<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar/88644137678078798?origin\x3dhttps://allilografia.blogspot.com', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Φρανσουάζ Σαγκάν: Σ' ένα μήνα, σ' ένα χρόνο

Françoise Sagan: Dans un mois, dans un an (1957)

- Θα μου γράφεις; ρώτησε η Νικόλ.
- Ναι. Κάθε μέρα.

Ήξερε ότι θα της έγραφε κάθε μέρα το ίδιο γράμμα: «Αγαπημένη μου, είμαι καλά. Η Ιταλία είναι μαγευτική' Την επομένη φορά θα έρθουμε εδώ μαζί. Εργάζομαι πολύ. Σε σκέφτομαι πάντα. Αύριο θα σου γράψω περισσότερα. Σε φιλώ». Αν ήταν η Ζοζέ θα της έγραφε: «Ζοζέ, αν ήξερες... Πώς να εκφραστώ για να καταλάβεις; Ζοζέ, η σκέψη σου και μόνο με κάνει να σπαράζω. Ζοζέ, μήπως έκανα λάθος; Μήπως δεν τελείωσαν όλα;» Θα έγραφε οτη Ζοζέ κυριευμένος από μελαγχολία' οι λέξεις θα κυλούσαν ζωντανές και καυτές πάνω στο χαρτί...

[....] Η Ζοζέ, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν καταλάβαινε. Την προηγούμενη μέρα είχε λάβει ένα θαυμάσιο γράμμα από τον Μπερνάρ. Υποσχέθηκε να πάει στη Νικόλ. Η Νικόλ είχε παχύνει. Ευχαριστήθηκε όταν είδε τη Ζοζέ, γιατί η Μπεατρίς την τρόμαζε.

- Πάμε μια βόλτα στην εξοχή; πρότεινε η Ζοζέ.

Οδηγούσε άνετα και γρήγορα ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Η Νικόλ καθόταν συμμαζεμμένη στο διπλανό κάθισμα. Στη μνήμη της Ζοζέ ερχόταν το γράμμα του Μπερνάρ: «Ζοζέ, σ' αγαπώ κι αυτό είναι τρομερό για μένα. Προσπαθώ να δουλέψω αλλά δεν μπορώ. Η ζωή μου κυλάει σαν ένας αθόρυβος ίλιγγος. Ξέρω ότι δεν μ' αγαπάς. Και γιατί να μ' αγαπήσεις; Στη μοναξιά μαθαίνεις να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι...».


μτφ: Γ. Αναστασίου

Ετικέτες

αυτή η καταχώρηση έγινε στις 9 Ιουλ 2009 at 9.7.09.

« Home | Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »

» Δημοσίευση σχολίου