ο Émile Zola στον Paul Cézanne
Παρίσι, 16 Απριλίου 1860
Η καινούργια μου ζωή είναι αρκετά μονότονη. Φτάνω γύρω στις εννιά στο γραφείο, πρωτοκολλώ ως τις τέσσερις τελωνειακά έγγραφα, αντιγράφω την αλληλογραφία, κτλ , κτλ , ή καλύτερα ακόμη, διαβάζω την εφημερίδα μου, χασμουριέμαι, κόβω βόλτες πάνω-κάτω κτλ , κτλ. Στην πραγματικότητα, αισθάνoμαι λυπημένος. Αλλά μόλις βγω έξω, τινάζομαι όπως το βρεγμένο πoυλί, ανάβω την πίπα μου, ανασαίνω, ζω. Καταστρώνω στο κεφάλι μου μεγάλα ποιήματα, μεγάλα θεατρικά έργα, μεγάλα μυθιστορήματα. Περιμένω τo καλοκαίρι για ν' αφήσω τόν πυρετό μου να ξεχυθεί. Θέλω να τυπώσω ένα βιβλίο με ποιήματα και να σου το αφιερώσω.
Έλαβα το γράμμα σου. 'Εχεις δίκιο να μην μέμφεσαι την τύχη. Γιατί, όπως ακριβώς το γράφεις, με δυο αγάπες στην καρδιά, την αγάπη για τη γυναίκα και την αγάπη για το «ωραίο», θα είχε άδικο κανείς να απελπίζεται.
Μέσα στους στίχoυς που μου στέλνεις αναπνέω μια σκοτεινή μελαγχολία. Η ζωή που περνά γρήγορα, η νεότης που κρατά ελάχιστα, ο θάνατος στον οpίζoντα: ιδού τι θα μας έκανε να σπαράζουμε, αν καθόμασταν, για λίγο, να σκεφτoύμε. Αλλά δεν φαντάζει σαν ένας πίνακας ακόμη πιο σκοτεινός το γεγονός πως μέσα στο βιαστικό πέρασμα μιας ύπαρξης, η νεότης, η άνοιξη της ζωής, χάνεται ολοκληρωτικά, πριν προλάβει να κλείσει κανείς τα είκοσί του χρόνια; Να βλέπουμε, δηλαδή, την ηλικία να προχωράει με μεγάλες δρασκελιές, όταν δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμη την ευτυχία και δεν διαθέτουμε τις αναμνήσεις των ωραίων ημερών του καλοκαιριού για να ομορφύνουμε τις τραχιές μέρες του χειμώνα. Να τι είναι αυτό που με περιμένει.
Μου λές ακόμη πως μερικές φορές δεν έχεις το κουράγιο να μου γράψεις. Μην εlσαι εγωιστής: Μου ανήκουνε τόσο οι χαρές σου όσο και οι λύπες σου. Όταν εlσαι χαρούμενος, κάνε με κοινωνό της χαράς σου. Όταν εlσαι δυστυχισμένος, μη φοβάσαι να σκοτεινιάσεις τον ουρανό μου: Συχνά ένα δάκρυ είναι πιο γλυκό από ένα χαμόγελο. Σε κάθε περίπτωση, γράφε μου τις σκέψεις σου κάθε μέρα' όταν ένα καινούργιο αίσθημα γεννιέται στην ψυχή σου, μετάφερέ το στο χαρτί. Μόλις σχηματιστούν τέσσερις σελίδες, ταχυδρόμησέ τις μου.
Εντύπωση, αλλά πολύ δυσάρεστη, μου προκάλεσε μια άλλη φράση του γράμματός σου. Πρόκειται για την φράση «η ζωγραφική που αγαπώ, αν και δεv θα την φτάσω ποτέ κτλ, κτλ». Εσύ! Νομίζω πως απατάσαι όσον αφορά τον ίδιo σου τον εαυτό, με το να φαντάζεσαι πως δεν θα πετύχεις. Ωστόσο, σου το έχω ήδη πει: μέσα στον καλλιτέχνη υπάρχουν δύο άνθρωποι, ο ποιητής και ο εργάτης. Γεννιόμαστε ποιητές, γινόμαστε εργάτες. Και παραπονιέσαι, εσύ που έχεις τη φλόγα, που κατέχεις εκείνο που δεν κατακτάται' ενώ δεν σου χρειάζεται για να πετύχεις, παρά να ασκήσεις τα δάχτυλά σου και να γίνεις εργάτης. Δεν θα απομoκρυνθώ από αυτό το θέμα, χωρίς να προσθέσω δύο ακόμη λόγια. Προσπάθησα τελευταία να σε καταστήσω προσεχτικό όσον αφορά στο ρεαλισμό' σήμερα θέλω να σου υπογραμμίσω έναν άλλο σκόπελο, το εμπόριο. Oι ρεαλιστές, με τον τρόπο τους, κάνουν ακόμη τέχνη, εργάζονται ευσυνείδητα. Αλλά οι έμποροι (μιλώ για εκείνους που ζωγραφίζουν το πρωί για να φάνε το βράδυ), σέρνονται με αξιοθρήνητο τρόπο. Δεν σου τα γράφω όλα τούτα στον αέpα: εργάζεσαι κοντά στον Χ..... , αντιγράφεις τους πίνακές του, ίσως και να τον θαυμάζεις. Φοβάμαι για τον δρόμο που έχεις υποχρεωθεί να πάρεις, τόσο περισσότερο που ο άνθρωπος τον οποίο προσπαθείς ίσως να μιμηθείς, έχει μεγάλες ποιότητες. Τις χρησιμοποιεί, βέβαια, με άθλιο τρόπο και δεν κατορθώνουν να εμφανίσουν τους πίνακές του καλύτερους απ' ότι δεν εlναι. Όμορφοι, ζωηροί, καλογυαλισμένοι' όλα τούτα δεν εlναι παρά μια επαγγελματική επιδεξιότητα, θα ήταν άδικο να σταματήσεις σ' αυτήν. Η τέχνη εlναι κάτι υψηλότερο' η τέχνη δεν σταματά στις πτυχές ενός υφάσματος, στα τριανταφυλλιά χρώματα μιας παρθένου. Πρόσεξε τον Ρέμπραντ' χάρη σε μιαν ακτίνα φωτός, όλες του οι μορφές, ακόμη και οι πιο άσχημες, γίνονται ποιητικές. Σου επαναλαμβάνω, για μιαν ακόμη φορά, πως ό Χ...... εlναι ένας θαυμάσιος δάσκαλος για να μάθεις το επάγγελμα' αμφιβάλλω, όμως, ότι μπορείς να μάθεις οτιδήποτε άλλο από τους πίνακές του. Με το να είσαι πλούσιος σκέφτεσαι, αναμφισβήτητα, vα κάνεις τέχνη, όχι εμπόριο.
Να δυσπιστείς, λοιπόν, στον υπερβολικό θαυμασμό για τον συμπατριώτη σου. Ζωγράφισε τα όνειρά σου, τα θαυμαστά χρυσά σου όνειρα, πάνω στο ύφασμα και μπόλιασέ τα με την ιδανική αγάπη που φέρνεις μέσα σου. Μην πέφτεις στο γκρεμό με το να θαυμάζεις ένα πίνακα μόνο xαι μόνο γιατί φτιάχτηκε γρήγορα' με μια λέξη, συμπερασματικά, μην θαυμάζεις και μη μιμείσαι έναν ζωγράφο του εμπορίου. Θα επανέλθω σ' αυτό το θέμα. Έρχομαι σε σύγκρουση ίσως με κάποιες απόψεις σου. Γράψε μου το ειλικρινά ώστε vα μην σε κατατρώει εναντίον μου κάποια κρυμένη μνησικακία.
Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.154, Νοε.1999
μτφ: Χρήστος Β. Ντούμας
Έλαβα το γράμμα σου. 'Εχεις δίκιο να μην μέμφεσαι την τύχη. Γιατί, όπως ακριβώς το γράφεις, με δυο αγάπες στην καρδιά, την αγάπη για τη γυναίκα και την αγάπη για το «ωραίο», θα είχε άδικο κανείς να απελπίζεται.
Μέσα στους στίχoυς που μου στέλνεις αναπνέω μια σκοτεινή μελαγχολία. Η ζωή που περνά γρήγορα, η νεότης που κρατά ελάχιστα, ο θάνατος στον οpίζoντα: ιδού τι θα μας έκανε να σπαράζουμε, αν καθόμασταν, για λίγο, να σκεφτoύμε. Αλλά δεν φαντάζει σαν ένας πίνακας ακόμη πιο σκοτεινός το γεγονός πως μέσα στο βιαστικό πέρασμα μιας ύπαρξης, η νεότης, η άνοιξη της ζωής, χάνεται ολοκληρωτικά, πριν προλάβει να κλείσει κανείς τα είκοσί του χρόνια; Να βλέπουμε, δηλαδή, την ηλικία να προχωράει με μεγάλες δρασκελιές, όταν δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμη την ευτυχία και δεν διαθέτουμε τις αναμνήσεις των ωραίων ημερών του καλοκαιριού για να ομορφύνουμε τις τραχιές μέρες του χειμώνα. Να τι είναι αυτό που με περιμένει.
Μου λές ακόμη πως μερικές φορές δεν έχεις το κουράγιο να μου γράψεις. Μην εlσαι εγωιστής: Μου ανήκουνε τόσο οι χαρές σου όσο και οι λύπες σου. Όταν εlσαι χαρούμενος, κάνε με κοινωνό της χαράς σου. Όταν εlσαι δυστυχισμένος, μη φοβάσαι να σκοτεινιάσεις τον ουρανό μου: Συχνά ένα δάκρυ είναι πιο γλυκό από ένα χαμόγελο. Σε κάθε περίπτωση, γράφε μου τις σκέψεις σου κάθε μέρα' όταν ένα καινούργιο αίσθημα γεννιέται στην ψυχή σου, μετάφερέ το στο χαρτί. Μόλις σχηματιστούν τέσσερις σελίδες, ταχυδρόμησέ τις μου.
Εντύπωση, αλλά πολύ δυσάρεστη, μου προκάλεσε μια άλλη φράση του γράμματός σου. Πρόκειται για την φράση «η ζωγραφική που αγαπώ, αν και δεv θα την φτάσω ποτέ κτλ, κτλ». Εσύ! Νομίζω πως απατάσαι όσον αφορά τον ίδιo σου τον εαυτό, με το να φαντάζεσαι πως δεν θα πετύχεις. Ωστόσο, σου το έχω ήδη πει: μέσα στον καλλιτέχνη υπάρχουν δύο άνθρωποι, ο ποιητής και ο εργάτης. Γεννιόμαστε ποιητές, γινόμαστε εργάτες. Και παραπονιέσαι, εσύ που έχεις τη φλόγα, που κατέχεις εκείνο που δεν κατακτάται' ενώ δεν σου χρειάζεται για να πετύχεις, παρά να ασκήσεις τα δάχτυλά σου και να γίνεις εργάτης. Δεν θα απομoκρυνθώ από αυτό το θέμα, χωρίς να προσθέσω δύο ακόμη λόγια. Προσπάθησα τελευταία να σε καταστήσω προσεχτικό όσον αφορά στο ρεαλισμό' σήμερα θέλω να σου υπογραμμίσω έναν άλλο σκόπελο, το εμπόριο. Oι ρεαλιστές, με τον τρόπο τους, κάνουν ακόμη τέχνη, εργάζονται ευσυνείδητα. Αλλά οι έμποροι (μιλώ για εκείνους που ζωγραφίζουν το πρωί για να φάνε το βράδυ), σέρνονται με αξιοθρήνητο τρόπο. Δεν σου τα γράφω όλα τούτα στον αέpα: εργάζεσαι κοντά στον Χ..... , αντιγράφεις τους πίνακές του, ίσως και να τον θαυμάζεις. Φοβάμαι για τον δρόμο που έχεις υποχρεωθεί να πάρεις, τόσο περισσότερο που ο άνθρωπος τον οποίο προσπαθείς ίσως να μιμηθείς, έχει μεγάλες ποιότητες. Τις χρησιμοποιεί, βέβαια, με άθλιο τρόπο και δεν κατορθώνουν να εμφανίσουν τους πίνακές του καλύτερους απ' ότι δεν εlναι. Όμορφοι, ζωηροί, καλογυαλισμένοι' όλα τούτα δεν εlναι παρά μια επαγγελματική επιδεξιότητα, θα ήταν άδικο να σταματήσεις σ' αυτήν. Η τέχνη εlναι κάτι υψηλότερο' η τέχνη δεν σταματά στις πτυχές ενός υφάσματος, στα τριανταφυλλιά χρώματα μιας παρθένου. Πρόσεξε τον Ρέμπραντ' χάρη σε μιαν ακτίνα φωτός, όλες του οι μορφές, ακόμη και οι πιο άσχημες, γίνονται ποιητικές. Σου επαναλαμβάνω, για μιαν ακόμη φορά, πως ό Χ...... εlναι ένας θαυμάσιος δάσκαλος για να μάθεις το επάγγελμα' αμφιβάλλω, όμως, ότι μπορείς να μάθεις οτιδήποτε άλλο από τους πίνακές του. Με το να είσαι πλούσιος σκέφτεσαι, αναμφισβήτητα, vα κάνεις τέχνη, όχι εμπόριο.
Να δυσπιστείς, λοιπόν, στον υπερβολικό θαυμασμό για τον συμπατριώτη σου. Ζωγράφισε τα όνειρά σου, τα θαυμαστά χρυσά σου όνειρα, πάνω στο ύφασμα και μπόλιασέ τα με την ιδανική αγάπη που φέρνεις μέσα σου. Μην πέφτεις στο γκρεμό με το να θαυμάζεις ένα πίνακα μόνο xαι μόνο γιατί φτιάχτηκε γρήγορα' με μια λέξη, συμπερασματικά, μην θαυμάζεις και μη μιμείσαι έναν ζωγράφο του εμπορίου. Θα επανέλθω σ' αυτό το θέμα. Έρχομαι σε σύγκρουση ίσως με κάποιες απόψεις σου. Γράψε μου το ειλικρινά ώστε vα μην σε κατατρώει εναντίον μου κάποια κρυμένη μνησικακία.
Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.154, Νοε.1999
μτφ: Χρήστος Β. Ντούμας
(φωτ: histoire-en-ligne.com)
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3
Nice to meet u.Maybe you can try use english to write your blog.If not,no ppl will come to read your blog.
» Δημοσίευση σχολίου