Ζυράννα Ζατέλη: Μεσαιωνικό υστερόγραφο
Έγραφε ερωτικά γράμματα και τα πετούσε στο δρόμο. Χωρίς υπογραφή, χωρίς ημερομηνία, χωρίς όνομα παραλήπτη. Και σε καλούσε να πας να τον βρεις, η καρδιά του χτυπούσε για σένα, για σένα άνοιγε τα μάτια το πρωί, για σένα τα 'κλεινε στο βράδυ, για σένα έγραφε αυτά τα γράμματα και τα πετούσε στο σκοτάδι. Συνήθως άρχιζε ή τελείωνε με κείνα τα τεθλιμμένα στιχάκια: "Λάβε χαρτί χωρίς ψυχή / και σώμα δίχως αίμα...". Ή άλλα που δεν τα ξέραμε: "O έρως κόβει γόνατα / κι οι λογισμοί γερνούνε / και γω τα 'χω και τα δυο / πώς δεν με καταλυούνε".
Ποτέ δεν μάθαμε ποιος είναι. Εικασίες μόνο, χειρότερες κι απ' την πλήρη άγνοια. Σήμερα ήταν αυτός, αύριο εκείνος, μεθαύριο κινδύνευες να 'σαι εσύ ή εγώ. Όποιος κι αν ήταν, δίπλωνε το χαρτί στα τέσσερα και τ' άφηνε να το πάρει ο άνεμος, να το πάει όπου θέλει. Το 'βρισκες σ' απίθανα και πιθανά σημεία. Στους δρόμους, κεντρικούς κι απόκεντρους, στα ρείθρα, κάτω απ' τα τραπέζια στα καφενεία, κάτω από παγκάκια, κάτω απ' τα πόδια σου, συχνά και πιο μακρυά, σκαλωμένα πάνω σε πουρνάρια, σε βατομουριές, ή ανάμεσα στα κομμένα ξύλα για το χειμώνα στα υπόστεγα' πάνω σε τάφους στο κοιμητήριο, κι εκεί ακόμα. Πολλά τα μούσκευε βροχή ή βαριά πάχνη, κι η μελάνη απ' την πέννα διαστέλλονταν, τα γράμματα έμοιαζαν με μπλε νιφάδες χιονιού σε μεγέθυνση, έπαιρναν σχήματα αμοιβάδας. 'Αλλοτε διαλύονταν τελείως, έπιανες το χαρτί κι έσταζε σα σουπιά.
Σπανίως άφηνε να διαφανεί η ταυτότητα του φύλου του. Άντρας. Έλάχιστα μιλούσε για το άτομό του, με τρόπο έμμετρο' ό,τι κυρίως εκθειάζονταν σ' αυτά τα γράμματα, ό,τι απελπισμένα αναζητιόταν και δεν βρίσκονταν, ήσουν εσύ - το κέντρο του κόσμου!
Από το βιβλίο της Ζυράννας Zατέλη Στην ερημιά με χάρι
Εκδόσεις: Σιγαρέτα, 1986
Ακόμα:
- η Ζυράννα Ζατέλλη στα αυτοβιογραφικά και
- εδώ, στο γράμμα σε χαρτί
φωτογραφία: enet.gr (Eλευθεροτυπία)
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 3
» Δημοσίευση σχολίου