Κάρολιν Φορσέ - Γράμμα από την Πράγα, 1968-78
Είναι ξανά χειμώνας, κρύες σφαίρες
της πνοής μας που μεταμορφώνονται
σε κορμιά. Είμαι ακόμα φυλακή,
τρώω πιατέλες κόλλα
για πρωινό. Ξυπνάω
από το ντους του προβολέα στην αυλή
την βίαιη σκιά ανθρώπου που τρέχει
όπως έπρεπε να είχα τρέξει κι εγώ,
όπως έπρεπε να είχα αναρριχηθεί αφήνοντας
πίσω φεγγάρια από τα δάχτυλά μου
εκεί που να μην τα 'βρισκε κανένας.
Δέκα χρόνια και
δε μου πάει να σκεφτώ
ότι το 68 ήμουνα τόσο
ηλίθιος, τσουγκρίζοντας ποτήρια
με ένα στρατιώτη, φωνάζοντας Viva
Dubcek, Viva Svoboda, Viva
Socialisme. Στα εικοσιοχτώ
γέρασα, θυμάμαι τα μπουκάλια
που γεμίζαμε με κουρέλια
από τα φορέματα των μανάδων μας, κι αυτή
την αργή λέξη Soviet που την προφέραμε
σε ένα ρυάκι ροχάλας. Θα μπορούσα
να 'χα ερωτευτεί. Υπήρχαν
πολλές γυναίκες στους δρόμους
που φώναζαν για τριαντάφυλλα.
Θα 'πρεπε να τους είχα δώσει λεφτά,
να κουβαλούσα τα πέταλα σ' ένα δωμάτιο
όπου μπορεί να 'πεφτα στο κρεβάτι,
μια γλώσσα ν' άνοιγε το πρωί τα μάτια μου.
Τώρα ν' αγγίξω τον εαυτό μου; Δεν υπάρχει.
Carolyn Forché
Μετάφραση: Στάθης Γουργουρής
- η λέξη - τ.58/Οκτ. '86
(φωτογραφία: voiceseducation.org)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 4
» Δημοσίευση σχολίου