Αντώνιος Ρουσοχατζάκης: Σάλιωσέ με και στείλε με
Άντα μου,
Νομίζω ότι τα δυο γράμματα σου, που λαμβάνω κάθε μήνα, είναι από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου τα τρία τελευταία χρόνια. Δεν είναι ότι δε ΖΩ τη ζωή μου, είναι ότι, όταν σου γράφω, αναγκάζομαι να ξαναζήσω τις στιγμές που ζω και να βάλω σε τάξη μέσα μου όλα όσα φοβάμαι ή αγνοώ. Όταν σε διαβάζω, αισθάνομαι ότι κρατάς μπροστά μου έναν καθρέφτη• κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από το δικό σου πρίσμα και με καταλαβαίνω καλύτερα. Ανοίγουμε τις ψυχές μας στο χαρτί, τις στέλνουμε ταξίδι και, μόλις φτάσουν στον παραλήπτη, ξεπετάγονται απ' το φάκελο κι αποκαλύπτουν έναν κόσμο γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα. Σε ξέρω, σ' εμπιστεύομαι κι όμως κάθε φορά σε μαθαίνω απ' την αρχή.
Λίγο πριν φύγω για δουλειά, το πρωί, κοιτάζω το κουτί με τα γράμματα περιμένοντας νέα σου, κι όταν δε βρίσκω τίποτα, στεναχωριέμαι. Ή οργίζομαι με τα ταχυδρομεία. Ταυτόχρονα μεγαλώνει μέσα μου η λαχτάρα να "σε ακούσω", να σε διαβάσω, να σε νιώσω περισσότερο από ποτέ. Νιώθω ότι με έχεις στήσειστο ραντεβού, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να σου θυμώσω. Θυμώνω με τις μέρες που κυλούν αργά ή με το πρόγραμμα σου - που δεν αφήνει την ψυχή σου να ταξιδέψει πιο συχνά για να με βρει. Όταν σου γράφω, νιώθω ένταση αλλά και γαλήνη - δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς: Είναι σαν να ανοίγει μια μυστική βαλβίδα από την καρδιά, με κρυφά υγρά που ξεκινούν από ψηλά και διοχετεύονται κατευθείαν και ασταμάτητα στα τρία δάχτυλα που κρατάνε το στιλό και στα δύο που ακουμπούν το χαρτί και ακολουθούν τις γραμμές του σαν στρατιωτάκια που βάζουν τα συναισθήματα σε νυχτερινή πορεία εξομολογήσεων.
[....] Η μισή ζωή μου είναι καταγραμμένη σε επιστολές. Διαβάζοντας στη σειρά την αλληλογραφία των φίλων μου, αρχειοθετημένη μέσα από τις σφραγίδες των ταχυδρομείων, καταλαβαίνω τα λογικά και τα παράλογα, τα όνειρα και τις επιθυμίες, τα λάθη και τα πάθη μιας προηγουμένης ζωής... To be continued, από γράμμα σε γράμμα... Δυο ζωές: αυτή του αποστολέα και αυτή του παραλήπτη. Η αλληλογραφία είναι σελιδοδείκτης ζωής. Όπως και οι φωτογραφίες. Τόσο τα γράμματα όσο και τα ενσταντανέ της πόζας και της ανεμελιάς μού θυμίζουν όλα όσα έχω ξεχάσει ή έχω διαλέξει να ξεχάσω μέσα στο χρόνο. Η υπόλοιπη μισή ζωή μου είναι χαμένη. Από τότε που εμφανίστηκαν οι υπολογιστές και τα e-mail, η ιστορία της ζωής μου είναι θολή και σκόρπια. Η ηλεκτρονική αλληλογραφία κατάπιε την αλληλογραφία του ταχυδρομείου σε χρόνο μηδέν. Τα e-mail και τα κινητά δεν άφησαν κανένα χώρο στις εξομολογήσεις του μελανιού. Το ηλεκτρονικό γράμμα ταξιδεύει από οθόνη σε οθόνη, μέσα από καλώδια και μνήμες ηλεκτρονικές, και φτάνει αυτόματα στον προορισμό του σε χρόνο dt. Διαβάζεις τα νέα της ημέρας, πατάς ένα κλικ κι εξαφανίζεις τα γράμματα. Ή πατάς save και φυλάς τις αράδες μέσα στη μνήμη του υπολογιστή. Κι αν η μνήμη του υπολογιστή νεκρωθεί ξαφνικά; Λίγοι υπολογιστές έχουν χαλάσει κι έχουν εξαφανίσει σελίδες και σελίδες, φωτογραφίες και φωτογραφίες, αρχεία και αρχεία που έμειναν κρυμμένα και δεν τυπώθηκαν ποτέ; Ακόμα όμως κι αν τυπώσεις τα e-mail, με τι καρδιά και τι βλέμμα να τα ξανακοιτάξεις μετά από καιρό; Έχουν την ίδια εμφάνιση με τις αποδείξεις και τα τιμολόγια και τις λίστες που ετοίμασες για το γραφείο και δεν έχουν τίποτα το προσωπικό που να έχει φτιαχτεί χειροποίητα για ΣΕΝΑ, με το μεράκι της καρδιάς και την ευγένεια των δαχτύλων που ζυγίζουν λέξη με λέξη το βαρύ ή το ελαφρύ συναίσθημα... Τα δάχτυλα που κατευθύνουν το ρεύμα της ζωής μέσα από τα πλήκτρα και τις ξένες γραμματοσειρές προστατεύουν το χτυποκάρδι και την εμπειρία της ζωής μέσα από την οθόνη του κομπιούτερ. Το χέρι που εξομολογείται με μελάνι δε σε αφήνει να γράψεις εύκολα ψέματα και υπερβολές. Το χέρι που πληκτρολογεί στη μηχανή όμως αποστασιοποιείται• βλέπει τη ζωή από μακριά - είσαι εσύ που γράφεις τα μισά και το μηχάνημα τα υπόλοιπα. Το αίμα δεν κυλάει από την καρδιά για να διοχετευθεί στο στιλό και να αποτυπωθεί στο χαρτί, αλλά ξεκινάει από τον εγκέφαλο, φιλτράρεται στο πλήκτρο και καταλήγει σαν φάντασμα μπροστά στην πλαστική οθόνη. Τα λόγια είναι εκεί και δεν μπορείς να τα αγγίξεις. Το γράμμα είναι εκεί και δεν μπορείς να το μυρίσεις. Ο φάκελος είναι ανύπαρκτος και δεν μπορείς να τον σαλιώσεις. Ούτε το γραμματόσημο, που παλιά το διάλεγες σαν καρφίτσα-αξεσουάρ για να στολίσεις το γράμμα. Πατάς το κουμπί, τα νέα φτάνουν αστραπή και η αναμονή, η προσμονή και η λαχτάρα μηδενίζονται. Όλοι είναι παρόντες κι όμως τόσο απόντες μπροστά στη λειψή, προχειροφτιαγμένη εμφάνιση τους• είναι σαν να δίνεις ραντεβού με τον κολλητό σου και να καταφτάνει μπροστά σου αυτόματα, σαν εξωγήινος - δε σε στήνει, δεν τον καρτερείς, δεν τον παρατηρείς να σε πλησιάζει, ανοίγεις τα μάτια και είναι παρών, αλλά του λείπει η ψυχή και η ξεγνοιασιά που σε έχει κάνει να τον αγαπήσεις. Είναι εκεί, η εικόνα του παρούσα και ο ίδιος είναι φευγάτος μακριά.
Γι' αυτό σου λέω. Κρατάω το μελάνι και το αίμα. Δε θέλω νέα στο πόδι, σταλμένα από το άγνωστο κενό. Θέλω δυο φράσεις καρδιάς που γράφτηκαν με το χέρι και διέσχισαν τα πέλαγα για να με βρουν. Δε βιάζομαι και δεν πεινώ. Στη γρήγορη εποχή μας αρκεί το fast food της κοιλιάς, ας κρατήσουμε απέξω το fast food του μυαλού. Σχεδίασε μου ένα αρνί, που λέει και ο Μικρός Πρίγκηπας, κι ας έχει τρία πόδια και δύο ουρές. Κάλλιο το μελάνι που κάνει λάθη όταν αγγίζει το χαρτί, παρά τα τέλεια πλήκτρα που σερβίρουν καλοστρωμένες φράσεις σε οθόνες που ζαλίζουν το μυαλό. Κι όταν κλείσεις το γράμμα, σάλιωσέ το γερά. Να ξέρω πως λιώνεις από εγκαρτέρηση μέχρι να με φτάσουν τα νέα.
Πόσο,
Πόσο,
Πόσο,
Σε νιώθω κοντά μου αυτή τη στιγμή,
ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Απόσπασμα από το διήγημα του Αντ. Ρουσοχατζάκη Σάλιωσέ με και στείλε με
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Σου γράφω ένα γράμμα
Εκδόσεις: Εμπειρία, 2008
(πρωτότυπη φωτογραφία: captainbook.gr)
Νομίζω ότι τα δυο γράμματα σου, που λαμβάνω κάθε μήνα, είναι από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου τα τρία τελευταία χρόνια. Δεν είναι ότι δε ΖΩ τη ζωή μου, είναι ότι, όταν σου γράφω, αναγκάζομαι να ξαναζήσω τις στιγμές που ζω και να βάλω σε τάξη μέσα μου όλα όσα φοβάμαι ή αγνοώ. Όταν σε διαβάζω, αισθάνομαι ότι κρατάς μπροστά μου έναν καθρέφτη• κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από το δικό σου πρίσμα και με καταλαβαίνω καλύτερα. Ανοίγουμε τις ψυχές μας στο χαρτί, τις στέλνουμε ταξίδι και, μόλις φτάσουν στον παραλήπτη, ξεπετάγονται απ' το φάκελο κι αποκαλύπτουν έναν κόσμο γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα. Σε ξέρω, σ' εμπιστεύομαι κι όμως κάθε φορά σε μαθαίνω απ' την αρχή.
Λίγο πριν φύγω για δουλειά, το πρωί, κοιτάζω το κουτί με τα γράμματα περιμένοντας νέα σου, κι όταν δε βρίσκω τίποτα, στεναχωριέμαι. Ή οργίζομαι με τα ταχυδρομεία. Ταυτόχρονα μεγαλώνει μέσα μου η λαχτάρα να "σε ακούσω", να σε διαβάσω, να σε νιώσω περισσότερο από ποτέ. Νιώθω ότι με έχεις στήσειστο ραντεβού, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να σου θυμώσω. Θυμώνω με τις μέρες που κυλούν αργά ή με το πρόγραμμα σου - που δεν αφήνει την ψυχή σου να ταξιδέψει πιο συχνά για να με βρει. Όταν σου γράφω, νιώθω ένταση αλλά και γαλήνη - δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς: Είναι σαν να ανοίγει μια μυστική βαλβίδα από την καρδιά, με κρυφά υγρά που ξεκινούν από ψηλά και διοχετεύονται κατευθείαν και ασταμάτητα στα τρία δάχτυλα που κρατάνε το στιλό και στα δύο που ακουμπούν το χαρτί και ακολουθούν τις γραμμές του σαν στρατιωτάκια που βάζουν τα συναισθήματα σε νυχτερινή πορεία εξομολογήσεων.
[....] Η μισή ζωή μου είναι καταγραμμένη σε επιστολές. Διαβάζοντας στη σειρά την αλληλογραφία των φίλων μου, αρχειοθετημένη μέσα από τις σφραγίδες των ταχυδρομείων, καταλαβαίνω τα λογικά και τα παράλογα, τα όνειρα και τις επιθυμίες, τα λάθη και τα πάθη μιας προηγουμένης ζωής... To be continued, από γράμμα σε γράμμα... Δυο ζωές: αυτή του αποστολέα και αυτή του παραλήπτη. Η αλληλογραφία είναι σελιδοδείκτης ζωής. Όπως και οι φωτογραφίες. Τόσο τα γράμματα όσο και τα ενσταντανέ της πόζας και της ανεμελιάς μού θυμίζουν όλα όσα έχω ξεχάσει ή έχω διαλέξει να ξεχάσω μέσα στο χρόνο. Η υπόλοιπη μισή ζωή μου είναι χαμένη. Από τότε που εμφανίστηκαν οι υπολογιστές και τα e-mail, η ιστορία της ζωής μου είναι θολή και σκόρπια. Η ηλεκτρονική αλληλογραφία κατάπιε την αλληλογραφία του ταχυδρομείου σε χρόνο μηδέν. Τα e-mail και τα κινητά δεν άφησαν κανένα χώρο στις εξομολογήσεις του μελανιού. Το ηλεκτρονικό γράμμα ταξιδεύει από οθόνη σε οθόνη, μέσα από καλώδια και μνήμες ηλεκτρονικές, και φτάνει αυτόματα στον προορισμό του σε χρόνο dt. Διαβάζεις τα νέα της ημέρας, πατάς ένα κλικ κι εξαφανίζεις τα γράμματα. Ή πατάς save και φυλάς τις αράδες μέσα στη μνήμη του υπολογιστή. Κι αν η μνήμη του υπολογιστή νεκρωθεί ξαφνικά; Λίγοι υπολογιστές έχουν χαλάσει κι έχουν εξαφανίσει σελίδες και σελίδες, φωτογραφίες και φωτογραφίες, αρχεία και αρχεία που έμειναν κρυμμένα και δεν τυπώθηκαν ποτέ; Ακόμα όμως κι αν τυπώσεις τα e-mail, με τι καρδιά και τι βλέμμα να τα ξανακοιτάξεις μετά από καιρό; Έχουν την ίδια εμφάνιση με τις αποδείξεις και τα τιμολόγια και τις λίστες που ετοίμασες για το γραφείο και δεν έχουν τίποτα το προσωπικό που να έχει φτιαχτεί χειροποίητα για ΣΕΝΑ, με το μεράκι της καρδιάς και την ευγένεια των δαχτύλων που ζυγίζουν λέξη με λέξη το βαρύ ή το ελαφρύ συναίσθημα... Τα δάχτυλα που κατευθύνουν το ρεύμα της ζωής μέσα από τα πλήκτρα και τις ξένες γραμματοσειρές προστατεύουν το χτυποκάρδι και την εμπειρία της ζωής μέσα από την οθόνη του κομπιούτερ. Το χέρι που εξομολογείται με μελάνι δε σε αφήνει να γράψεις εύκολα ψέματα και υπερβολές. Το χέρι που πληκτρολογεί στη μηχανή όμως αποστασιοποιείται• βλέπει τη ζωή από μακριά - είσαι εσύ που γράφεις τα μισά και το μηχάνημα τα υπόλοιπα. Το αίμα δεν κυλάει από την καρδιά για να διοχετευθεί στο στιλό και να αποτυπωθεί στο χαρτί, αλλά ξεκινάει από τον εγκέφαλο, φιλτράρεται στο πλήκτρο και καταλήγει σαν φάντασμα μπροστά στην πλαστική οθόνη. Τα λόγια είναι εκεί και δεν μπορείς να τα αγγίξεις. Το γράμμα είναι εκεί και δεν μπορείς να το μυρίσεις. Ο φάκελος είναι ανύπαρκτος και δεν μπορείς να τον σαλιώσεις. Ούτε το γραμματόσημο, που παλιά το διάλεγες σαν καρφίτσα-αξεσουάρ για να στολίσεις το γράμμα. Πατάς το κουμπί, τα νέα φτάνουν αστραπή και η αναμονή, η προσμονή και η λαχτάρα μηδενίζονται. Όλοι είναι παρόντες κι όμως τόσο απόντες μπροστά στη λειψή, προχειροφτιαγμένη εμφάνιση τους• είναι σαν να δίνεις ραντεβού με τον κολλητό σου και να καταφτάνει μπροστά σου αυτόματα, σαν εξωγήινος - δε σε στήνει, δεν τον καρτερείς, δεν τον παρατηρείς να σε πλησιάζει, ανοίγεις τα μάτια και είναι παρών, αλλά του λείπει η ψυχή και η ξεγνοιασιά που σε έχει κάνει να τον αγαπήσεις. Είναι εκεί, η εικόνα του παρούσα και ο ίδιος είναι φευγάτος μακριά.
Γι' αυτό σου λέω. Κρατάω το μελάνι και το αίμα. Δε θέλω νέα στο πόδι, σταλμένα από το άγνωστο κενό. Θέλω δυο φράσεις καρδιάς που γράφτηκαν με το χέρι και διέσχισαν τα πέλαγα για να με βρουν. Δε βιάζομαι και δεν πεινώ. Στη γρήγορη εποχή μας αρκεί το fast food της κοιλιάς, ας κρατήσουμε απέξω το fast food του μυαλού. Σχεδίασε μου ένα αρνί, που λέει και ο Μικρός Πρίγκηπας, κι ας έχει τρία πόδια και δύο ουρές. Κάλλιο το μελάνι που κάνει λάθη όταν αγγίζει το χαρτί, παρά τα τέλεια πλήκτρα που σερβίρουν καλοστρωμένες φράσεις σε οθόνες που ζαλίζουν το μυαλό. Κι όταν κλείσεις το γράμμα, σάλιωσέ το γερά. Να ξέρω πως λιώνεις από εγκαρτέρηση μέχρι να με φτάσουν τα νέα.
Πόσο,
Πόσο,
Πόσο,
Σε νιώθω κοντά μου αυτή τη στιγμή,
ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Απόσπασμα από το διήγημα του Αντ. Ρουσοχατζάκη Σάλιωσέ με και στείλε με
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Σου γράφω ένα γράμμα
Εκδόσεις: Εμπειρία, 2008
(πρωτότυπη φωτογραφία: captainbook.gr)
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 4
» Δημοσίευση σχολίου