<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Χαβιέ Μαρίας: Όλες οι δυστυχίες επιστρέφουν

23 Ιαν 2011


Στη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων της φιλίας μας αραιώσαμε την αλληλογραφία και είχαμε λιγότερη επαφή, εγώ πήγα μόνο μια φορά στο Παρίσι, εκείνος ποτέ πια δε γύρισε στη Μαδρίτη. Έπαψε πια ν' απαντάει στις επιστολές μου ή αργούσε αρκετά κι όλα απαιτούν κάποιο ρυθμό. Υπάρχουν περισσότερα πράγματα γι' αυτόν, αλλά δε θέλω να τ' αφηγηθώ τώρα, εγώ δεν τα έζησα. Η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε ήταν σ' ένα ταξίδι μου πολύ σύντομο, πήραμε μεσημεριανό στο Μπαλζάρ' είχε παχύνει λιγάκι - φουσκωμένο στήθος - και δεν του πήγαινε άσκημα. Χαμογελούσε συχνά σαν κάποιος για τον οποίο το να βγει έξω να φάει αποτελεί γεγονός. Μου διηγήθηκε με επιφύλαξη και λίγα λόγια ότι την περίοδο της σιωπής μας είχε επιτέλους γράψει το δοκίμιο για τον πόνο. Πίστευε πως αυτό θα το δημοσίευαν, αλλά περί του κειμένου δεν είπε τίποτα παραπάνω. Τώρα ήταν ήδη αφοσιωμένος στο τελευταίο, στον Κρόνο, και το έγραφε χωρίς παύσεις αλλά με μεγάλη δυσκολία. Όλα αυτά μου φάνηκαν κάπως άσχετα. Η ζωή του μου φαινόταν ακόμη πιο αποσπασματική, πιο χιμαιρική, λες και στις τελευταίες σελίδες του φθαρμένου βιβλίου υπήρχαν πια μονάχα τα σημεία της στίξης, ή σαν να είχα αρχίσει να τον αισθάνομαι κι αυτόν σαν ανάμνηση, ή μάλλον σαν κάποιο πρόσωπο πλασματικό. Ήταν σχεδόν φαλακρός, αλλά το πρόσωπο του ήταν ακόμη ωραίο. Σκέφτηκα πως οι φλέβες του που ήταν τώρα πιο εμφανείς έμοιαζαν ανάγλυφες. Εκεί αποχαιρετιστήκαμε, στη Ρυ ντεζ εκόλ.

Ύστερα απ' αυτό πήρα μόνο ένα γράμμα κι ένα τηλεγράφημα. Το πρώτο έπειτα από αρκετούς μήνες κι έγραφε:

«Σου γράφω όχι επειδή εντέλει έχω κάτι να σου πω, αλλά ακριβώς γιατί ο χρόνος περνά κι όσο πάει μου αφήνει όλο και λιγότερα να πω. Τίποτε το θετικό. Φρικαλέος χειμώνας, όλο οπισθοδρομήσεις, γεμάτες ανεμοστρόβιλους. Υποστάθμη και χάος. Μια εκδοτική σιωπή που διαλύει. Διαζύγιο με την Ελιάν. Και αποστροφή για κάθε δημιουργία. Η περασμένη βδομάδα είχε μια συμπυκνωμένη πλήξη. Προχτές βράδυ ήταν χειρότερα: με ξύπνησε ένα ουρλιαχτό, δικό μου ουρλιαχτό».

Και το υστερόγραφο μετά την υπογραφή έλεγε:

«Μ' αυτόν τον τρόπο μοναχά θα μαυρίσω λιγάκι περισσότερο τη σταχτιά ουσία μου» .

Javier Marias
Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης


από τον Κήπο του αλφάβητου - 12 ευρωπαϊκά διηγήματα
Εκδόσεις: Κέδρος, 1994

(φωτογραφία: cfnavarra.es)

Ετικέτες

Γιάννης Ντεγιάννης: Γράμμα σε πρόσωπο που μοιάζει φανταστικό

17 Ιαν 2011


Το καλοκαίρι απόμεινε άδεια στέρνα.

Γράφω στην άμμο και διαβάζει ο ουρανός,
Δεν ξαίρω ποιαν εξορία υπομένεις για να σου στείλω νέο θάρρος,
Δεν αγκαλιάζουν τον τόπο εδώ βροχές, πράσινες κληματσίδες,
Μονάχα κίτρινοι μήκωνες, υπνοδότες στα χέρσα,
Άγνωστη χρυσαλλίδα τρυπάει τις δοκιμές μου,
Τα λόγια με νόημα - πουλιά φοβισμένα - μόλις ζυγώσω, φεύγουν,
Συνάζω τη βοή του πελάγου,
Της μέρας τα βήματα, που κυρτώνεται, κατεβαίνει.

Κρατήσαμε κάποτε τη στιγμή, ποτήρι ξέχειλο στα δάχτυλά μας,
Την αφήσαμε θρύψαλα να πέσει,
Ύστερα ξεμακρύναμε ανεμίζοντας τύψεις,
Μακρινή σε πήρε εξορία και σε ταράζει,
Κρεμασμένο πανί της αράχνης στο θυμό του αγέρα,
Έμεινα εδώ αιχμάλωτος στον άλλο εαυτό μου
Στην άμμο στεγνό σφουγγάρι, που διψάει ελπίδα.


Από την Νέα Εστία, τχ. 1320
Ιούλιος 1982


Link:
Ντεγιάννης, ο λογοτέχνης, στην Ελευθεροτυπία, 3/6/2006

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Henry John Hudson (1881-1919)

10 Ιαν 2011

6Neaera Reading a Letter from Catullus6

Ετικέτες

Κωστής Παλαμάς: [Του πατέρα μου γράμματα]

4 Ιαν 2011


7.
Από κάπου τα ξέθαψα
μια μέρα ξεχασμένα
χαρτιά, σα φύλλα κίτρινα,
λόγια μισοσβησμένα.

Του πατέρα μου γράμματα
που αγάπης νέο βλαστάρι
στην παιδούλα μητέρα μου
τα 'γραφε, πριν την πάρη.

Ω λείψανα, που σπέρνετε
μια βαθύτερη θλίψη
κι άπ' των τρανών πανάρχαιων
ερειπίων τα ύψη!

8.
Του πατέρα μου γράμματα,
ξερόφυλλα τριμμένα,
ριγμέν' απ' το χλωρόδεντρο
της Αγάπης, ωιμένα!

Σα φωλιάς ψιθυρίσματα
μου μιλάτε, σα στόμα
κελαϊδείτε φιλήματα,
και μου δείχνετε ακόμα

τον ίδιο εμένα, αγέννητο,
να πολεμώ αυτού πέρα
απ' τα σκότη του ανύπαρχτου
για να βγω στην ημέρα.

(Ίαμβοι και Ανάπαιστοι)


Από τα Άπαντα Κωστή Παλαμά (τ.1ος)
εκδ. Μπίρης, 1972


Ακόμα:
ο Κωστής Παλαμάς, στα Αυτοβιογραφικά
ο Κωστής Παλαμάς, εδώ, πάλι

Ετικέτες ,