<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Πινακοθήκη ~ Adolf van der Venne (1828-1911)

30 Απρ 2010

6The Love Letter6

Ετικέτες

Κωστής Παλαμάς: Επιστολή

24 Απρ 2010


Φαρμάκ' είνε τ' αχείλι μου και μαύρ' είν' η καρδιά μου
Απ' τον καιρό που σ' έχασα, μονάκριβ' έρωτά μου!
Του κάκου τόσες της ζωής χαρές και τρικυμίες,
Της νιότης τα ονείρατα, του κόσμου οι ιστορίες,
Τριγύρω μ' ανυπόμονα πετούν και θορυβούνε
Και τη στολή του τραγουδιού γυρεύουν να 'ντυθούνε'
Τ' αφίνω κι' απελπίζονται, και φεύγουν πεισμωμένα,
Παιδιά που τα παράτησεν η μάννα γυμνωμένα.
Μα όταν σε στοχάζωμαι, - κατάλευκα λουλούδια
Χθες 'ς άγριο βάτο έβλεπα γεμάτον απ' αγκάθια —
Για σένα έχω μοναχά παρθενικά τραγούδια
'Σ της ερημιάς τα βάσανα, 'ς της ξενητειάς τα πάθια.

Νάξερες... κάθε δειλινό, την ώρα που θα σβύση
Ο ήλιος μέσ' 'ς τη θάλασσα, 'ς το βράχο ανεβαίνω
Και κάμπο, θάλασσα, ουρανό, βουνά, χωριά, τη φύσι
Του Μάϊ τη γιορτιάτικη κυττάζω, και προσμένω.
Αλλά του κάμπου οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμα
Πως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.
Και το γλυκάνισο, σπαρτό 'ς ταλώνι' αράδα αράδα,
Η πειο χλωρή και πρόσχαρη απ' όλες πρασινάδα,
Κ' εκειά τα στάχυα τα ξανθά που όλω τα πειράζει
Τ' αέρι ερωτικώτατο κ' είνε γεμάτα νάζι,
Κ' οι παπαρούνες, ωσάν νιες τρελλές και ξαναμμένες
Μέσ' 'ς τα ανθισμένα κλήματα, μητέρες προκομμένες,
Και οι εληές οι ταπεινές, μα πλούσιες περίσσια,
Κ' οι λιγερές καλόγριες, τα μαύρα κυπαρίσσια,
Και το βουνό με τις 'ψηλές χιονόστρωτες κορφές του
Κι' ο βράχος με τα σχίνα του και τις αλισφασκιές του
Κι' η 'λιόκαφτη χοριάτισσα, και το λευκό κοπάδι,
Και το χωριό το ήμερο, και τ' άγριο λαγκάδι,
Όλες αυτές οι εμμορφιές μού λένε μ' ένα στόμα
Πως λείπ' η εμμορφάδα σου, αγάπη μου, ακόμα.
Για να μου δώσουνε σωστή του Μάι την εικόνα'
Τόρα δέ' φτάνουν από με να διώξουν το χειμώνα.

Όταν 'ρημάζη ο χωρισμός την άτυχη καρδιά μας
Κ' η πρασινώτερη άνοιξις είν' ερημιά 'μπροστά μας'
Το κρυσταλλένιο το νερό απ' του βουνού τη ράχι
Μέσ' σε θολό γυαλί θολή πάντα θωριά θε νάχη.

'Σ τη θάλασσα το μάτι μου μονάχα όταν γυρίση,
Βρίσκει μεθύσ' ηδονικό, παράξενο μεθύσι.
Η θάλασσα που 'ς τον κρυφό και φοβερό της όγκο
Φωλιάζει κάθε κεραυνός, και κάθε αρμονία,
Απ' του φιλιού τη στεναξιά ως του θεριού το βόγγο,
Μου δίνει με την όψι της γλυκά παρηγορία
Κ' ελπίδα με το κύμα της που 'ς τ' ακρογιάλι σβύνει.
Ανώτερη κι' από τη γη κι' απ' τον αιθέρα εκείνη
Γιατί κ' οι δυο με όλα τους την έχουνε μοιράνει,
Κάνει για μένα θαύματα που ο Θεός δεν κάνει'
Όταν 'ς αυτή τη θάλασσα που τόσω με μεθάει
Ο ήλιος κάθε δειλινό να πέση αργοκινάη,
θαρρώ πως πάει, αγάπη μου, ο ήλιος να σε φέρη,
Και ρόδ' αφίνει 'πίσω του 'σα να μου λέη: κ α ρ τ έ ρ ε ι.
Και να! κι' από το σύννεφο εκείνο που προβάλλει
Ωσάν κανέναν άγγελο να κρύβη χρυσομάλλη,
Κι' απ' τ' άλλο που 'σα' μενεξές θεόρατος πετιέται
Κι' απ' τον αφρό που 'ς την κορφή του κύματος γεννιέται
Και μέσ' απ' το απέραντο των ρόδων περιβόλι,
Απ' όλη αυτή τη θάλασσα κι' από τη δύσι όλη,
Το κάθε ροδοσύννεφο, το κάθε κρινοκύμα
Εσένα ξεσκεπάζει'
Πότ' ενός γλάρου έχεις φτερά, πότε νεράιδας βήμα,
Τόρα θεάς μυστήριο, τόρα παιδούλας νάζι.
Μ' απλώνεις τα χεράκια σου, μου γνεύεις, με κυττάζεις,
Μ' ευφραίνεις με χαμόγελο, με δάκρυο με σπαράζεις,
Και πότε κράζεις «έρχομαι», και πότε κράζεις «έλα...»
Α! τι γεννά του χωρισμού, της μοναξιάς η τρέλλα!

Εις της αυγής τον ουρανό εν άστρο καμαρόνω
Που μόνο λαμπυρίζει'
Και του 'δικού μας έρωτος τον ουρανό στολίζει
Ένα φιλάκι μόνο.
'Σαν τώς καρδιών μας την αυγή, 'σάν της αυγής τα κάλλη
Ένα μονάχα όνειρο κι' ο ύπνος μου προβάλλει'
'Σ την αγκαλιά μου οδηγεί κάθε νυχτιά εσένα
Κι' ατέλειωτο, απαράλλαχτο, πληθαίνει ολοένα
Το πρώτο και το ύστερο φιλάκι μας εκείνο,
Από καϋμό και παρθενιά χρυσής στιγμούλας κρίνο.
Κι' όταν ξυπνώ, κ' οι τέσσαρες της κάμαρας μου τοίχοι
Μου δείχνουν ολοφάνερα της νιότης μου την τύχη,
Αχ! όλα είνε όνειρα, στοχάζομ', εδώ χάμου,
Κ' ένα δεν είνε όνειρο μονάχα: η ερημιά μου!

Μάιος 18...


Από τα Άπαντα Κωστή Παλαμά (τ.1ος)
εκδ. Μπίρης, 1972


Ακόμα:
ο Κωστής Παλαμάς, στα Αυτοβιογραφικά

Ετικέτες ,

ο Νίκος Ζαχαριάδης προς α) το ΚΚΣΕ και β) το ΚΚΕ

18 Απρ 2010


Ο Ζαχαριάδης ήταν οπαδός της διαλεκτικής και γνώριζε πολύ καλά πως σ' έναν άνθρωπο, σ' ένα κόμμα, σ' ένα κοινωνικό σύστημα, στα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, στις κοινωνικές σχέσεις, δεν είναι όλα μόνο καλά ή μόνο κακά, δεν εξελίσσονται με βάση έναν ιδανικό τύπο ή πάνω στις λεωφόρους των καλών προθέσεων. Αντίθετα, σε ενότητα με το θετικό ενυπάρχει και το αρνητικό, το καλό αλληλοδιαπλέκεται με το κακό, όλα τα πράγματα, όλες οι σχέσεις, όλα τα φαινόμενα δημιουργούν τους όρους άρνησης τους και υπό προϋποθέσεις μπορούν να εξελιχθούν στο αντίθετο τους.

Τη θέση αυτή ο Ζαχαριάδης την κράτησε αταλάντευτα ως το τέλος της ζωής του. Ποτέ δεν ταύτισε την ιδεολογία του, τις αρχές του και το κόμμα του, το ΚΚΕ, με τα πρόσωπα που συγκρούστηκε ή με αρνητικά φαινόμενα του επαναστατικού κινήματος. Είxε την ικανότητα να βλέπει πως το ΚΚΕ παρά τα προβλήματα του ήταν το κόμμα της ελληνικής εργατικής τάξης, πως η Σοβιετική Ένωση, παρά τις δυσκολίες της και τις στρεβλώσεις, ήταν το πρώτο και σπουδαιότερο εργατικό κράτος, παράγοντας ισxύος και ανάπτυξης του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, ότι αντικειμενικά το ΚΚΣΕ είχε ηγετικό ρόλο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Έτσι, αν και πάρθηκαν μέτρα ούτως ώστε να απομονωθεί από τους συντρόφους του, τα μέλη και τα στελέxη του ΚΚΕ, αν και διαγράφηκε από το κόμμα του και έζησε με την κατηγορία του υπόπτου για 10 ολόκληρα χρόνια, αν και εξορίστηκε στο παγωμένο Σουργκούτ της Σιβηρίας, παρά το γεγονός ότι εκφραζόταν συχνά με σκληρότητα για τα πρόσωπα της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΚΚΣΕ ποτέ δεν ξεστόμισε μια φράση πικρίας για το κόμμα του, για το σοβιετικό ΚΚ, για την ΕΣΣΔ, ποτέ δεν έδειξε να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στο Μαρξισμό.


Η διαγραφή μου απτό ΚΚΕ και οι διωγμοί ενάντια μου δεν έχουν καμιά απόλυτα ηθική, πολιτική, κομματική βάση και δικαίωση. Τα δέκα χρόνια που πέρασαν το απόδειξαν αφτό για μια ακόμη φορά αδιαμφισβήτητα και τετραγωνικά. Είταν αποτέλεσμα αντιλενινιστικής τοποθέτησης και φραξιονιστικής εμπάθειας. Τίποτε άλλο. Απτήν άλλη μεριά δίχως τη βρώμικη συκοφαντία θάταν αδύνατο να με διαγράψουν. Με το μαρξισμό-λενινισμό, το ΚΚΕ, τους Κουκουέδες, το λαϊκό κίνημα ποτέ δεν με xώριζε ούτε με xωρίζει τίποτα. Βέβαια, το γράμμα αφτό θα πάει να το εκμεταλεφτεί η αντίδραση... Μα τους κουκουέδες η αντίδραση με τα κόλπα της δεν μπορεί να τους ξεγελάσει. Και μένα το κόμμα μου δεν μ' έμαθε να κάνω συμβιβασμό σε ζητήματα αρχής και ηθικής τάξης.

[....] Τέλος, στο τελευταίο γράμμα της ζωής του προς την ηγεσία του ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης υπογραμμίζει:

Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απτό κόμμα. Κανένας δεν βρέθηκε ανοικτά, αντρίκια να πει ότι αφτό είναι ψέμα. Παράπονο δεν έχω γιατί έμαθα το φορτίο να το κουβαλάω μόνος μου. Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το xτυπήσει και να το λερώσει xρησιμοποιώντας το όνομα μου... Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ' όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω.


Από το βιβλίο Υπόθεση Ζαχαριάδη, Απόρρητα Ντοκουμέντα με πρακτικά
της ΚΕ του ΚΚΕ 1957-1967
Εισαγωγή: Πάνος Γιαννικόπουλος - Έρευνα: Μπάμπης Γραμμένος
εκδ. φιλίστωρ, 2001

Ετικέτες

Τατιάνα Γκρίτση Μιλλιέξ: Tο γράμμα

12 Απρ 2010


Από το παράθυρο μπαίνει το φως της θάλασσας, ο ήχος των αυτοκινήτων που τρέχουν στη Λεωφόρο, λίγο κάγκελο από το μπαλκόνι και πολύς ουρανός. Ο ουρανός είναι γαλάζιος και η θάλασσα είναι γαλάζια, πριν λίγο πρέπει να πέρασε κάποιο βαπόρι, έχει μείνει χαραγμένη η πορεία του πάνω στο νερό, είναι πιο ανοιχτόχρωμο σχεδόν ξασπρισμένο γαλάζιο.

Ό,τι βρίσκεται έξω από το δωμάτιο θα μπορούσε να της φέρει στη μνήμη άλλες παραστάσεις, ζωής περασμένης, όμως αποφεύγει τέτοιες αναδρομές, αισθάνεται πιο ασφαλής στο τελείως ξένο περιβάλλον του εσωτερικού.

Η μόνη της έγνοια είναι αυτό το γράμμα που πρέπει να γράψει. Είναι απαραίτητο, πρέπει να το γράψει.

Άλλαξε πάλι δωμάτιο, άλλαξε πολιτεία. Τίποτα δεν άλλαξε, οι άνθρωποι έχουνε παντού τα ίδια νεκρά πρόσωπα. Όταν τους κοιτάξεις επίμονα το ανακαλύπτεις. Μούμιες.

Κάθεται στο καφενείο — αυτό το γράμμα πρέπει να το γράψει — βγάζει το στυλό και την κάρτα. Την ξανακοιτάζει και βεβαιώνεται πως απεικονίζει εκείνη την πρώτη πολιτεία απ' όπου πέρασε. Είπε θα στείλω μια κάρτα. Δεν την έστειλε. Σε κάθε καφενείο που κάθεται είναι για να γράψει αυτή την κάρτα, έπειτα ανακαλύπτει πως πάλι δεν απεικονίζει την πολιτεία που βρίσκεται, αλλά μιαν άλλη. Θυμάται με πόση προσοxή την διάλεξε, ήθελε νάναι αντιπροσωπευτική, να λέει αλήθεια. Μια, δυο, τρεις, δέκα. Τις απλώνει όλες μπροστά της.

[....]Μια μια σκίζει τις κάρτες, μπερδεύει τα κομματάκια, παιχνίδι παιδικό να τα ξανακολλήσεις, ο χρόνος καταβροχθίζεται με χρωματιστά πεθαμένα τοπία. Γίνανε μια μικρή στοίβα, με το μεγάλο δάχτυλο κάνει σφεντόνα και τα χτυπάει. Σκορπίσανε γύρω από το τραπέζι, μερικά που μείναν επάνω τα ρίχνει με το χέρι στο πεζοδρόμιο κι αυτά. Πέρασε αρκετή ώρα. Τα παρακολουθούσε να κολλάνε πάνω στις σόλες των περαστικών, να τα παρασέρνει ο αέρας παρακάτω ίσαμε που βαρέθηκε. Έβγαλε από την τσάντα της ένα παλιό σημειωματάριο έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε πάνω πάνω αποφασιστικά:

Σεβαστή μου μητέρα,
κλαίω...

Σκέφτεται τι άλλο μπορεί να της γράψει. Προσθέτει. Κλαίω. Υπογράφει. Τσακίζει το χαρτί, το βάζει σ' ένα φάκελλο, το κλείνει. Τον γυρίζει και γράφει προσεχτικά.

Κυρίαν Ελένη...
Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Τάφος 336.
Ελλάδα


Από το βιβλίο της Τατιάνας Γκρίτση-Μιλλιέξ Σπαράγματα
εκδ. Κέδρος, 1973

Ετικέτες

Τίτος Πατρίκιος: Ένα γράμμα

6 Απρ 2010


Σαν ένα γράμμα έγινε η ζωή μας με κάποιο μήνυμα
πολύ σπουδαίο, που χάθηκαν μέσα στα κύματα, τους πρόσφυγες,
κι ο αποστολέας του κι ο παραλήπτης...
Όμως το γράμμα δε χάθηκε'
πηγαινόρχεται από ταχυδρομείο σε ταχυδρομείο
χωρίς ποτέ κανείς να τ' ανοίξη, χωρίς ποτέ να το πετάξη,
πάντα με την επιγραφή στο φάκελλο επείγον
και τα ξεθωριασμένα ονόματά μας στις δυο πλευρές,
που μόνο οι ταxυδρομικοί τα λένε πια
όπως προφέρουν οι σοφοί στα εργαστήρια
ονόματα οργανισμών που εξαφανίστηκαν...


Από την Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας
του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη
έκδ. Τα Νέα Ελληνικά - Αθήνα, 1972

Ετικέτες ,