Ντιμίταρ Μπογιατζίεφ: Το γράμμα
Πάντα, Λουσιέν, είμαι όμοια λυπημένος.
Πάντα, αλλόκοτες σκέψεις, μαύρες όσο
και φωτεινές, με τυραννούνε τόσο!
Και για τον κόσμο νιώθω τυφλωμένος.
Τον ουρανό του πρωιού, ξαγρυπνισμένος,
κοιτάζω με ανακούφιση' και πόσο,
αχ, πόσο σ' αγαπώ, Λουσιέν! Ωστόσο
νιώθω πάντα πολύ δυστυχισμένος.
Πελώριος, τρομερός, μες στο σκοτάδι
το ανήσυχο, είναι Κάποιος, κάθε βράδι
που έρχεται, με βραχνή, ακριβή μου φίλη,
φωνή, νέες δυστυχίες να μου αναγγείλη.
Μα γιατί κ' η γλυκιά σου θύμηση, όμως,
να πέφτη πάνωθέ μου ως μέγας τρόμος;
Dimitar Boyadjiev
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
με την αρωγή του Στέφανου Γκέτσεφ
Από την Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως
εκδ. Δωδώνη, 1971
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 4
» Δημοσίευση σχολίου