<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Ντομινίκ Φερναντέζ: Τα παιδιά του Γκόγκολ

28 Μαρ 2013


...ολόκληρο το γράμμα της κυρίας Ατανάζυ στηριζόταν σε δύο βασικές ιδέες, τις οποίες επαναλάμβανε εδώ κι εκεί με διάφορες μορφές• δηλαδή, τόνιζε πρώτον ότι οι συνθήκες την υποχρέωναν να φροντίζει με ιδιαίτερη προσοχή την ανατροφή του γιου της και δεύτερον ότι ο Στεφάν δεν της δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα, ούτε την εποχή του διαζυγίου της ούτε όταν ξαναπαντρεύτηκε ούτε μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν είχε συλλάβει την παραμικρή ένδειξη αμηχανίας ή αμφιβολίας στα όμορφα μάτια του, μου έλεγε, όχι, ούτε καν κάποια σκιά που θα της επέτρεπε να σκεφτεί ότι πάλευε να πνίξει μια ενοχλητική ερώτηση. Η διάθεσή του ήταν πάντοτε ήρεμη και χωρίς μεταπτώσεις, χαρούμενη σε λογικά πλαίσια, ούτε πολύ σκανταλιάρικη ούτε πολύ σοβαρή. Ήταν, συνέχιζε, σαν να είχε μαντέψει την ιδιαιτερότητα της κατάστασης και είχε αποφασίσει να μην προσθέσει άλλες σκοτούρες στη μητέρα του (πριν και μετά τον δεύτερο γάμο), όπως αυτές που δημιουργεί ένα παιδί πολύ κλειστό, ή πολύ ιδιότροπο και άγριο. Και όλ' αυτά, επιπλέον, χωρίς να χρειαστεί να του κάνει ποτέ την παραμικρή υπόδειξη: ο καλός χαρακτήρας του του υπαγόρευε τη συμπεριφορά του, κι εκείνη δεν θυμόταν ούτε μια φορά που να χρειάστηκε να υποψιαστεί ότι ο Στεφάν κατέβαλε οποιαδήποτε προσπάθεια για να είναι τόσο φρόνιμος, τόσο τρυφερός, τόσο χαρούμενος. Επαναλάμβανε πολλές φορές την έκφραση «καλός χαρακτήρας», και δεν μπόρεσε να μην τη χρησιμοποιήσει ακόμα κι όταν αναφέρθηκε στη συμπεριφορά του Στεφάν μετά την απρόβλεπτη καταστροφή που την ανάγκασε να μου στείλει εκείνο το γράμμα. Με δυο λόγια, ήταν ένα παιδί εξαιρετικά φυσιολογικό, ισορροπημένο κι ευτυχισμένο, που η αρμονική ανάπτυξη του μάγευε το περιβάλλον του. Αποκορύφωμα όλων, τέλος, ήταν ο τρυφερός, αυθόρμητος δεσμός που 'χε αναπτύξει με τον πατριό του, ο οποίος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Στεφάν και τον μεγάλωνε σαν δικό του γιο. Η Μπλανς επέμενε πολύ στην εξαιρετικά επιτυχημένη οχέση ανάμεσα στον άντρα της και τον γιο της, σχέση ιδιαίτερα πολύτιμη για τον Τίτο, που... σ' αυτό το σημείο έσβησε τη συνέχεια της φράσης τόσο αποτελεσματικά, ώστε χρειάστηκε να περιμένω να μπω στο σπίτι της οδού Γκρενέλ για να μάθω τον ιδιαίτερο λόγο της ευτυχίας του Τίτου, κι ακόμα περισσότερο μέχρι να ανακαλύψω ποια ξαφνική παρόρμηση είχε εμποδίσει την κυρία Ατανάζυ να μου κοινοποιήσει αυτόν τον λόγο.

Παράλληλα -κι εδώ έρχομαι στο δεύτερο θέμα του γράμματός της- δεν έπαυε να με διαβεβαιώνει ότι θα επαγρυπνούσε με μεγάλη σχολαστικότητα, ώστε να προφυλάξει τον Στεφάν απ' τους πιθανούς κινδύνους που τον απειλούσαν. Ήταν, λοιπόν, ιερό καθήκον της να εμποδίσει ορισμένα ελαττώματα, που την προέλευση τους θα την αναγνώριζε τρέμοντας, να καταστρέψουν ύπουλα τον καλό χαρακτήρα του γιου της. Δεν είχε χωρίσει μόνο για χάρη της ίδιας, προσέθετε, και ήθελε πάση θυσία ν' αποφύγει να κατηγορηθεί μια μέρα ότι είχε βγάλει την ουρά της απ' έξω χωρίς να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να προφυλάξει το παιδί απ' τις συνέπειες ενός λάθους για το οποίο δεν έφταιγε. Βέβαια, διαβάζοντας το γράμμα της κυρίας Ατανάζυ δεν μπορούσα να φανταστώ αυτά που μου αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια παρόλο που η σχεδόν νευρωτική επιμονή της (η οποία δεν ταίριαζε με το πορτραίτο του Στεφάν, ενός παιδιού τόσο φρόνιμου και ήρεμου) να θέλει να κρατήσει σε ευθεία κορυφογραμμή την ηθική ακεραιότητα του γιου της, μου προκάλεσε οδυνηρή εντύπωση, αν και το γεγονός που ανέφερε στο γράμμα της αποτελούσε πολύ καλή δικαιολογία για τους φόβους της μητρικής καρδιάς της. Εντύπωση οδυνηρή, γιατί παρ' όλα αυτά μάντευα ότι ορισμένα σφάλματα (φυσικά αγνοούσα ποια), για τα οποία η κυρία Ατανάζυ κατηγορούσε τον εαυτό της, δικαιολογούσαν το «ιερό καθήκον» της να επαγρυπνεί πολύ περισσότερο απ' ό,τι οι παρεκτροπές που παρατηρήθηκαν στη συμπεριφορά του Στεφάν. (Ίσως τότε ήταν που άδελά μου άρχισα να υποψιάζομαι στην ιστορία του πρώτου γάμου κάτι πιο σύνδετο απ' το «άσπρο-μαύρο» του Άρνολντ).

Dominique Fernandez
μτφ: Εύη Βαγγελάτου


Από το βιβλίο Τα παιδιά του Γκόγκολ
Εκδόσεις: Ηλέκτρα, 2005

Ετικέτες

Αλέξανδρος Σούτσος: Επιστολή προς τον βασιλέα της Ελλάδος Όθωνα

19 Μαρ 2013


(απόσπασμα)

Εις τον ωραίον Βόσπορον, εις της Τρυφής τα στήθη,
η ποίησις της νέας μας Ελλάδος εγεννήθη.
Εκεί ο Αθανάσιος, ο νέος Ανακρέων,
ωραία πρώτος έψαλε τα κάλλη των ωραίων
οι στίχοι του εις ανθηρούς λειμώνας εμπνευσμένοι
κ' εις των ρυάκων τον τερπνόν ψιθυρισμόν γραμμένοι,
των ρόδων και των μυρσινών την ευωδίαν έχουν,
και φυσικοί ως ρεύματα γλυκών ναμάτων τρέχουν.
Στου οίνου την αμέριμνον ζωήν παραδομένος
και Βάκχος εις την τράπεζαν κισσοστεφανωμένος,
της μέθης όταν την χαράν εντέχνως ζωγραφίζη,
τας ιδικάς του ηδονάς εις έπη καλλωπίζει.

Μ' αρχαίαν γεννηθείς ψυχήν, μ' αρχαίον χαρακτήρα,
την λύραν όταν έλαβεν ο Ρίζος εις την χείρα,
στας ακοάς μας ήχησε γενναία μελωδία,
κ' εστρέψαμεν τα όμματα στ' αρχαία μας μνημεία.
Είν' άπορον πως γεννηθείς εις δουλικάς ημέρας,
προ χρόνων τόσων έγραψεν ιδέας ελευθέρας.

Ο Ρήγας, μάρτυς πρόδρομος της ιεράς μας πάλης,
μνημόσυνα μας άφησεν εμπνεύσεως μεγάλης·
σκοπόν λαμπρότερον ποτέ δεν έλαβον αι Μούσαι
παρ' όταν του Τυρταίου μας η σάλπιγξ αντηχούσε.
Τα θούριά του άσματα μας πυρπολούν ακόμα,
και βρέχομεν με δάκρυα του τάφου του το χώμα.

Του Απουλήου μιμητής πιστός ο Περδικάρης,
αστείος είν' ενίοτε, αλλά τον λείπ' η χάρις,
κ' εις τον Ερμήλον του συχνά του Αριστάρχου τ' όμμα
ευρίσκει τον αδάμαντα κρυμμένον εις το χώμα.

Ο Κάλβος και ο  Σαλομός, ωδοποιοί μεγάλοι,
κ' οι δύο παρημέλησαν της γλώσσης μας τα κάλλη·
ιδέαι όμως πλούσιαι, πτωχά ενδεδυμέναι,
δεν είναι δι' αιώνιον ζωήν προωρισμέναι.

Η ποίησίς μας έλαβε και νεύρα κ' ευγλωττίαν
στου Οδοιπόρου την λαμπράν και τραγικήν μανίαν.
Ο Οδοιπόρος, θησαυρός ποικίλων νοημάτων
και νέος κόσμος ιδεών, εικόνων κ' αισθημάτων,
με δυνατήν και ηχηράν οργάνων αρμονίαν
εκφράζει του Δημιουργού την παντοδυναμίαν.

Κ' ημείς τας αδυνάτους μας και πρωτοπείρους χείρας.
κ' ημείς εδοκιμάσαμεν στο τόξον της Σατύρας,
και ψόγους δεν ελάβομεν της τόλμης μας μεγάλους.
Ευχόμεθα εις ποιητάς δοκιμωτέρους άλλους
τον δρόμον που ανοίξαμεν να τρέξωσιν αισίως.
Γλυκύτατος και κάρπιμος θα με φανή ο βίος,
εάν περί την δύσιν μου ιδώ πολλούς αστέρας
να λάμπουν εις του Παρνασσού τους φωτεινούς αίθέρας.


Από την Ποιητική Ανθολογία του Λίνου Πολίτη
Βιβλίο τέταρτο: Οι Φαναριώτες και η Αθηναϊκή σχολή
Εκδόσεις: Δωδώνη, 1975-1977 (δεύτερη έκδοση, αναθεωρημένη)


(οι δύο πρωτότυπες εικόνες είναι από την wikipedia)


Ετικέτες

Πινακοθήκη: Jean Carolus (1814-1897)

10 Μαρ 2013

The Love Letter
Image and video hosting by TinyPic

Ετικέτες

Ρόμπερτ Γκρέιβς: Θα γράψω

2 Μαρ 2013


Είχε κάνει γι' αυτή τα πάντα που ένας άντρας θα μπορούσε,
Και μερικοί ίσως πουν περισσότερα απ' όσα ένας άντρας θα έπρεπε.
Υπήρξε λοιπόν ποτέ μια φλόγα που να σβήστηκε έτσι απερίσκεπτα
Ένας τελευταίος αποχαιρετισμός που να δόθηκε έτσι αδιάφορα όσο αυτός;
«Θα σου γράψω», ψιθύρισε στα γρήγορα,
Το μάγουλό της γέρνοντας για ένα ευγενικό φιλί'
Έπειτα απομακρύνθηκε, χωρίς να κάνει μεταβολή...

Πολυσέλιδα γράμματα γραμμένα και ταχυδρομημένα στο ίδιο της το μυαλό -
Δεν υπάρχουν ταχυδρομεία στην πόλη των νεκρών.

Robert Graves
μτφ: Χάρης Βλαβιανός


Από την λέξη, τχ.57
Σεπτέμβρης '86


(πρωτότυπη φωτογραφία: onthisdeity.com)

Ετικέτες