Χρήστος Ντάντος: Τα γράμματα
Είμασταν σε παράταξη στη μεγάλη τζαμαρία
και βλέπαμε έξω που νύχτωνε
(που δεν κερδίζονταν η ατέλειωτη μέρα πες καλλίτερα)
και κάποιος το πέταξε πως φτάνει πια
έπρεπε ν' ανάψει η λάμπα μέσα μας
να διαβάσει καθένας το γράμμα
του καθενός.
Κακόμοιροι είπα
που τα γράμματά σας χάθηκαν
κι άλλων γραμμένα με μολύβι ξεθώριασαν
κακογραμμένο μελάνι κι έσταξε δισόξινος βίος
σε γλώσσα κοινή, σε γλώσσα κοινή συνταγμένοι
ως το τέλος σελίδες αδιάβαστες...
Και γύρισα στον εαυτό μου όπως σε ξένο
αρχιτέκτονα παλαβό για συλλαβογραφές
ν' αποστάζει ήχους - να μην του στάζει νόημα -
να ψιχαλίζουν τα μάτια μελάνια μπλε, μελάνια κόκκινα
όλο να χτυπιέται: τι γράφει; τι γράφει;
- νισάφι πια - εδώ τι μου γράφει;
κι ούτε που ξέρω ποιον συμπόνεσα περσότερο
ακόμη δεν το ξέρω.
(συλλογή Ο σκιέρ των σκιών - εκδ. Οροπέδιο, 2008)
Από το Πλανόδιον, τχ. 45
Δεκέμβριος 2008
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 5
» Δημοσίευση σχολίου