Γιάννης Γκούμας: Γράμμα από την Ζυρίχη στον Γιώργο Χρονά
Είμαι πίσω στην Ζυρίχη μετά από πολλά χρόνια.
Μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από το μπαλωμένο
οικοδομημένο χάσμα της Αθήνας.
Αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου εδώ
(όχι σαν σπίτι μακριά από το σπίτι μου,
γιατί δεν είχα ποτέ ένα σπίτι
απ' όπου να λείψω): Τίποτα από μένα δεν χρειάζεται
να περάσει απ' το μάτι της βελόνας.
Στην Ζυρίχη
παρομοιάζω τον εαυτό μου με φλούδα γύρω από κουκούτσι.
Όλα είναι όπως φαίνονται.
Όλοι λένε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο -
μια πόλη που σιγοτραγουδά μονάχη της.
Όταν προσγειωθήκαμε, η λίμνη είχε την όψη
παλιάς ξεθωριασμένης φωτογραφίας, μια καλή ομοιότης
με ό,τι υπήρξε η ζωή μου. Μα
η παραστατικότητά της γρήγορα απορρόφησε
κάθε εξπρεσιονιστικό γνώρισμα.
Έχω - είχα - πολλούς φίλους στην Ζυρίχη
(τα μέτωπα τους θα είναι πια γραμμές του πενταγράμμου),
διευθύνσεις στο Τάλβιλ, Έγγε, Μύνστεργκασε,
Έρλικον, Κίσναχτ, "Ερλενμπαχ, Βίτικον...
Αν τους τηλεφωνήσω, να συναντηθούμε
θα πρέπει να συστηθώ
σε αυταπάτες.
Το βραδάκι
περπάτησα πάνω - κάτω στην Μπάνχοφστρασε,
σαύρα που αναπαράγει την ουρά της.
Ήταν σαν οι φιλύρες
να είχαν βρει σε μένα την καθαυτό εποχή τους,
τόσο πλούσιο το άρωμά τους.
Κατέληξα στην Μπίρκλιπλατς,
να κάθομαι μόνος στην βουβή από μελωδίες
εξέδρα ορχήστρας.
Εδώ
η πόλη σχηματίζει γιάντες
η λίμνη να χρησιμεύει σαν είδος κάθαρσης.
Όταν νυχτώνει πολλοί έρχονται εδώ, έρχονται
για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους...
Στην Ζυρίχη η ευπρέπεια είναι το παν.
Δένεις την δεμένη γραβάτα σου,
Κουμπώνεις το κουμπωμένο σου πουκάμισο.
Βγάζεις το καπέλο σου στον εαυτό σου
να βγάζει το καπέλο του στον καθρέφτη.
Και πρέπει νάχει κάτι το άλπειο το παρουσιαστικό σου:
Τα μάτια την ημέρα είναι ένα προσχέδιο
για το τι τα μάτια την νύχτα δελεάζουν.
Πόσο θα μείνω εδώ
είναι μάθημα αντοχής.
Η μνήμη δεν άφησε τίποτα από μένα
για να ξεχάσει.
Ό,τι σβήνεται είναι ανεξίτηλο
σ' ένα ποίημα με ημερομηνία Ιούλιος 1971.
Από την Οδό Πανός - τ.122, Οκτ. 2003
μετάφραση από τα αγγλικά: Δημήτρης Λαλέτας
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 3
» Δημοσίευση σχολίου