η Μαρία Πολυδούρη προς τον Κώστα Καρυωτάκη
Τάκη αγαπημένε μου! Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου! Επίστευα, πριν φύγω, πως δε σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο' υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα, στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή, που θα μπορούσαν να με απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα. Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δε μιλεί για σένα, Τάκη. Ετοιμάζομαι για να βγω έξω, στον καθρέφτη δεν βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο' κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις' στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δίκο σου πηγαίνει στη θέση του... Γελάς;
Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου' όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου. Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σ' εσένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι; Πώς μπορεί; Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δεν θα μ' ένιωθε; Δε θα με συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό, και η πνοή σου απαλή σαν χάδι καλοσύνης... Πού είσαι;
28.5.22
Μαρίκα
Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου' όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου. Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σ' εσένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι; Πώς μπορεί; Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δεν θα μ' ένιωθε; Δε θα με συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό, και η πνοή σου απαλή σαν χάδι καλοσύνης... Πού είσαι;
28.5.22
Μαρίκα
Από το Ημερολόγιο 2011 του Μεταίχμιου
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 5
Ότι κι αν είναι ομως
Είναι μοναδικο
» Δημοσίευση σχολίου