Γιάννης Ντεγιάννης: Γράμμα σε πρόσωπο που μοιάζει φανταστικό
Το καλοκαίρι απόμεινε άδεια στέρνα.
Γράφω στην άμμο και διαβάζει ο ουρανός,
Δεν ξαίρω ποιαν εξορία υπομένεις για να σου στείλω νέο θάρρος,
Δεν αγκαλιάζουν τον τόπο εδώ βροχές, πράσινες κληματσίδες,
Μονάχα κίτρινοι μήκωνες, υπνοδότες στα χέρσα,
Άγνωστη χρυσαλλίδα τρυπάει τις δοκιμές μου,
Τα λόγια με νόημα - πουλιά φοβισμένα - μόλις ζυγώσω, φεύγουν,
Συνάζω τη βοή του πελάγου,
Της μέρας τα βήματα, που κυρτώνεται, κατεβαίνει.
Κρατήσαμε κάποτε τη στιγμή, ποτήρι ξέχειλο στα δάχτυλά μας,
Την αφήσαμε θρύψαλα να πέσει,
Ύστερα ξεμακρύναμε ανεμίζοντας τύψεις,
Μακρινή σε πήρε εξορία και σε ταράζει,
Κρεμασμένο πανί της αράχνης στο θυμό του αγέρα,
Έμεινα εδώ αιχμάλωτος στον άλλο εαυτό μου
Στην άμμο στεγνό σφουγγάρι, που διψάει ελπίδα.
Από την Νέα Εστία, τχ. 1320
Ιούλιος 1982
Link:
Ντεγιάννης, ο λογοτέχνης, στην Ελευθεροτυπία, 3/6/2006
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 5
» Δημοσίευση σχολίου