Χαβιέ Μαρίας: Όλες οι δυστυχίες επιστρέφουν
Στη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων της φιλίας μας αραιώσαμε την αλληλογραφία και είχαμε λιγότερη επαφή, εγώ πήγα μόνο μια φορά στο Παρίσι, εκείνος ποτέ πια δε γύρισε στη Μαδρίτη. Έπαψε πια ν' απαντάει στις επιστολές μου ή αργούσε αρκετά κι όλα απαιτούν κάποιο ρυθμό. Υπάρχουν περισσότερα πράγματα γι' αυτόν, αλλά δε θέλω να τ' αφηγηθώ τώρα, εγώ δεν τα έζησα. Η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε ήταν σ' ένα ταξίδι μου πολύ σύντομο, πήραμε μεσημεριανό στο Μπαλζάρ' είχε παχύνει λιγάκι - φουσκωμένο στήθος - και δεν του πήγαινε άσκημα. Χαμογελούσε συχνά σαν κάποιος για τον οποίο το να βγει έξω να φάει αποτελεί γεγονός. Μου διηγήθηκε με επιφύλαξη και λίγα λόγια ότι την περίοδο της σιωπής μας είχε επιτέλους γράψει το δοκίμιο για τον πόνο. Πίστευε πως αυτό θα το δημοσίευαν, αλλά περί του κειμένου δεν είπε τίποτα παραπάνω. Τώρα ήταν ήδη αφοσιωμένος στο τελευταίο, στον Κρόνο, και το έγραφε χωρίς παύσεις αλλά με μεγάλη δυσκολία. Όλα αυτά μου φάνηκαν κάπως άσχετα. Η ζωή του μου φαινόταν ακόμη πιο αποσπασματική, πιο χιμαιρική, λες και στις τελευταίες σελίδες του φθαρμένου βιβλίου υπήρχαν πια μονάχα τα σημεία της στίξης, ή σαν να είχα αρχίσει να τον αισθάνομαι κι αυτόν σαν ανάμνηση, ή μάλλον σαν κάποιο πρόσωπο πλασματικό. Ήταν σχεδόν φαλακρός, αλλά το πρόσωπο του ήταν ακόμη ωραίο. Σκέφτηκα πως οι φλέβες του που ήταν τώρα πιο εμφανείς έμοιαζαν ανάγλυφες. Εκεί αποχαιρετιστήκαμε, στη Ρυ ντεζ εκόλ.
Ύστερα απ' αυτό πήρα μόνο ένα γράμμα κι ένα τηλεγράφημα. Το πρώτο έπειτα από αρκετούς μήνες κι έγραφε:
«Σου γράφω όχι επειδή εντέλει έχω κάτι να σου πω, αλλά ακριβώς γιατί ο χρόνος περνά κι όσο πάει μου αφήνει όλο και λιγότερα να πω. Τίποτε το θετικό. Φρικαλέος χειμώνας, όλο οπισθοδρομήσεις, γεμάτες ανεμοστρόβιλους. Υποστάθμη και χάος. Μια εκδοτική σιωπή που διαλύει. Διαζύγιο με την Ελιάν. Και αποστροφή για κάθε δημιουργία. Η περασμένη βδομάδα είχε μια συμπυκνωμένη πλήξη. Προχτές βράδυ ήταν χειρότερα: με ξύπνησε ένα ουρλιαχτό, δικό μου ουρλιαχτό».
Και το υστερόγραφο μετά την υπογραφή έλεγε:
«Μ' αυτόν τον τρόπο μοναχά θα μαυρίσω λιγάκι περισσότερο τη σταχτιά ουσία μου» .
Javier Marias
Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης
από τον Κήπο του αλφάβητου - 12 ευρωπαϊκά διηγήματα
Εκδόσεις: Κέδρος, 1994
(φωτογραφία: cfnavarra.es)
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 3
Πόσες φορές έχω νιώσει έτσι...
Κι όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράψω κάτι που να θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο...
Κι ας ζω μέσα στη γραφή...
Κι ας είναι για μένα τα βιβλία και το διάβασμα ο αέρας που ανασαίνω...
» Δημοσίευση σχολίου