<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Τόλης Νικηφόρου: Γράμμα

31 Μαΐ 2007


________στην Ισιδώρα

συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα
σου αναγγέλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά πoιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες
είσαι καλά;


Τόλης Νικηφόρου
-Ο πλοηγός του απείρου-

(εκδ. Nέα Πορεία, 1986 & 2004)

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Pieter Janssens Elinga (1623-1682)

27 Μαΐ 2007

6A man and a woman reading a letter6

Ετικέτες

o Vaslav Nijinsky στον Sergei Pavlovich Diaghilev

23 Μαΐ 2007


Στον Άνθρωπο

Δεν ξέρω πώς να σας αποκαλέσω αφού μου είναι αδύνατο να σας δώσω ένα όνομα που να σας ταιριάζει. Σας γράφω, πιστέψτε με, χωρίς αποστροφή, χωρίς εχθρότητα, όσο πιο ήρεμα μπορώ. Δεν έμαθα ποτέ να λέω όμορφες φράσεις, ωστόσο, μπορώ με ευχαρίστηση να σας πω τι σκέφτομαι.
Δε σας φοβάμαι' ξέρω πως στο βάθος της καρδιάς σας δε με μισείτε. Σας αγαπώ, σαν ανθρώπινο πλάσμα, μα δεν επιθυμώ, μαζί σας πια, καμιά συναλλαγή. Και κάτι ακόμη που θέλω να ξέρετε, είναι ότι δεν έπαψα να εργάζομαι ούτε στιγμή. Δεν είμαι ένας νεκρός άνθρωπος. Πώς θα μπορούσα, άλλωστε, όταν εντός μου κατοικεί ο Θεός κι εγώ σ' Αυτόν! Μ' απασχολεί ο χορός κάθε στιγμή, και συνεχώς προοδεύω. Καμιά φορά γράφω κιόλας, αν μπορώ, δεν χρησιμοποιώ, όμως, τα όμορφα λόγια που, τόσο εσείς αγαπάτε. Εμένα δε μ' ενδιαφέρει να οργανώνω θεατρικά συγκροτήματα, είναι η τύχη της ανθρωπότητας που με απασχολεί.
Εσείς, εσείς είστε πεθαμένος, ο θάνατος διακρίνεται πίσω απ' τα έργα σας.
Ξέρω πως είστε ο χειρότερος εχθρός μου, δεν μπορώ λοιπόν να σας πω φίλο, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι σκέφτομαι κακό για σας: η αντιπάθεια έχει το στίγμα του θανάτου, και γω πλημμυρίζω ζωή... Είστε κακός, ενώ εγώ σας αγαπώ, (με μια αγάπη βαθιά και διεισδυτική), την ανθρωπότητα την αγαπώ όπως ο καλός Ντοστογιέφσκυ.
Έχετε πει ότι είμαι τρελός, εγώ πιστεύω ότι ο τρελός είστε εσείς. Σας αρέσει να ταπεινώνετε τους ανθρώπους, εγώ αρνούμαι να υποκύψω. Δεν θέλω αυτό το χαμόγελό σας που ο θάνατος ζωγραφίζει. Το δικό μου έχει χαθεί, δεν έχω, όμως, τύψεις γιατί δεν κατέστρεψα τίποτε. Σκοπός του γράμματός μου δεν είναι να σας διασκεδάσει, σας γράφω, αντίθετα, για να σας κάνω να κλάψετε. Είμαι ένα πλάσμα ευαίσθητο, λογικό, ενώ εσείς, μ' όλο που δεν στερείσθε κρίσεως, δεν έχετε καμιά ευαισθησία και τα αισθήματά σας είναι καταστροφικά. Ορκιστήκατε να με καταστρέψετε, όταν εγώ σκεπτόμουν να σας σώσω. Σας αγαπώ, ελπίζοντας έτσι να δω ευτυχισμένο τον άνθρωπο που με μισεί, κι εύχεται τη δυστυχία μου.
Γνωρίζω τη δολιότητά σας. Όταν ακόμη ζούσα μαζί σας, τα νεύρα μου ξέσπαγαν συχνά, όμως, το πνεύμα μου ήταν πάνω απ' αυτά τα παιδιαρίσματα, γιατί ο Θεός βρισκόταν στο πλευρό μου. Αντίθετα, εσείς δεν είστε παρά ένα θηρίο που παντελώς αγνοεί τον έρωτα.
Μην σκέφτεστε, μην με παραφυλάτε: δεν είμαι πια δικός σας και σεις δεν μου ανήκετε - και τα αισθήματά μου δεν άλλαξαν: "δικός σας", αλλά με επιφύλαξη.Στο παρελθόν, ακολουθώντας το παράδειγμά σας, είχα ξεχάσει το Θεό - μονάχα εγώ τον ξαναβρήκα. Η καταστροφή σας διασκεδάζει, σας αρέσει ο θάνατος παρ' όλο τον τρόμο που σας προξενεί, ενώ εγώ τον θεωρώ κάτι το φυσικό, κάτι απ' όπου όλοι θα περάσουμε - όντας λοιπόν προετοιμασμένος, δεν τον φοβάμαι καθόλου. Αγαπώ τον έρωτα, αλλά δεν είμαι μόνο σάρκα και αίμα, είμαι όλος μία ψυχή, όλος πνεύμα... Είμαι ο έρωτας... Δεν δείξατε κατανόηση που θα μας επέτρεπε να ζήσουμε μαζί σαν αληθινοί φίλοι. Σας εύχομαι κάθε καλό.
Θα έπρεπε πολλά να σας εξηγήσω. Μάθετε μόνο πως δεν σκοπεύω να ξαναδουλέψω μαζί σας. Ακολουθούμε δρόμους πολύ διαφορετικούς. Εσείς είστε υποκριτής' εγώ δεν θέλω να γίνω - γιατί, πέρα απ' τη βοήθεια που μπορεί να μου προσφέρει για την επίτευξη κάποιου σκοπού καλού κι ευγενικού, η υποκρισία μού είναι ανυπόφορη.
Είστε κακός άνθρωπος - δεν είστε μήτε τσάρος, μήτε αρχηγός - δεν είστε ο Αυτοκράτοράς μου, αλλά ένας άνθρωπος φαύλος που θέλει το κακό μου, ενώ εγώ ούτε καν επιθυμώ τη δυστυχία σας - εγώ, που είμαι ένα πλάσμα τρυφερό, που προσπαθεί να γράψει για σας ένα νανούρισμα, ένα τραγούδι που θα σας αποκοιμίσει!...

Κοιμηθείτε εν ειρήνη, κοιμηθείτε, κοιμηθείτε ήσυχα.

Βασλάου Νιζίνσκυ



Από τo βιβλίο Το ημερολόγιο του Νijinsky- εκδ. Nεφέλη, 1981 σε μετάφραση Βερονίκης Δαλακούρα

Ετικέτες

o Γιάννης Τσαρούχης στον Στέφανο Δασκαλάκη

19 Μαΐ 2007


Αγαπητέ μου Στέφανε

Τα έργα σου πού είδα χτες μ' έβαλαν σε πολλές σκέψεις.

Βλέπω πώς ότι δειλά σκεφτόμουνα ήδη από το 1940 για τους νέους, σήμερα είναι μία τρέχουσα αλήθεια. Ή ζωγραφική πού ξαναγυρίζει στον εαυτό της και στο παραδοσιακό σχέδιο, είναι κάτι φυσικό, σαν την ιστιοπλοΐα πού θα θεωρούσε αυτονόητη την κατάργηση του μοτέρ στα ιστιοφόρα. Ή Ζωγραφική βέβαια είναι έκφραση μα είναι και μία τεχνική. Μέσα στα όρια αυτής τής τεχνικής πρέπει να πραγματοποιηθεί η έκφραση αυτή.

Απ' το 1900 έως σήμερα ή Ζωγραφική ήταν ταραγμένη από την φοβία τής καταργήσεως της από τη φωτογραφία πού τα ιδανικά της τα είχε αναγγείλει αυτή ή ιδία προ πολλών αιώνων. Φοβία και ανησυχία μήπως χάση ευκαιρίες. Οι περισσότερες ευκαιρίες, αν όχι όλες αποδείχτηκαν απατηλές — οι περισσότερες τουλάχιστον. Και ή εμπειρία ενός αιώνος σχεδόν έδειξε πώς ή καλή Ζωγραφική, ιδίως όταν είναι «φωτογραφική» όπως λένε, χωρίζεται με άβυσσο από την φωτογραφία. Νομίζω ότι είσαι σε ένα δρόμο καλό, γιατί προσπαθείς να δεις και εργάζεσαι για να αποδώσεις ότι βλέπεις σεβόμενος τους κανόνες της Ζωγραφικής τέχνης, πού υπάρχουν από πολλούς αιώνες και ελπίζω να εξακολουθήσουν να υπάρχουν για το καλό του ανθρώπου. Οι κανόνες δεν είναι οι μορφές και τα μοτίβα, πού είναι φυσικό και επιθυμητό να αλλάζουν, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και δυσκολοεξήγητο.

Σε χαιρετώ
Γιάννης Τσαρούχης
Μαρούσι 15-3-82


Από την ιστοσελίδα του Ηριδανού

(φωτ: bbc.co.uk)

Ετικέτες

Έμιλυ Ντίκινσον: Aυτό είναι το γράμμα μου στον Κόσμο

15 Μαΐ 2007


Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο,
που ποτέ δεν μου έγραψε,
τα απλά νέα που αφηγήθηκε η Φύση,
με στοργική μεγαλοπρέπεια.

Το μήνυμά της παραδόθηκε
σε χέρια που δεν μπορώ να δω'
για την αγάπη της, αγαπητοί πατριώτες,
να με κρίνετε με τρυφερότητα!

Emily Dickinson

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Gerard ter Borch (1617-1681)

11 Μαΐ 2007

6 Reading a letter 6


6 Young Man Reading a Letter 6



A Lady Reading a Letter-2

6 Woman reading a letter 6


6 Curiosity 6


6 Woman Writing a Letter 6


6 A lady reading a letter 6


6 The letter 6


6 Officer writing a letter 6


6 The message 6


6 Peasant girl reflecting on a letter 6



An Officer Reading a Letter


6 An officer writing a letter with a trumpeter6

Ετικέτες

o Henry Miller στην Anais Nin

7 Μαΐ 2007


Είμαι τρομερά ζωντανεμένος, γεμάτος οδύνη, και νιώθω απόλυτη την ανάγκη να σε δω. Πρέπει να σε δω. Σε βλέπω απαστράπτουσα και θαυμάσια, και την ίδια στιγμή γράφω στη Τζουν και γίνομαι κομμάτια, αλλά μπορείς να με καταλάβεις. Πρέπει να με καταλάβεις, Αναΐς, και να σταθείς στο πλευρό μου. Είσαι παντού, ολόγυρά μου, σαν μια λαμπρή φωτιά. Ω, να ΄ξερες, Αναΐς, πώς νιώθω αυτή την ώρα... Θέλω να γνωριστούμε ακόμα πιο πολύ.Σ' αγαπώ. Σ' ερωτεύτηκα σαν ήρθες και κάθισες στο κρεβάτι μου -όλο εκείνο το δεύτερο απόγευμα μαζί σου ήταν μια ζεστή υγρασία- κι ακούω ξανά τον τρόπο με τον οποίο προφέρεις τ' όνομά μου - με την παράξενη προφορά σου. Μου ξυπνάς ένα τέτοιο μίγμα συναισθημάτων - δεν ξέρω πώς να σε πλησιάσω. Έλα, απλώς, κοντά μου, πλησίασέ με, κι όλα θα είναι όμορφα. Στο υπόσχομαι. Μ' αρέσει τόσο η εντιμότητά σου - μοιάζει, σχεδόν, με ταπείνωση. Ποτέ δεν θα μπορούσα να την πληγώσω. Τη νύχτα σκεφτόμουν ότι μια γυναίκα σαν εσένα θα 'πρεπε να παντρευτώ. Ή, μήπως, σκέφτομαι έτσι, επειδή πάντα στην αρχή ο έρωτας εμπνέει τέτοιες σκέψεις; Δεν φοβάμαι, ότι θα θελήσεις ποτέ να με πληγώσεις. Βλέπω ότι κι εσύ έχεις σθένος - αλλιώτικο απ' το δικό μου, πιο υπαινικτικό. Όχι, δεν θα σπάσεις. Είπα πολλές ανοησίες, είπα ότι είσαι εύθραυστη, ότι είσαι ευπαθής. Πάντα ήμουν λιγάκι αμήχανος. Αλλά, είμαι όλο και λιγότερο. Όλα θα εξαφανιστούν. Έχεις μια τόσο λεπτή αίσθηση του χιούμορ, και σε λατρεύω γι αυτό. Πάντα, θέλω να σε βλέπω να γελάς. Σου ανήκει το γέλιο. Σκεφτόμουν διάφορα μέρη που θα 'πρεπε να τα επισκεφτούμε μαζί. Μικρά, σκοτεινά μέρη, σκόρπια, εδώ κι εκεί, στο Παρίσι. Μόνο και μόνο, για να μπορώ να λέω, "εδώ ήρθα με την Αναΐς, εδώ φάγαμε, εδώ χορέψαμε, εδώ ήπιαμε μαζί". Α, να σ' έβλεπα κάποτε στ' αλήθεια μεθυσμένη, τι απόλαυση θα ήταν! Φοβάμαι που το λέω, Αναΐς, αλλά, σαν έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που σμίγουν τα κορμιά μας, το πώς ανοίγεις τα πόδια σου, το πόσο υγρή είσαι, ω Θεέ μου, με πιάνει τρέλα σαν σκέφτομαι πώς είναι δυνατό να σβήσουν ποτέ αυτά... Χθες, σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τα πόδια σου να μ' αγγίζουν, το δωμάτιο να καταρρέει, εγώ να πέφτω πάνω σου μέσα στο σκοτάδι και να μην ξέρω τίποτα πια. Σε σκεφτόμουν, και μούγκριζα και ανατρίχιαζα από χαρά. Αν το Σαββατοκύριακο περάσει δίχως να σε δω, θα μου είναι αβάσταχτο... Αν χρειαστεί, θα έρθω την Κυριακή στις Βερσαλίες - θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να σε δω. Μη φοβάσαι, μήπως πρέπει να μου φερθείς ψυχρά. Μου είναι αρκετό να κάθομαι δίπλα σου, και να σε κοιτώ με θαυμασμό. Σ' αγαπώ, αυτό είν' όλο.


Από τo βιβλίο της Αναΐς Νιν Henry & June- εκδ. Σμίλη, σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

(φωτ: faustroll.net)

Ετικέτες

o Rainer Maria Rilke στη γυναίκα του Clara Westhoff

3 Μαΐ 2007


Paris VIe, 29, rue Cassette,
17 Οκτωβρίου 1907

...Βροχή, βροχή, χθες ασταμάτητα και τώρα ξαναρχίζει πάλι. Κοιτώντας κανείς ίσια μπροστά, θα μπορούσε να πει: θα χιονίσει. Χθες τη νύχτα ξύπνησα γιατί σε μια γωνιά πάνω από τα βιβλία μου είχε τρυπώσει το φεγγαρόφωτο' μια κηλίδα, που δεν φώτιζε, αλλά σκέπαζε με το αλουμινένιο της λευκό το σημείο που πάνω του απλωνόταν. Και το δωμάτιο ήταν γεμάτο παντού από κρύα νύχτα' ένιωθε κανείς και ξαπλωμένος ότι η κρύα νύχτα ήταν και κάτω από την ντουλάπα, κάτω από τη σιφονιέρα, χωρίς να αφήνει ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στα πράγματα, γύρω από τους μπρούτζινους πολυελαίους, που έμοιαζαν κρύοι πολύ. Αλλά το πρωί ήταν φωτεινό. Ένας πλατύς ανατολικός άνεμος,με αναπεπταμένο μέτωπο, απλώθηκε πάνω από την πόλη, βρίσκοντας την τόσο μεγάλη. Απέναντι, δυτικά, σπρωγμένα, διωγμένα (από τον άνεμο) αρχιπέλαγα από σύννεφα, συμπλέγματα νησιών, σταχτιά σαν τον λαιμό και το στήθος που έχουν τα νεροπούλια σε έναν ωκεανό κρύας αχνογάλαζης απόμακρης μακαριότητας. Και κάτω από όλα αυτά, χαμηλά, η Pllace de la Concorde και τα δέντρα των Champs Elysées, σκιερά, το βαθύ πράσινο που μοιάζει μαύρο, κάτω από τα σύννεφα κατά τη δύση.
[...]
Όλα αυτά έχουν την γενναιοδωρία ενός εκ γενετής φυσικού τοπίου απλώνοντας χώρο γύρω τους. Και στις στέγες, εδώ κι εκεί, κυμάτιζαν σημαίες και υψώνονταν ολοένα και πιο ψηλά στον αέρα, τεντώνονταν, χτυπούσαν, σαν να ετοιμάζονταν να πετάξουν. Αυτά έβλεπα σήμερα πηγαίνοντας προς την έκθεση του Rodin. O Benrheim μου έδειξε πρώτα στον κατάλογο έργα του van Gogh. Tο "Νυχτερινό Καφενείο" για το οποίο σου έχω ήδη γράψει' για την τεχνητή του αγρύπνια σε βαθύ κόκκινο, κίτρινο φως λάμπας, βαθύ και πολύ ανοιχτό πράσινο, με τρεις καθρέφτες που ο καθένας περιέχει ένα διαφορετικό κενό - αλλά θα μπορούσε κανείς να πει ακόμα πολλά. Ένα πάρκο ή δρομάκι πάρκου στην Αrles με μαύρες φιγούρες δεξιά και αριστερά, σε παγκάκια, έναν μπλε άντρα που διαβάζει εφημερίδα μπροστά - μπροστά και μια βιολετιά γυναίκα πίσω, και ανάμεσα, με αδρές πινελιές, το πράσινο των δέντρων και των θάμνων. Ένα ανδρικό πορτρέτο σε φόντο σαν πλεγμένο φρέσκο καλάμι (κίτρινο και πρασινοκίτρινο) που όμως, όταν κάνει κανείς ένα βήμα πίσω, έχει μια ομοιόμορφη φωτεινότητα. Ένας ηλικιωμένος άντρας με κοντά κομμένο γκρίζο μουστάκι, λιγοστά μαλλιά, ρουφηγμένα μάγουλα κάτω από ένα πλατύ μέτωπο. Το σύνολο είναι ασπρόμαυρο, ρόδινο, υγρό σκούρο μπλε και ασπρο-γαλάζιο που το καλύπτει - εκτός από τα μεγάλα καστανά μάτια - και τέλος: ένα από τα τοπία, που όλο ανέβαλλε να ζωγραφίσει και όμως ολοένα τα ζωγράφιζε: ένας ήλιος που βασιλεύει, κίτρινος και πορτοκαλοκίτρινος, τυλιγμένος στη λάμψη του, όλο κίτρινα στρογγυλά σπαράγματα, ένα γαλάζιο όλο ένταση, γαλάζιο, γαλάζιο στις πλαγιές καμπυλωτών λόφων' μια λουρίδα μαλακών κυματισμών (ένα ποτάμι;) τους χωρίζει από το λυκόφως, που διάφανο, σε παλιό σκοτεινό χρυσαφί χρώμα, αφήνει, στο πλάγιο μπροστινό τμήμα του πίνακα, να φανεί ένα χωράφι με όρθια στημένα δεμάτια. Κι έπειτα πάλι τα σχέδια του Rodin.

Tώρα πάλι βροχή, βροχή: όπως στην εξοχή, τόσο πλούσια και δυνατή, χωρίς άλλους θορύβους ανάμεσα. Το στρογγυλό ακρότοιχο του μοναστηρίσιου κήπου είναι γεμάτο μούσκλα και μεριές-μεριές έχει ένα ολοφώτεινο πράσινο, που δεν έχω ξαναδεί. Γεια σου και αυτή τη φορά...


Από τo βιβλίο Rainer Maria RILKE - Γράμματα για τον CÉZANNE- εκδ. Ροές, 2000 σε μετάφραση Κωνσταντίνας Ψαρρού

(φωτ: mtsu32.mtsu.edu)

Ετικέτες