Γιώργος Ζιόβας: Ανοιχτή επιστολή σ' έναν ποιητή
Όταν μπορείς
καθώς τα φώτα πέφτουν πάνω σου κι όλα
τα βλέμματα σε καρφώνουν και το πλήθος
θέλει ν' ακούσει και να δει το θαύμα
εσύ σίγουρος και σεμνός
να λες την αλήθεια μόνο
να στηρίζεις τα σπίτια και το φως
να βάζεις τους ανθρώπους στη θέση τους δίπλα και μαζί
να βάζεις τα δέντρα να πατάνε γερά στα πόδια τους
όταν μπορείς
καθώς όλα τ' αυτιά κι όλα τα μάτια
του πλήθους να γλυκαθούνε περιμένουν
εσύ νηφάλιος κι αποφασισμένος
να τραβάς την κουρτίνα δείχνοντας
εκείνον στη σκιά που δίνει λεφτά στον άλλο
εκείνον με φωνή κοφτή που δίνει οδηγίες πώς θα χτυπηθεί η απεργία
εκείνους που λιώνουν στα νοσοκομεία από καρκίνο γνωστά σκηνικά
σύνεργα τσιγκέλια μάσκες οξυγόνου καθετήρες ακρωτηριασμοί
εκείνους που λιώνουν στα σπίτια τους από κάτι που δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ κανείς
εκείνους που λιώνουν στη δουλειά τους σαν λαμπάδες
όταν μπορείς
ενώ οι άλλοι δείλιασαν
φεύγουνε και σ' αφήνουν κι η νύχτα παγώνει
εσύ γαλήνιος να περιμένεις να χαράξει
γράφοντας πάντα θάλασσα αίμα δημοκρατία δικαιοσύνη
σίγουρα δεν θα εκστασιαστεί κανείς και δεν θα κλάψει
σίγουρα δεν θ' ανοίξουνε στα δυο οι ουρανοί να κατέβει η Μούσα να σε στεφανώσει
μόνο που κάποιοι ίσως λίγο σταθούν
κοιτάξουν πίσω γύρω μέσα τη ζωή τους
καταλάβουνε και χαμογελάσουν.
Να 'σαι βέβαιος ότι θα 'χουμε εξελίξεις.
Από την ανθολογία Φώτα Πορείας, 1
Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, 1988
(πρωτότυπη φωτογραφία: flickr.com)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 5
» Δημοσίευση σχολίου