<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Πινακοθήκη ~ George Morland (1763-1804)

29 Απρ 2008

6The letter Woman6

Ετικέτες

ο Μιχάλης Μ. Παπαϊωάννου προς τον Στρατή Τσίρκα

22 Απρ 2008


10 Μαρτίου 1961

Αγαπητότατέ μου Γιάννη

Όταν είμαι στα χειρότερά μου χάλια τότε είναι που φυλάγομαι να μη γράψω, γιατί σκέφτομαι πολλά. Δεν είσαι εδώ κάπου σε μια άλλη δική μας πόλη, για να ξεθυμάνω στο χαρτί. Άφησέ τα, μαρτύρια του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί τόσον καιρό δε γράφω – του έστειλα ένα γράμμα στη Νέα Εποχή – του Θεοδόση;

Τα ίδια πράγματα, βάσανα κλπ τραβώ κι εγώ εδώ. Δεν έχω πού να μιλήσω. Αφού δεν βαστιέμαι και τα λέω στη Μαρία, μα δε τα ζει αυτά και δεν τα καταλαβαίνει και συνεχώς με ρωτάει, πρέπει να της εξηγώ και τότε εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο… Κωμικά.. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή.

Εν πάσει περιπτώσει το γράμμα τούτο είναι για να ρωτήσω για τον Τάκη. Μόλις πήρα το δικό σου και μου λες τόσο σοβαρά και τόσο λίγα. Γράψε μου για την κατάστασή του. Το γράμμα σου ήρθε μόλις σήμερα 10 Μαρτίου!!.

Κάτι γράψαν πάλι με την αφορμή του Χαλβατζάκη, στείλε τα μου τα για να στείλω και συνεργασία στον «Πάροικο» που μου το ζήτησαν από πολλούς μήνες. Ο Τρικούπης του θα μου δώσει ένα πολύ ωραίο θέμα. Δεν ήξερα να σου έστελνα εγώ το τεύχος της Ε.Τ. Στο ερχόμενο θα υπάρχει κάτι για το νεοελληνικό θέατρο. Μια αποκάλυψή μου σοβαρή. Είναι ένας Χουρμούζης αξιωματικός του 1821 που σαν ήρθαν οι Βαυαροί τόριξε στις κωμωδίες εις βάρος τους. Δημοτικιστής. Είχε παραφράσει και τυπώσει ανώνυμα τον Πλούτο του Αριστοφάνη. Τον έπαιξε ανώνυμα και ο Κουν το 1935 και το 1957 στο πάρκο. Ο Δημαράς τον χαρίζει σ’ ένα γυμνασιάρχη. Είναι του Χουρμούζη. Μια ανατροπή που μου επιτρέπει να πω το 21 το ιστορήσανε στην Τέχνη μονάχα οι ίδιοι οι αγωνιστές.

Τι γλέντια κάθεσαι και μου καταμαρτυρείς και τι ψυχαγωγίες, που δεν ξέρω τι θα πει καθισιό; Αν υπήρχε κάποιος –εγώ θα τον πω έξυπνο– εκδότης και να μου έλεγε πάρε 3000 δρ. το μήνα και δίνε μου τη δουλειά σου, θα έγραφα τρία βιβλία το χρόνο, τόση προεργασία έχω κάνει.

Με το περιοδικό δεν έχω να σου πω τίποτα γιατί όλα με αφήνουν αδιάφορο, αν δεν μ’ εκνευρίζουν. Ο Τάσος είναι που δίνει πια σ’ αυτό μια όψη που εμένα ποτέ δεν είναι δυνατό να μ’ αρέσει. Δε βλέπεις από πόσες συνεργασίες έχει ο καθένας τους; Και τι εργασίες, του ποδαριού. Ποιητές ανεβάζουμε, ποιητές κατεβάζουμε…

Το ποίημα του Θεοδόση δεν το έδωσα ακόμα γιατί φοβάμαι μην τους δώσω την αφορμή να κάνουν την εξυπνάδα τους. Κατά βάση, το περιοδικό το γράφουν μόνοι τους.

Τώρα, για πες μου, θα έρθετε φέτος; Για κανονίστε να βρεθείτε δω. Φιλία αυτό θα πει, διά ζώσης και όχι διά της γραφίδος. Ποια είναι η πρόταση που σου έκανα να απευθυνθείς αλλού. Τι λες ρε αράπη! Με τα σωστά σου είσαι πως θα σε χάριζα εγώ σε άλλους. Και τι άλλους. Να άξιζαν κάτι μάλιστα.

Λοιπόν γράψε μου για τον Τάκη.

Φιλιά στην Άντη τον Κωστή
Και από τη Μαρία

Μιχάλης


Aπό το αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α.
αναδημοσίευση: polymnia.lit.auth.gr

- η πρωτότυπη φωτογραφία είναι από το ΒΗΜΑ

Ετικέτες

ο Στρατής Τσίρκας προς τον Μιχάλη Μ. Παπαϊωάννου

19 Απρ 2008


Αλεξ. 1η Μάρτη 1961

Αγαπητέ μου Μιχάλη,

Το πολυπόθητο γράμμα σου έφτασε προχτές (Δευτέρα) κι η εξήγηση της σιωπής σου μ’ έκανε να κάνω τη μελαγχολική σκέψη πως η επικοινωνία μαζύ μου δεν σου προσφέρει τίποτα, αλλοιώς θα την επιδίωκες με περισσότερη επιμονή σε στιγμές ψυχικής ξηρασίας όπως αυτή που πέρασες. Μελέτησα προσεχτικά την πρότασή σου να ζητήσω αλλού την επικοινωνία που πραγματικά μου χρειάζεται και τελικά την απόριψα! Θα μπορούσα ν’ αναπτύξω σχέσεις συχνής αλληλογραφίας με το Λεβάντα ή το Βουρνά λ.χ. για να έχω κάπου κάπου τα φιλολογικά νέα της Αθήνας. Μα δεν είναι αυτό που χρειάζομαι. Xρειάζομαι ένα φίλο, το φίλο μου, για να μη νιώθω τόσο μόνος στον κόσμο. Άλλοτε είχα το Θοδόση μα ήρθε η κατάρα του αιώνα μας κι έβαλε πολλές θάλασσες ανάμεσά μας. Είναι αδύνατο να φανταστείς το ψυχικό μου βάσανο αυτούς τους δυο μήνες. Δεν είναι μόνο η έλλειψη συντροφιάς, κουβέντας, ανταλλαγής με τον μόνο άνθρωπο που εμπιστεύομαι. Ήταν κι η αγωνία γιατί δε μου γράφεις. Χίλια πράματα περνούσαν από το νου μου, χίλιοι φόβοι, που μου δέναν τα χέρια και δεν τολμούσα να γράψω σε γνωστούς για να ρωτήσω. Άλλοτε παρηγοριόμουν με τη σκέψη πως στο γράψιμο κάποιου βιβλίου θάχες ριχτεί και γι’ αυτό δεν άδειαζες – κι αυτό, την πίκρα του, τη δεχόμουν με χαρά, σαν το φόρο που έπρεπε να πληρώσω για να βγει κάτι καλό από σένα. Πρόστεσε σ’ αυτά τη νευρική ένταση που περνάω από καιρό, από τότε που άρχισε τις επιθέσεις του ο Μαλάνος. Έχω πίσω μου μια συμορία από σκυλιά που γαυγίζουν – μέρα παρά μέρα κάτι θα γράφει σκεπασμένα ή φανερά ο Ταχυδρόμος (δεν σου τα στέλνω όλα), κάτι θα μου πουν «εμπιστευτικά» οι άσπονδοι φίλοι' αφού διάλεξα τη στάση της αξιοπρεπούς σιωπής θα ήταν βλακεία να την εγκαταλείψω τώρα. Μα πάντα μου χρειάζεται ο φίλος: για να ξεσκάω. Τέλος η σιωπή σου μ’ έκοψε κι από τη «Λέσχη»: κυκλοφόρησε από το τέλος του Δεκέμβρη, δυο τρεις κουβέντες κι ύστερα η σιωπή! Γιατί; Πολύ νόμιμα έβαζα στο νου μου αυτό: Έτσι δεν πρέπει να συμβαίνει μ’ ένα αποτυχημένο βιβλίο, που οι φίλοι του συγγραφέα δεν τολμούν να του το πούνε κατάμουτρα; Αυτό ήταν αρκετό για να μου κόψει τον ενθουσιασμό – και το καινούριο μυθιστόρημα που γράφω σταμάτησε στο δεύτερο κεφάλαιο και πια δεν προχώρησε!

Νομίζω πως μια σελίδα κλάψες είναι αρκετή, πρωτομαρτιάτικο! Ας έρθουμε στα τρέχοντα και ζέοντα ζητήματα.

Σου εύχομαι δύναμη για να τελειώσεις με τον πέμπτο τόμο της Ανθολογίας μέσα στο Μάρτη. Πολύ λυπήθηκα που δεν τελείωσες τη δουλειά για το Δημοτικό Τραγούδι. Θα το θεωρώ σαν μια προσωπική μου ήττα ώς τη μέρα που θα το δω τυπωμένο. Τι διάολο δεν τη χόρτασες τη ζωή της Αθήνας, δεν έχεις παλουκωμό σπίτι σου; Καταλαβαίνω το τραύμα, τη δίψα ζωής, που σου αφήσανε τα χρόνια της εξορίας. Μα ώς πότε πια; Θα μου πεις: ωραία τα λες εσύ, ξεχνάς το μόχθο για το ξεροκόμματο; Δεν τον ξεχνάω. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τον καιρό και την ενέργεια για να τελειώσεις τα βιβλία σου θα πρέπει να πρέπει να παίρνεις από την ψυχαγωγία σου, από τη διασκέδασή σου, από τον ύπνο σου. Τι να κάνουμε αφού δε γενηθήκαμε Δυτικοευρωπαίοι για να πλερωνόμαστε αδρά την πνευματική μας εργασία;

Η Επιθεώρηση Τέχνης δεν ήρθε ακόμη. Ανυπομονώ να διαβάσω την απάντησή σου στον Πορφύρη και να σου γράψω. Αν οι φίλοι με σκεφτούν ίσως μου ταχυδρομήσουν το αντίτυπό μου – που θα φτάσει ποιος ξέρει πότε! Ο Ιωάννου δεν έλαβε αντίτυπα μέχρι στιγμής. Κι αφού βρισκόμαστε στο θέμα Επ. Τεχ. ας τελειώνω: Καταλαβαίνω την υποχρέωση που έχω να τους στείλω συνεργασία. Μα δεν έχω τίποτα έτοιμο, εκτός από τη μελέτη για το Σατραπεία, που, μεταξύ μας, δεν σε βλέπω να σ’ ενθουσιάζει. Ο Βουρνάς έβαλε βέτο: όχι άλλα περί Καβάφη και Μαλάνου. Αν όμως μου δημοσιεύαν αυτό, θα κέρδιζα λίγον καιρό για να γράψω με την ησυχία μου ένα διήγημα για το τεύχος του Μάη λ.χ. Είχα το θέμα και προχτές νόμιζα πως θα το έγραφα μα η κατάσταση του σπιτιού (ο Τάκης, γρίπη του Κωστή, της Αντιγόνης και μένα) μου έδιωξε τη διάθεση. Πάντως αν δέχονταν να δημοσιέψουν τη Σατραπεία θα πρέπει να τους στείλω εγώ χειρόγραφο με τις τελευταίες διορθώσεις που δεν υπάρχουν σ’ αυτό που κρατάς. Άλλη εργασία (στα σκαριά) είναι Ράσκιν και Καβάφης, μα θέλει καιρό. Άλλη: το μυθιστόρημα που γράφω, δηλαδή τίποτα!

Αν θέλανε πρωτότυπη ύλη δεν είχαν παρά να δημοσιέψουν το μεγάλο ποίημα του Θοδόση (για τον Εργάτη). Μα βλέπω πως το βέτο εξακολουθούν να το κρατούν οι εστέτ!

Και τώρα: κριτική για τη «Λέσχη» . Αν ρωτήσεις τι ποθεί η καρδιά μου θα σου έλεγα: να γράψει ο Τάσος για την κυριακάτικη εφημερίδα, και να γράψει ο Ραυτόπουλος για την Ε.Τ. Έχω μια προτίμηση για το Ραυτόπουλο και περισσότερη χαρά θα μου έδινε μια κριτική του (έστω και αρνητική) παρά μια ενθουσιαστική του Τάσου. Είναι, πες το, ένα βίτσιο μου αυτό, που πρέπει να μου το συγχωρήσεις – και προπαντός να το κρατήσεις μεταξύ μας.

Πήρα για τη Λέσχη γράμμα του Λεβάντα – ενθουσιασμένος! Θα γράψει λέει στο πειραιώτικο περιοδικό «Το Αύριο». Ο θεός να μας φυλάει από τις εγκωμιαστικές συμβατικότητες –βλέπε και Φουριώτη. Πήρα γράμμα από τον Σαντορινιό (παληό φιλαράκο, που αγόρασε μόνος του το βιβλίο) και τον Φρυδά (μεταφρ. στα γαλλικά του Καζαντζάκη). Τους άρεσε το βιβλίο με μικρές επιφυλάξεις. Αυτό είναι όλο.

Έλαβα δυο αντίτυπα της ανθολογίας ελληνικής πεζογραφίας στα γερμανικά (Antegone lebt το λένε) φροντίδα Μέλπως και Χατζή. Ωραία έκδοση. Μου βάλανε το Δύσκολοι Δρόμοι (με την κουτσή) και του Ν. Νικολαΐδη «Το χωριό χωνεύεται». Απορώ πώς οι εφημερίδες της Αθήνας δεν έγραψαν τίποτα για τούτη την Ανθολογία. Αν σ’ ενδιαφέρει να σου γράψω τουλάχιστο τον πίνακα περιεχομένων.

Για τον Παπαδιαμάντη – Χαλβατζάκη – Αυγέρη – Μαλάνο. Μάλιστα! Σωστά τα λες. Από μέρες ψάχνω το βιβλίο σου για τον Παπαδιαμάντη και δεν το βρίσκω. Βρίσκω όλα τα άλλα (Γιαννόπουλο – να μια ευκαιρία τώρα που ο Γαλαξίας έβγαλε κάποιο αγγούρι, να ξαναθυμίσει κάποιος τις θέσεις σου – Βάρναλη, Περαιβό κλπ.) Έχω την υποψία πως το βιβλίο σου περί Παπαδιαμάντη μου το κρατάει ο Χαλβατζάκης. Βρε τον ασυνείδητο κλέφτη! Είδες με τι προστυχιά σε προσπερνάει; Όλα αυτά έπρεπε να γραφτούν – και ποιος άλλος από μένα θα μπορούσε να τα πει καλύτερα; Ξαναστείλε μου σε παρακαλώ τον Παπαδιαμάντη σου.

Βάρναλης: Δεν μου έγραψε. Πρόσεξε τούτο: Ο Χαλβατζάκης αφού τύληξε τον Αυγέρη τώρα πάει να τυλήξει από σπόντα και το Βάρναλη. Απόδειξη: Δημοσίεψε ευμενέστατη κριτική –κάθε άλλο παρά κριτική– για το Κόρη της Εύας. Θα δεις πως θα πετύχει. Αφού διάλεξε το δρόμο της συναλλαγής και της κολακείας θα πετύχει! Το άρθρο του Μαλάνου στην Καθημερινή για τον Παπαδιαμάντη του, όταν με ρώτησαν το χαραχτήρισα έτσι: Τα τριάκοντα αργύρια.

Μου μένει το θέμα του Τάκη: Ναι, έχει και ψυχικό κλονισμό. Η υγεία του εδώ χειροτέρεψε. Τον περιποιούμαστε όσο μπορούμε. Δε βγαίνει, μιλάει λίγο, έχει αϋπνίες και εφιάλτες. Είδα τις τελευταίες του ακουαρέλλες: Πολύ δυνατές. Τελειώνει ο Τάκης, και τελειώνει μέσα σ’ ένα τραγικό αποκορύφωμα μεγάλης και δυνατής τέχνης. – Αντιγόνη, Κωστής τώρα είναι καλά. Φιλιά στη Μαρία – παραλίγο να της έγραφα.

Σε φιλώ
Γιάννης


Υ.Γ. Για τη Ν. Εποχή και τον πρόλογο στον Καβάφη, και γω τρόμαξα όταν το διάβασα. Ε, τι να γίνει, περαστικά να είναι.

Υ.Υ.Γ. Ακόμα δεν τυπώθηκε κατάλογος Παροραμάτων της Λέσχης; Να τον τυπώσω εδώ και να τους τον στείλω; – Για την κίνηση μη φοβάσαι. Θα έρθει μέρα…


Aπό το αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α.
αναδημοσίευση: polymnia.lit.auth.gr

- η τελευταία φωτογραφία, με τους Μ. Παπαϊωάννου, Κ. Βάρναλη

και Σ. Τσίρκα , είναι από το ΒΗΜΑ


* Στην επιστολή ο Στρατής Τσίρκας υπογράφει με το όνομά του, Γιάννης (Χατζηαντρέας).

Ετικέτες ,

Νίκος Καββαδίας: Γράμμα ενός αρρώστου

15 Απρ 2008


Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε -
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό - πες της - μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...


Aπό τη συλλογή "Μαραμπού", στο βιβλίο Μαραμπού και Πούσι
Εκδόσεις Γαλαξίας, 1961

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Katsukawa Shun'ei (1762-1819)

11 Απρ 2008

6Courtesan Reading a Letter6

Ετικέτες

Herman Melville: Μπάρτλεμπι, ο γραφιάς

7 Απρ 2008


O Μπάρτλεμπι υπήρξε ένας κατώτερος υπάλληλος στο Γραφείο Νεκρών Επιστολών, στην Ουάσινγκτον, απ’ όπου κι έχασε τη θέση του ξαφνικά από μια αλλαγή στη διοίκηση. Όταν σκέφτομαι αυτή τη φήμη, δύσκολα μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα που με κυριεύουν. Νεκρές επιστολές! Δεν αντηχεί νεκροί άνθρωποι; Φαντάζεστε για έναν άνθρωπο, από φύση και κακοτυχία επιρρεπή σε μια χλομή απελπισία, να έχει άλλη δουλειά, που να μπορεί να του αυξάνει αυτή τη χλομή απελπισία, από εκείνη του να φυλλομετράει αδιάκοπα νεκρές επιστολές και να τις ξεχωρίζει για την πυρά; Γιατί κατά χιλιάδες καίγονται κάθε χρόνο. Μερικές φορές, μέσα από τον φάκελο ο χλομός υπάλληλος βγάζει ένα δαχτυλίδι – το δάχτυλο για το οποίο προοριζόταν ίσως να σαπίζει μέσα στον τάφο. Μια επιταγή, σταλμένη με ταχύτατη φιλανθρωπία – αυτός που θα την είχε παρηγοριά ούτε τρώει ούτε πεινάει πια. Συγγνώμη, για κείνους που πέθαναν απελπισμένοι. Ελπίδα, για κείνους που πέθαναν χωρίς ελπίδα. Καλές ειδήσεις, για κείνους που πέθαναν πνιγμένοι από αγιάτρευτες δυστυχίες. Μηνύματα ζωής , αυτά τα γράμματα σπεύδουν στο θάνατο.
Ω , Μπάρτλεμπι! Ω , ανθρωπότητα!


μτφ. Ρούλα Πατεράκη, εκδ. της Βιβλιοθήκης


Το βιβλίο, μου το υπενθύμισε ο Ναυτίλος,
που επέλεξε και το κείμενο της καταχώρησης.
Αlexis - Chryssanthie, ευχαριστώ πολύ!

(Το πορτραίτο του Χέρμαν Μέλβιλ είναι από το dorseyland.blogsome.com)

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Teodoro Matteini (1754-1831)

4 Απρ 2008

6Girl with Letter6

Ετικέτες

ο Αθανάσιος Τσακάλωφ προς τον Εμμανουήλ Ξάνθο

1 Απρ 2008


Οδέσσα τη 8 Αυγούστου 1817
Κύριε Ξάνθε

Μ' όλον ότι η φιλία μας εστάθη ολιγοχρόνιος και χωρισθέντες δεν εγράψαμεν ο ένας προς τον άλλον, όμως ως προς εμέ η εντύπωσίς της δεν έγινεν επιπόλαιος' όχι προ πολλού έφθασα εδώ με σκοπόν να έλθω αυτού, όμως μαθών τα αποτελέσματα της επικαταράτου πανώλης, έχων και άλλας μερικάς αιτίας, αναβάλλω τον μισευμόν μου και ίσως πηγαίνω διά Βλαχίαν' δεν πιστεύω να σοι φαίνεται παράξενον, ότι μετά παρέλευσιν τόσου χρόνου σού γράφω' ασχολίαι, εναντιότης της τύχης και άγνοια της διατριβής σου με εμπόδιζαν' τώρα όμως, μαθών ότι απεκατεστάθης εις Κωνσταντινούπολιν, με ευχαρίστησιν σού γράφω, με την ελπίδα να δέσω σφικτότερα μίαν φιλίαν, ήτις ήρχισε τόσον αθώως' γράψε μου εδώ συσταίνων το γράμμα εις Αθανάσιον Σέκερην δια να μου σταλθή ανίσως έδώθεν μισεύσω' έσο βέβαιος ότι επιθυμώ εξ όλης καρδίας την ευτυχίαν σου και θέλω είμαι πάντοτε φίλος σου και δούλος.
Αθανάσιος Τσακάλωφ


Από το βιβλίο Εμμανουήλ Ξάνθου:
Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας
Εποπτεία-Εισαγωγή Απ. Β. Δασκαλάκη

Εκδόσεις Πάπυρος Πρεςς (Βίπερ-Ιστορία)

(η εικόνα είναι από το megarevma.net)

Ετικέτες