Ντέιλ Πεκ: Μάρτιν και Τζων
Σήμερα έλαβα ένα γράμμα του, καταλαβαίνεις, αυτός είναι ο λόγος που τα θυμάμαι όλ' αυτά. Είναι γραμμένο πριν από μήνες, και με ακολούθησε σε τέσσερις διαφορετικές διευθύνσεις, λες και το μήνυμα που περιέχει είναι ζωτικής σημασίας. Και ίσως και να 'ναι, παρόλο που οι φράσεις που χρησιμοποιεί έχουν μια παράξενη ασυμφωνία, και το μήνυμα, αν υπάρχει, πρέπει να το συλλάβω προσεκτικά: υπάρχει ένα απελπισμένο τελεσίδικο σ' αυτό το γράμμα, ταυτόχρονα όμως, στοχεύει στην ασάφεια. «Αγαπητέ Τζων», έγραψε. «Θυμάσαι τον καιρό που περάσαμε μαζί;» Μερικές φορές δεν ξέρω τι θυμάμαι, τι είναι αλήθεια και τι έχει αλλοιωθεί με τον καιρό. «Δε σε ξέχασα ποτέ, ούτε εσένα ούτε τη μάνα σου, αλλά έπρεπε να φύγω για το καλό μου όπως και για το δικό σου καλό κι εκείνο της μάνας σου.» Το μόνο που ήθελε ήταν και τους δυο μας και φυσικά, στο τέλος, δεν μπορούσε να έχει κανέναν μας. Έτσι είναι ο Μάρτιν, τα δάκρυα του, τα αγγίγματα του, οι άδειες λέξεις του. Μπορείς να έχεις τα όνειρα σου, είχε πει στην κουζίνα, για το πώς πρέπει να είναι η ζωή και πώς πρέπει να είναι ο ιδανικός εραστής σου και πώς θα έπρεπε να πάει η πρώτη φορά, αλλά ήξερε — όπως κι εγώ, τώρα— πώς ποτέ δε θα τ' αποκτήσεις, ή ποτέ δε θα μπορέσεις να τα κρατήσεις ακόμα κι αν τα αποκτήσεις. Όχι σ' αυτή τη ζωή, μου είχε πει: μόνον όταν θα 'χεις πεθάνει.
Από το βιβλίο του Dale Peck Μάρτιν και Τζων
(κεφ. Μεταμορφώσεις)
εκδ. Οδυσσέας, 1995
μτφ: Λένα Ταχμαζίδου - επιμ: Βασίλης Τσιμπούκης
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 2
» Δημοσίευση σχολίου