Γιώργος Σαραντάρης: Γράμματα σε μία γυναίκα
ΙΙΙ.
Είσαι ελεύθερη. Δε σ' έχω στην κατοχή μου. Όταν μου ομολόγησες πως πιότερο απ' όλα λατρεύεις την ελευθερία σου, ένιωσα πως άθελά μου είχα γυρέψει να σου την αφαιρέσω' αλλά ύπουλα, που σ' έβλεπα να μην προσέχεις, βυθισμένη σε μιαν υπέρμετρη χαρά ή σε μια απέραντη θέα, να βγαίνεις από το ίδιο σου πνεύμα ν' αφοσιώνεσαι σε μια ζωή σταματημένη' έδιωχνες από το είναι σου την αληθινή ευφυΐα του, απαρατούσες εκείνη τη δύναμη που διαρκώς σε ανανεώνει σε δείχνει έτοιμη και παρούσα. Σε ώθησα προς την περιπέτεια προς το όραμα, και ίσως μέσα μου έτρεμε μια ελπίδα' να παραμείνεις εκεί, να μη σου είναι βόλετό να επιστρέψεις, μάταια να συσπείρεσαι όταν σε κεντρίζει η νοσταλγία- και η ανάμνηση ακόμα να σου 'φευγε.
Αλλά εσύ δε δίδεσαι! Βασανίζεσαι να δοθείς, αλλά δε σ' αφήνει κάποιος άνεμος, κάποια φούρια που σηκώνεται από τα σπλάxνα σου, όταν πάει να μεστώσει ένας δικός σου πόθος για ηδονή για μέθη που λιγώνει το σώμα και το πνεύμα. Δε xαίρεσαι μια τελειωμένη ανθρώπινη χαρά, δεν πάσχεις ένα τίμιο συμμετρικό πάθος' δεν παίρνεις από τα χάδια που έχουν οι μέρες οι κλειστές, οι μέρες που μοιάζουν δωμάτια για γάμο και γιορτή. Ακολουθείς μια γραμμή που συστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό σου' και λάμπεις σπέρνεις φως, αλλά η φωνή σου είναι xλωμή' θέλεις τη βοήθεια του πλησίον, γιατί δεν ξέρεις από έργα δε γνωρίζεις από θεωρία που να υπερβαίνει τον χρόνο και τους ανθρώπους.
Από το βιβλίο Γ. Σαραντάρης, Σαν πνοή του αέρα
Επιμέλεια και Ανθολόγηση: Μαρία Ιατρού
εκδ. ο ανθολόγος Ερμής, 1999
(η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου)
Κρατούσα το γράμμα της κλειστό
σε σημείο απρόσιτο
μυστικό
Η υποψία αρώματος που ανάδιδε με τρέλαινε
Τα βράδια η ανάσα του
έκλεβε τη δική μου
Διχασμένος στην προοπτική της αποκάλυψης
ή μιας επώδυνης προσμονής
άφηνα τις μέρες να περνούν
Η σφραγισμένη επιστολή
ένοχη ερωμένη
ερέθιζε τη σκέψη
στροβίλιζε τις πιo σκοτεινές επιθυμίες
Η αίσθηση της άδικης συνύπαρξης
του ονειρικού με το γήινο
Και ο τρόμος μιας αιφνίδιας απώλειας
ή της απόδρασης των λέξεων
με έκανε ακραία να σκέφτομαι
αν θα ζούσα την επόμενη μέρα για να τη διαβάσω
Απρόσμενα μια νύχτα τα αρσενικά φωνήεντα
ανάβουν το εσώτατο φως
και ο φάκελος γίνεται διάφανος
Έκπληκτος θαυμάζεις τους γυμνούς ώμους
των θηλυκών λέξεων
την επιτηδευμένη αθωότητα απόρριψης
του τελευταίου ενδύματος
Οι γραμμές καμπυλώνουν
Ο πόθος σαλπίζει το εγερτήριο των αισθήσεων
Εξαίσια σώματα
Η ερωτική συνεύρεση των λέξεων
Μια νυχτερινή παραβολή που ερμηνεύεται μόνο
από την αμαρτία
σε μεταμορφώνει
σε μέγα ηδονοβλεψία των διφορούμενων νοημάτων
Ας συγχωρεθεί η θωπεία μιας τέτοιας επιστολής
Υπαίτιος όμως είναι ο αποστολέας
που παγιδεύει την αφή
και αφήνει τις λέξεις
μόνο με τη μαύρη δαντέλλα της επιθυμίας
που ξετυλίγεται και κυματίζει
αθέλητος νικητής
μιας συνουσίας ανάγνωσης.
Γ.Τ. από το ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ
Τί επιστολή αυτή του Σαραντάρη, αλλά και τί ποίημα το Μια συνουσία ανάγνωση! Ομολογώ πως το ποίημα με συνάρπασε περισσότερο από την επιστολή.
Καλή Κυριακή! Κι ευχαριστούμε για τις υπέροχες αναρτήσεις που προκαλούν τέτοιους... σχολιασμούς!
» Δημοσίευση σχολίου