Αντρέας Νενεδάκης: Τα πορτοκάλια είναι πικρά τον Οχτώβρη
Διάβασε το μπιλιέτο και ρώτησε τ' όνομά μου. Του το 'πα και με ξαναρώτησε τι δουλειά έκανα πριν και πού αλλού έχω εργαστεί. Σκέφτηκα να κρύψω τις τελευταίες μου απασχολήσεις μια και ξέρω τι εχτίμηση έχουν οι άνθρωποι σαν και μένα. Όμως θα το μάθαινε από το φίλο του και δε θα είταν καλό να το κρύψω.
—Είμουνα λογοτέχνης, είπα και θα συνέχιζα λέγοντας πως τα 'χω παρατήσει και θα του αράδιαζα και τι άλλο μπορούσα να κάμω, όταν τον είδα να στριφογυρίζει στην καρέκλα πιο γρήγορα, να σταματά στο τέλος και να ορθώνεται. Σκέφτηκα πως έκαμα μεγάλη γκάφα και άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου όταν τον βλέπω νά 'ρχεται κοντά μου και να με πιάνει απ' τους ώμους.
—Είσαι λογοτέχνης; μου λέει δυνατά. Αλήθεια; Είσαι;
Σάστισα. Πήγα να το σκεπάσω, να το αλλάξω, όμως δε μ' άφηνε.
—Μου χρειάζεται, μου χρειάζεται ένας λογοτέχνης, φώναζε.
Πήγε έκλεισε την πόρτα και μου 'πε να καθήσω. Ζαλίστηκα. Αυτό πού 'θελε από μένα είταν το δυσκολώτερο πράμα στο κόσμο μια κ' είχα αποφασίσει ν' αλλάξω επάγγελμα. Είταν ένας παράξενος άνθρωπος και το μεσημέρι που τρώγαμε σ' ένα εστιατόριο πολυτελείας μου 'πε τι μ' ήθελε.
Είχε παντρευτεί δυο φορές στη ζωή του και η ευτυχία δε τον είχε επισκεφτεί ακόμη. Έκανε σαν δυστυχισμένος και θα τον λυπόμουνα αν δεν τον ζήλευα για το στομάχι του. Έτρωε συνέχεια και μού 'λεγε για τη μοναξιά του, για την ερημιά του και στο τέλος με ρώτησε αν ξέρω να γράφω ερωτικές επιστολές.
Όχι, του είπα, όμως το άλλαξα αμέσως και τον βεβαίωσα πως δικές μου δεν έγραψα ποτές, όμως ξένες μπορούσα να γράψω, μόνο έπρεπε να 'χω τα στοιχεία που χρειάζονταν και άλλα πολλά.
Μου ανάθεσε λοιπόν να του γράψω δυο ερωτικές επιστολές και να του τις πάω την άλλη μέρα. θα έπαιρνα για την κάθε μια ένα ποσόν και αν του άρεσαν θα μ' έπαιρνε στο γραφείο του μόνιμο.
Κάθησα τη νύχτα και αράδιασα μερικά κατεβατά και ξάπλωσα περισσότερο λυπημένος γιατί δε μπορούσα να ξεφύγω. Κι' όταν τις διάβασε ενθουσιάστηκε και μου 'πε πως θα με πληρώνει με το κομμάτι. Για κάθε γράμμα που θα του παράδινα θα μού 'δινε πενήντα δραχμές και μ' έβαλε και υπόγραψα κι' ένα συμφωνητικό γιατί όπως μου 'πε τ' άρεσαν οι καθαρές δουλειές και μού 'δωσε κι' ένα αντίγραφο.
Στρώθηκα λοιπόν πάλι στο γράψιμο και σε μια βδομάδα έγραψα εκατό. Τις καθαρόγραψα και σκεφτόμουνα πως μπορούσα να λύσω και το πρόβλημα της ζωής μου μ' αυτό τον τρόπο.
Τις πήγα πρωί-πρωί το πρώτο Σάββατο και με τους λογαριασμούς τους δικούς μου θα περνούσα δυο μήνες με τα έσοδα που θα είχα. Τις άφησα στο γραφείο πάνω και στάθηκα περιμένοντας χωρίς να μιλώ.
—Τι είναι αυτά; με ρώτησε.
—Εκατό, του είπα.
—Τι εκατό;
—Εκατό γράμματα.
—Εκατό γράμματα! πέντε χιλιάδες!
—Πέντε χιλιάδες.
—Δεν είμαστε καλά είπε, ζύγισε μάλιστα και τό χαρτί έτσι στα χέρια του και του φάνηκε σαν λίγο βαρύ.
-Εκατό γράμματα! Σε πόσες μέρες τα 'γραψες;
—Αυτές τις μέρες, του είπα.
—Νομίζεις πως θα με γελάσεις, είπε, εγώ έχω ν' αγοράσω εκατό σαν και σένα και δε μπορώ να γράψω ένα ερωτικό γράμμα και συ έγραψες εκατό σε πέντε μέρες; Από πού τ' αντίγραψες;
Στα χέρια μου είχα το συμφωνητικό, όμως τ' άφησα κι' αυτό μαζύ με τα γράμματα και σηκώθηκα κι' έφυγα. Μήτε σκέφτηκα αν θα τα χρησιμοποιούσε, μήτε μ' ένοιαζε.
Και κάθε φορά τώρα που θα πιάσω στα χέρια μου εφημερίδα κοιτάζω τη στήλη των συνοικεσίων και γνωρίζω τις τυποποιημένες αγγελίες του «προϊσταμένου μου».
«Ζητώ να γνωρισθώ με νέαν καλής οικογενείας, ευπαρουσίαστην, υψηλήν, μορφωμένην, ευγενικιάν με σκοπόν τον γάμον. Γράψατε» κ.λ.π. κ.λ.π.
Και σκέφτομαι πως δεν πήγε ολότελα χαμένος ο κόπος μου, γράφοντας εκείνα τα εκατό γράμματα.
Από το βιβλίο του Αντρέα Νενεδάκη Τα πορτοκάλια είναι πικρά τον Οχτώβρη
Αθήνα, 1975
—Είμουνα λογοτέχνης, είπα και θα συνέχιζα λέγοντας πως τα 'χω παρατήσει και θα του αράδιαζα και τι άλλο μπορούσα να κάμω, όταν τον είδα να στριφογυρίζει στην καρέκλα πιο γρήγορα, να σταματά στο τέλος και να ορθώνεται. Σκέφτηκα πως έκαμα μεγάλη γκάφα και άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου όταν τον βλέπω νά 'ρχεται κοντά μου και να με πιάνει απ' τους ώμους.
—Είσαι λογοτέχνης; μου λέει δυνατά. Αλήθεια; Είσαι;
Σάστισα. Πήγα να το σκεπάσω, να το αλλάξω, όμως δε μ' άφηνε.
—Μου χρειάζεται, μου χρειάζεται ένας λογοτέχνης, φώναζε.
Πήγε έκλεισε την πόρτα και μου 'πε να καθήσω. Ζαλίστηκα. Αυτό πού 'θελε από μένα είταν το δυσκολώτερο πράμα στο κόσμο μια κ' είχα αποφασίσει ν' αλλάξω επάγγελμα. Είταν ένας παράξενος άνθρωπος και το μεσημέρι που τρώγαμε σ' ένα εστιατόριο πολυτελείας μου 'πε τι μ' ήθελε.
Είχε παντρευτεί δυο φορές στη ζωή του και η ευτυχία δε τον είχε επισκεφτεί ακόμη. Έκανε σαν δυστυχισμένος και θα τον λυπόμουνα αν δεν τον ζήλευα για το στομάχι του. Έτρωε συνέχεια και μού 'λεγε για τη μοναξιά του, για την ερημιά του και στο τέλος με ρώτησε αν ξέρω να γράφω ερωτικές επιστολές.
Όχι, του είπα, όμως το άλλαξα αμέσως και τον βεβαίωσα πως δικές μου δεν έγραψα ποτές, όμως ξένες μπορούσα να γράψω, μόνο έπρεπε να 'χω τα στοιχεία που χρειάζονταν και άλλα πολλά.
Μου ανάθεσε λοιπόν να του γράψω δυο ερωτικές επιστολές και να του τις πάω την άλλη μέρα. θα έπαιρνα για την κάθε μια ένα ποσόν και αν του άρεσαν θα μ' έπαιρνε στο γραφείο του μόνιμο.
Κάθησα τη νύχτα και αράδιασα μερικά κατεβατά και ξάπλωσα περισσότερο λυπημένος γιατί δε μπορούσα να ξεφύγω. Κι' όταν τις διάβασε ενθουσιάστηκε και μου 'πε πως θα με πληρώνει με το κομμάτι. Για κάθε γράμμα που θα του παράδινα θα μού 'δινε πενήντα δραχμές και μ' έβαλε και υπόγραψα κι' ένα συμφωνητικό γιατί όπως μου 'πε τ' άρεσαν οι καθαρές δουλειές και μού 'δωσε κι' ένα αντίγραφο.
Στρώθηκα λοιπόν πάλι στο γράψιμο και σε μια βδομάδα έγραψα εκατό. Τις καθαρόγραψα και σκεφτόμουνα πως μπορούσα να λύσω και το πρόβλημα της ζωής μου μ' αυτό τον τρόπο.
Τις πήγα πρωί-πρωί το πρώτο Σάββατο και με τους λογαριασμούς τους δικούς μου θα περνούσα δυο μήνες με τα έσοδα που θα είχα. Τις άφησα στο γραφείο πάνω και στάθηκα περιμένοντας χωρίς να μιλώ.
—Τι είναι αυτά; με ρώτησε.
—Εκατό, του είπα.
—Τι εκατό;
—Εκατό γράμματα.
—Εκατό γράμματα! πέντε χιλιάδες!
—Πέντε χιλιάδες.
—Δεν είμαστε καλά είπε, ζύγισε μάλιστα και τό χαρτί έτσι στα χέρια του και του φάνηκε σαν λίγο βαρύ.
-Εκατό γράμματα! Σε πόσες μέρες τα 'γραψες;
—Αυτές τις μέρες, του είπα.
—Νομίζεις πως θα με γελάσεις, είπε, εγώ έχω ν' αγοράσω εκατό σαν και σένα και δε μπορώ να γράψω ένα ερωτικό γράμμα και συ έγραψες εκατό σε πέντε μέρες; Από πού τ' αντίγραψες;
Στα χέρια μου είχα το συμφωνητικό, όμως τ' άφησα κι' αυτό μαζύ με τα γράμματα και σηκώθηκα κι' έφυγα. Μήτε σκέφτηκα αν θα τα χρησιμοποιούσε, μήτε μ' ένοιαζε.
Και κάθε φορά τώρα που θα πιάσω στα χέρια μου εφημερίδα κοιτάζω τη στήλη των συνοικεσίων και γνωρίζω τις τυποποιημένες αγγελίες του «προϊσταμένου μου».
«Ζητώ να γνωρισθώ με νέαν καλής οικογενείας, ευπαρουσίαστην, υψηλήν, μορφωμένην, ευγενικιάν με σκοπόν τον γάμον. Γράψατε» κ.λ.π. κ.λ.π.
Και σκέφτομαι πως δεν πήγε ολότελα χαμένος ο κόπος μου, γράφοντας εκείνα τα εκατό γράμματα.
Από το βιβλίο του Αντρέα Νενεδάκη Τα πορτοκάλια είναι πικρά τον Οχτώβρη
Αθήνα, 1975
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 2
» Δημοσίευση σχολίου