Ángeles Mastretta: Ο καημός του έρωτα
Τα γράμματα των Σάουρι έφταναν με καθυστέρηση και με δυσκολία. Ίσως περισσότερες από τις μισές σελίδες που η Χοσέφα και ο Ντιέγο προόριζαν για να διηγηθούν στην κόρη τους μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια όλων αυτών που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια ή στη φαντασία τους αυτά τα χρόνια, να κοιμούνται ακόμα σε κάποια γωνία απ' αυτές που κρύβουν τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Γράμματα έρχονταν και από τη Μιλάγρος, που αν και διαμαρτυρόταν συνεχώς για την ξεροκεφαλιά που είχε οδηγήσει τόσο μακριά την ανιψιά της, καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα το πείσμα που την κρατούσε εκεί. Κι ύστερα, σαν έκπληξη, κουβαλώντας μυρωδιές από την παιδική της ηλικία, άρχισαν να φτάνουν γράμματα και από τη Σολ, που είχε περάσει από το μήνα του μέλιτος στη μια εγκυμοσύνη μετά την άλλη. Τα μηνύματά της απέπνεαν μια κούραση ανάκατη με φόβο, συναισθήματα που νόμιζε πως κατόρθωνε να κρύβει πίσω από τη λογική και τον παντοτινό καθωσπρεπισμό της. Τα πιο τακτικά και ξεκάθαρα γράμματα ήταν αυτά του Σαβάλσα, κι αυτά που δεν έρχονταν ποτέ, του Ντανιέλ. Η Εμιλία συνήθισε να ζει με τη σιωπή του σαν ένα παράπονο, γιατί από την αρχή είχε αποφασίσει να τον κλάψει όπως αυτούς τους νεκρούς που φεύγουν ενώ δεν έχουμε κάνει ακόμα το καθήκον μας γι αυτούς. Ο Ντανιέλ - είχε πείσει τον εαυτό της - ήταν δυο άνθρωποι: ο ένας ήταν αυτός που σκαρφάλωνε μαζί της στην καμπύλη του νιόβγαλτου φεγγαριού, αυτός που ακύρωνε όλα της τα όνειρα, επειδή κανένα όνειρο δεν ήταν καλύτερο από την πραγματικότητα όταν ήταν οι δυο τους μαζί. Ο άλλος ήταν ένας προδότης που ανέβαινε στο άλογο της επανάστασης για να πάει να σώσει την πατρίδα, λες και μπορούσε να υπάρχει κι άλλη πατρίδα εκτός από το κρεβάτι που μοιράζονταν.
Από το βιβλίο της Άνχελες Μαστρέτα Ο καημός του έρωτα
σε μετάφραση Κατερίνας Ρούφου
Εκδόσεις Ωκεανίδα, 1998
(εικόνα: susanbanthony.net)
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 1
» Δημοσίευση σχολίου