θέλω να δεις πως όλο αυτό το διάστημα ήσουν πάντα στο μυαλό μου. Πως ή αγάπη μου για σένα είναι πάντα η ίδια. Γιατί πρέπει να ξέρεις ακόμα, μπορεί νάχουμε βάλει σαν σκοπό μας το φτιάξιμο μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την αδικία, την εκμετάλλευση και την κλεψιά. Μια κοινωνία που μέσα σ' αυτήν οι άνθρωποι θα δουλεύουν και θ’ απολαμβάνουν τους κόπους τους. Μπορεί ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους να δεxόμαστε σήμερα το μίσος της λεγόμενης «άρxουσας τάξης» μα δεν μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν εμείς δεν αγαπάμε την οικογένειά μας κι' αν αυτή πρώτα απ’ όλα δεν κάνουμε ευτυχισμένη.


Από το βιβλίο του Tάσου Καπατσούλια "Το τελευταίο γράμμα"
Εκδ. Αλφειός, 1976

Ετικέτες ,

Ruth Dallas: Γράμμα σ' έναν Κινέζο ποιητή

13 Ιουν 2008


Οι λέξεις δε θα είχαν έρθει να σου γράψω
εάν δεν είχαν διεισδύσει στην καρδιά σου
όπως μέσα στο νερό,
σ' ένα τραγούδι που 'κανε σε ώρα θλίψης
μια σκλάβα όταν το 'σκασε
με το νερό να κείται πάνω από τις πέτρες διάφανο
όπως στο ναό του Βου-Τσεν
ή εδώ, κοντά σε κάθε βουνοπλαγιά.
Συλλογιζόμενος της καθαρής λίμνης το σύμβολο,
πώς η καρδιά σου να μην γίνει καθαρή;


Από την Οδό Πανός - τ.69/70, Σεπτ.1993
μετάφραση: Αθανάσιος Βαβλίδας

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ H. W. Pickersgill (1782-1875)

8 Ιουν 2008

6Τhe Oriental Love Letter6
Image Hosted by ImageShack.us
- engraved by Mr. Edward Finden -

Ετικέτες

ο Vincent van Gogh στον Theo van Gogh

4 Ιουν 2008

O Βίνσεντ Βαν Γκογκ προς τον Τεό Βαν Γκογκ


Etten, 3 Νοεμβρίου 1881

Αγαπητέ Τεό

Υπάρχει κάτι στο μυαλό μου που θέλω να σου πω. Ίσως και να γνωρίζεις κάτι ήδη γι αυτό, και να μην είναι είδηση για σένα. Ήθελα να ξέρεις ότι ερωτεύτηκα τόσο πολύ την Κη Βος ετούτο το καλοκαίρι που δεν βρίσκω άλλα λόγια να το περιγράψω, εκτός από το, "Είναι απλώς σαν η Κη Βος να ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος και εγώ ο πιο κοντινός στην Κη Βος" και αυτά τα λόγια τής είπα. Όμως, όταν της το είπα αυτό, εκείνη απάντησε ότι το παρελθόν και το μέλλον ήταν σαν ένα γι' αυτήν και έτσι δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταποδώσει το αίσθημά μου.

Τότε βρέθηκα σε τρομερό δίλημμα για το τι θα έπρεπε να κάνω. Θα πρέπει να παραιτηθώ μπροστά σε εκείνο το "ποτέ, όχι, ποτέ", ή να θεωρήσω ότι το θέμα δεν έχει τακτοποιηθεί ακόμα, και με καλή καρδιά να μην το εγκαταλείψω;
Εγώ διάλεξα το δεύτερο. Και μέχρι σήμερα δεν έχω μετανιώσει γι' αυτή την προσέγγιση, παρότι ακόμα αντιμετωπίζω εκείνο το "ποτέ, όχι, ποτέ".
Τώρα, όμως, θα έχεις καταλάβει ότι ελπίζω να μην αφήσω κανέναν τρόπο ανεκμετάλλευτο που θα μπορούσε να με φέρει κοντά της, και αυτός είναι ο σκοπός μου: Να συνεχίσω να την αγαπώ. Μέχρι που στο τέλος θα με αγαπήσει κι εκείνη.

Τεό, μήπως κατά τύχη είσαι κι εσύ ερωτευμένος; Ελπίζω να είσαι, γιατί πίστεψέ με, ακόμα και οι "petites misères" του [έρωτα] έχουν την αξία τους.

Υπάρχουν τρία στάδια.
1. Να μην αγαπάς και να σε αγαπούν.
2. Να αγαπάς και να μη σε αγαπούν (η παρούσα περίπτωση)
3. Να αγαπάς και να σε αγαπούν.

Σου λέω λοιπόν ότι το δεύτερο στάδιο είναι καλύτερο από το πρώτο, αλλά το τρίτο! Αυτό είναι!

Πάντα δικός σου, Βίνσεντ

[υστερόγραφο]:...Προσπάθησαν να με κάνουν να υποσχεθώ πως δεν θα ξαναπώ ούτε θα γράψω απολύτως τίποτα για τούτη την υπόθεση, αλλά εγώ αρνήθηκα να δώσω τέτοια υπόσχεση: Ο κορυδαλλός δεν μπορεί να μην τραγουδάει την άνοιξη.


Από το βιβλίο Τα σ' αγαπώ που άντεξαν
Εκδόσεις Άγκυρα, 2006
επιμέλεια: Σύσση Καπλάνη

(ο πίνακας είναι αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ με επιδεμένο το αυτί του)

Ετικέτες