Γιώργος Βέης: Νάρκες
(από γράμμα στον Νάσο Βαγενά)
Θα περάσουν τα λόγια, θα ξεραθούν τα δάχτυλα
ζαρωμένο το σώμα θα το αγκαλιάζει η ομίχλη
θα σπαρταράς για λίγη αφή μες το αυτί μου
γιατί άργησες; τα όνειρα ξαναμπαίνουν στα δέντρα.
Τραυματισμένο μεσημέρι ξοδεμένο βλέμμα
μέσα σε πλάνες κύλησαν ωδές, βροχές
σου έστειλα φως που ποτέ δεν πήρες, δες
κι άλλα φύλλα ξερά σηκώνονται ψηλά, ως το λαιμό
να σε σκεπάσουν στης βροχής το γύρισμα
να μη σε βρει ξανά η θυμωμένη ώρα
σκληρή Κυριακή νάρκη στη ρίζα της γλώσσας'
αγκάθι, περίστροφο, σαγόνι σαρκοβόρο,
φιλί στην άκρη του γκρεμού είναι η αθέατη πλευρά
του ουρανού που θέλησες: φυλάξου.
Από την συλλογή του Γιώργου Βέη Γεωγραφία κινδύνων
εκδ. Ύψιλον, 1994
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 3
» Δημοσίευση σχολίου