o Γιώργος Χειμωνάς προς τον Αλέξανδρο Ίσαρη
Λανθάνει μέσα μου μια ασυγκράτητη επιστολογραφική μανία, την οποία συνεχώς καταστέλλω. Αντί να γράφω αυτά τα μικρά βιβλία, θα ήθελα να εξομολογούμαι σε ατέλειωτες, λεπτομερειακές επιστολές. Πιστεύω ότι η επιδείνωση τελευταία της δυστυχίας μου είναι η έλλειψη ενός εξομολογητή. Κατά καιρούς, διέθετα και κάποιον, που κατάπληκτος δεχόταν έναν χείμαρρο εξομολογήσεών μου (κατά κανόνα ανειλικρινών, αλλά δεν έχει σημασία: κίνητρο της ανθρώπινης έκφρασης στάθηκε πάντα μια φιλαρέσκεια, μια βασανισμένη ματαιοδοξία). Εν τούτοις, είναι απίστευτο το τι κενά έχει ο λόγος μου, πόσο απροστάτευτες και ασύδοτες είναι εκείνες οι ενδιάμεσες διαδικασίες μεταξύ σκέψης μου και γλώσσας μου, έτσι ώστε η γλώσσα μου να λειτουργεί στα τυφλά (αγωνιά και την φαντάζομαι κιόλας να κάνει, πριν μιλήσει, μια μικρή προσευχή μη πέσει έξω) καθώς ξεκινά από ένα αφελές και προκλητικό δόγμα: αφού εκπορεύομαι από ένα τέτοιο χάος ό,τι κι αν πω θα είναι χάος, δηλαδή καίριο και - προπαντός - "φυσικό". Αλλοίμονο, έχω μια τρομαχτική εκφραστική αναπηρία, οι λέξεις μου δεν εκφράζουν τίποτε - συνιστούν, απλώς μιαν απεγνωσμένη αντίσταση στη σιωπή: έχω μια θανάσιμη αρρώστεια, την σιωπή. Πριν καιρό, έλεγα ότι η τέχνη είναι αποκάλυψη μιας αλήθειας (υπερβατικής): ήταν η φάση μου του ιεροφάντη. Τώρα λέω πως η τέχνη είναι συντήρηση των ελαχίστων και πανάρχαιων ανθρώπινων αξιών (πόθος, πάθος, πόνος, κλπ): είναι η φάση μου του μάρτυρα. Το τέλος δεν πρέπει να είναι μακρυά: κάτι το τ ε λ ε υ τ α ί ο, σαν θρόμβος υδράργυρου γλυστρά μέσα στο νου μου.
Την αγγλική μετάφραση διώρθωσε η ανηψιά του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη - η οποία, φυσικά, αρνήθηκε, όπως σου είπα, κάθε επίσημη συμμετοχή στην υπογραφή του κειμένου. Η ίδια το πληροφόρησε στον θείο της, ο οποίος συνεπαρμένος όσο και θυρυβημένος, από τον τίτλο του κοματιού μου, θέλει να σε γνωρίσει (φοβάμαι ότι κατάλαβε λάθος, δηλαδή ότι εσύ ζωγράφισες έναν Άγιο Γεώργιο ή ότι εγώ ζωγράφισα έναν Άγιο Γεώργιο κι εσύ τον σχολιάζεις, κάτι τέτοιο εν πάση περιπτώσει - είναι γνωστή, εξάλλου, η ευαισθησία του σε ά γ ι α θέματα). Πιθανόν να σου γράψει ή να θελήσει να σε δει. Σου τα γράφω αυτά για να είσαι προετοιμασμένος για μιαν ενδεχόμενη επαφή σου μ' αυτόν τον πληθωρικό, όσο και ελκυστικό άνθρωπο - που εγώ, ειλικρινά, του τρέφω πάρα πολλή συμπάθεια και μου κάνει αφάνταστα καλό να τον ακούω να μου μιλά, τις σπάνιες φορές που έρχεται και βλεπόμαστε, εδώ στην Αθήνα. Έχω γι αυτόν το μοναδικό αίσθημα που με ειδοποιεί ότι σχετίζομαι όσο μπορεί να γίνει ουσιαστικά μ' έναν άνθρωπο: μια λύπη.
Αλλά εσύ - γιατί είσαι έτσι καταβεβλημένος;
Από το βιβλίο Γιώργος Χειμωνάς - Χειρόγραφα - από το αρχείο του Αλέξανδρου Ίσαρη - εκδ. Ίκαρος, 2006 -
(η εικόνα με την χειρόγραφη επιστολή του Γιώργου Χειμωνά είναι από το ίδιο βιβλίο)
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 2
» Δημοσίευση σχολίου