Ντόναλντ Τζάστις: Ένα γράμμα
Γράφεις ότι είσαι άρρωστη, σε σύγχυση. Τα δέντρα
έξω απ' το παράθυρο της κάμαρας που σου 'δωσαν
είναι βρεγμένα με δάκρυα κάθε πρωί όταν σε ξυπνούν
για να βγεις απ' έναν ύπνο που ποτέ τελείως δεν έπεσες,
αφού έχεις κάποιο όνειρο κίνησης στους δρόμους του μυαλού σου
που σταματάει και ξαναρχίζει και πάει και δε σταματάει
καμιά φορά όλη νύχτα, όλη μέρα. Η αυτοκινητοπομπή
ξετυλίγεται μπροστά σου σαν κηδεία
κάποιου διάσημου που 'χεις μαζί του κοιμηθεί, μια δυο φορές.
(Νέα κρίση δακρύων υγραίνει τα φύλλα, τη σελίδα).
θα εκθέσεις τις πληγές σου, θα κατεβάσεις την μπλούζα
θ' ανοιχτείς ολόκληρη στο νεαρό γιατρό
που 'χει τη δύναμη να δίνει συνταγές, άδειες
που μοιάζει να του αρέσεις... Κι έτσι περνάς
μέσα στην πόλη ξανά πάλι, ανάμεσα μας,
βιαστικά προσπερνάς τα υγρά δέντρα κάποιου πάρκου
προς τη γνωστή διασταύρωση όπου
ένα φανάρι σε προειδοποιεί να μην περάσεις
να περιμένεις, όπως πριν, μόνη... μα ξαφνικά
δέκα χρόνια πιο μεγάλη, ημερωμένη τώρα, λιγότερο τρελή,
λιγότερο ωραία.
Donald Justice
Από το βιβλίο Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές
εκδ. ύψιλον, 1983
μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 3
» Δημοσίευση σχολίου