Marceline Desbordes-Valmore: Μην γράφεις
Μην γράφεις πια. Είμαι άρρωστη και να πεθάνω θέλω.
Χωρίς εσέ, μάταιο και ανούσιο είναι το θέρος τούτο.
Στο στήθος μου τα χέρια μου επάνω τα έχω κλείσει,
που να σε σφίξουν δεν μπορούν. Νεκρής είναι τα χέρια.
Μην γράφεις πια.
Μην γράφεις πια. Πνίγομαι, απ' ώρα σε ώρα, σβήνω.
Αν σ' αγαπούσα, ρώτα το θεό, σκληρέ, άστοργε εραστή μου.
Αν με λατρεύεις -αφού σιωπάς- τι νόημα, επιτέλους, έχει,
είναι σαν ν' ακούς τους ουρανούς, χωρίς να τους γνωρίζεις.
Μην γράφεις πια.
Μην γράφεις πια. Φοβάμαι κι αυτή τη μνήμη μου ακόμη,
που τη φωνή σου φύλαξε. Θαρρώ πως με καλεί, πως με φωνάζει.
Μην δείχνεις το νερό σ' αυτόν που δεν μπορεί να πίνει,
μια αγαπημένη επιστολή, αντίτυπο είναι μιας εικόνας.
Μην γράφεις πια.
Μην γράφεις πια. Δεν ημπορώ να υποφέρω αυτά τα λόγια
ανασαλεύουν, ναι, αναταράζουν την ψυχή μου.
Πιστεύω πως ανάμεσα στο ωραίο χαμόγελό σου λαμπυρίζουν
κι αποτυπώνονται, μ' ένα φιλί, στο βάθος της καρδιάς μου.
Μην γράφεις πια.
Από την ανθολογία Τα ερωτικά των Γάλλων κλασικών ποιητών
σε απόδοση Βασιλείου Ι. Λαζανά
Εκδόσεις Ενάλιος, 1997
(πρωτότυπη εικόνα: colby.edu)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2
...κι εκτός από το ποίημα με το πολύ συναίσθημα, μπορεί να έχουμε συναντηθεί και σε κάποια χειμωνιάτικη βόλτα στο "πιο παλιό σημείο της πόλης".
σίγουρα όμως συναντιόμαστε ανταλλάσσοντας λέξεις...
:)
» Δημοσίευση σχολίου