<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Oscar Wilde: Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ


Σήμανε τρεις, και τέσσερις, και ύστερα σήμανε ημίωρο με τον χαρακτηριστικό διπλό χτύπο, αλλά ο Ντόριαν Γκραίυ δεν σάλεψε. Πάσχιζε να μαζέψει τα άλικα νήματα της ζωής και να υφάνει ένα σχέδιο - να βρει το δρόμο του μέσα στον αιμάτινο λαβύρινθο του πάθους στον οποίο περιπλανιόταν. Δεν ήξερε τι να πράξει ή τι να σκεφτεί. Στο τέλος σηκώθηκε, πήγε στο τραπέζι και έγραψε ένα γράμμα όλο πάθος στο κορίτσι που είχε αγαπήσει, εκλιπαρώντας τη συγχώρεσή της και κατηγορώντας τον εαυτό του ότι είναι τρελός. Γέμιζε τη μία σελίδα μετά την άλλη με αλλόφρονα λόγια θλίψης και ακόμη πιο αλλόφρονες λέξεις οδύνης. Είναι γλυκιά η αυτοκριτική. Όταν ψέγουμε τον εαυτό μας πιστεύουμε ότι κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να μας ψέξει. Την άφεση μάς τη δίνει η εξομολόγηση, όχι ο ιερέας. Μόλις δίπλωσε το γράμμα, ο Ντόριαν ένιωθε ότι είχε συγχωρεθεί.

Έξαφνα ακούστηκε χτύπος στην πόρτα και αμέσως, απ' έξω η φωνή του Λόρδου Χένρυ: "Καλό μου αγόρι, πρέπει να σε δω οπωσδήποτε. Άνοιξέ μου αμέσως. Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι κλειδώθηκες εκεί μέσα".

Στην αρχή ο Ντόριαν δεν αποκρίθηκε, παρά καθόταν εντελώς ακίνητος. Ο χτύπος στην πόρτα επέμενε όμως και δυνάμωνε, Ναι' ήταν προτιμότερο να ανοίξει στον Λόρδο Χένρυ και να του μιλήσει για τη νέα ζωή που σκόπευε να αρχίσει, να μαλώσει μαζί του αν ήταν ανάγκη να μαλώσει, να χωρίσει αν ο χωρισμός ήταν αναπόφευκτος. Πήδησε όρθιος, κάλυψε βιαστικά το πορτραίτο με το παραβάν και ξεκλείδωσε την πόρτα.


Από το βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ
Εκδ. Σμίλη, 2000
- σε μετάφραση Δημήτρη Γ. Κίκιζα

Ετικέτες

αυτή η καταχώρηση έγινε στις 9 Ιουλ 2008 at 9.7.08.

« Home | Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »

» Δημοσίευση σχολίου