Στέλλα Βογιατζόγλου: Περνώντας βιαστικά ανάμεσά τους
Κατάλαβέ το, βρε ηλίθιο, μπήγεις στο τέλος τις φωνές. «Μόνο για να τελειώνει επιτέλους ο Νίκος με τις σπουδές του το κάνω.»
Πού να το παραδεχτείς, βέβαια, πως καίγεσαι μακριά του. Ή το παραδέχεσαι τάχα ποτέ, όποτε οι επιθυμίες σου περιφρονούν τη λογική του νου; Το καλύτερό σου, όμως, πιστεψέ με.
Τα πoλυσέλιδα γράμματά σου, στην αρχή, με κάνουν και πεθαίνω από ζήλια, αφού από τα πρώτα φοιτητικά μας χρόνια περιορίστηκα ανάμεσα σ' άλλα και στην ασφυξία του Δημοσίου. Θα 'θελα να περιφέρομαι μαζί σου στους θολωτούς δρόμους της Mπoλόνια χαζεύοντας αρχοντικά και βιτρίνες μαγαζιών και να καταλήγουμε σε κάποια οστερία. Ή να μένω στο προπολεμικό διώροφο με τις δαιδαλώδεις σκάλες, που αντηχεί από γέλια, φάρσες, μουσικές με ρεμπέτικα, Καζαντζίδη, Διονυσίου, Τσιτσάνη, Χέντριξ, Ζάπα, Λεντ Ζέπελιν, πόσο μάλλον Σαββόπουλο, σαν στήνονται γλεντάκια απ'το τίποτα. Άσε που πεθαίνω και από περιέργεια να γνωρίσω και την τόσο ζωντανή και πάντοτε βαμμένη έντονα παρά τα εβδομήντα της και χρόνια, όπως μου περιγράφεις, σπιτονοικοκυρά σας, που διαρκώς κάνει υπομονή μ' όλους σας για τα νοίκια, αφού ειναι ερωτευμένη μεχρι τα μπούνια με τον Νίκο.
Ωστόσο, τις προάλλες, που έψαχνα κοινά μας χνάρια, βρήκα ένα γράμμα σου όχι και τόσο αισιόδοξο.
«Συγκατοικούμε πάνω από δώδεκα Έλληνες που κάνουν παρέα μόνο μ' Έλληνες, αν και δεν ταιριάζουν τα χνότα μας σε τίποτα. Μια εξήγηση θα 'ταν ίσως πως κάποιοι από τους συμφοιτητές των παιδιών, τους κρατούν σε απόσταση. Ίσως πάλι να έχουν τη μύγα και να μυγιάζονται από μόνοι τους. Δεν ξέρω. Όπως και να 'χει, το σίγουρο είναι πως συχνά συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας λες και είμαστε πειραγμένοι στο μυαλό. Βλέπεις, εκτός απο τις αιώνιες αφραγκίες μας, μας κυνηγάνε κι ένα σωρό ανασφάλειες. Έτσι, ευτυχώς, που έχουμε στο σπίτι την καλή μας μάγισσα. Τη λένε Μάχη.
»Καταπληκτικό κορίτσι. Σε κάνει να γελάς και όταν είναι η ίδια στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Και είναι συχνά τελευταία. Γιατί εκτός του ότι τα γκομενικά της πάνε απ' το κακό στο χειρότερο, οι δικοί της άρχισαν και σκαλίζουν τα των σπουδών της. (Νομίζουν πως κάνει το διδακτορικό της, όταν η Μάχη, όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα, δεν έχει ξεμπερδέψει ούτε με τα μαθήματα του δεύτερου έτους, και αυτή η ήττα τη ρημάζει καθημερινά.)
»Πάντως οι δυό μας - μη ζηλεύεις - γίναμε αυτοκόλλητες. Μαζί σε βόλτες και ταξίδια με οτοστόπ, μαζί και σε «υπερπαραγωγές» της Τσινετσιτά, με τον Ηρακλή και τον Μασίστα. (Δεν φαντάζεσαι τι χαβαλές γίνεται στη συγκεκριμένη αίθουσα, όπου ο ιδιοκτήτης ξεθάβει ταινίες αυτού του είδους δεκαπέντε και βάλε ετών και εμείς επιστρέφουμε στα παιδικά μας χρόνια, μ' ένα εισιτήριο, πες τσάμπα.) Γι αυτό σκασίλα μας μεγάλη που μας προσάπτουν οι συγκάτοικοί μας απλοϊκά γούστα. Όταν, μάλιστα, πάνω σε τυχόν αναλύσεις τους γύρω από ταινίες πολιτικές, βγάζουν στην επιφανεια τόσο πολύπλοκες διαφωνίες και αντιθέσεις (απ' τον Μάο έως την επανάσταση), που μετά από ολονύκτιους καβγάδες το σπίτι θυμίζει πεδίο μάχης.
»Να μην σ' τα πολυλογώ, αυτό που δεν περίμενα να νιώσω, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η νοσταλγία. Και για πρώτη φορά άρχισα να καταλαβαίνω πόσους καημούς και μοναξιά θα πέρασε ο αδελφός μου, ο Αλέκος, ξενιτεμένος στη Γερμανία, αν και μας έγραφε πως όλα καλά, ίσαμε που συνέβη... ό,τι συνέβη.
»Τώρα, ως προς τη μανούλα μου, την Αγλαΐτσα, που με ρώτησες στο προηγουμενό σου γράμμα και τη μάνα του Νίκου... Σε πληροφορώ πως οι αχώνευτες τσιγκουναρίες, σε αντίθεση με τις μάνες των άλλων παιδιών που τους εφοδιάζουν κάθε τόσο με δέματα τίγκα στα καλούδια, εξακολουθούν να μη στέλνουν ποτέ τίποτα!»
Υστερόγραφο πρώτο: «Αν και βαθιά μέσα μου γνωρίζω πως ζόρισα πολύ τον Νίκο και στο διάβασμα... Φαντάσου ότι χθες έκανε μια κίνηση λες και ήθελε να με χαστουκίσει, μόλις θέλησα να τον συνοδεύσω, όπως και το 'χουμε συνήθειο, στο μάθημα που έδινε προφορικά. Εν ολίγοις, σκατά!».
Υστερόγραφο δεύτερο: «Δεν ξέρω γιατί, όταν σου γράφω, χρησιμοποιώ κάποιες δικές σου λέξεις και φράσεις, αν και δεν τις "πάω" διόλου. Ίσως γιατί μου λείπεις όσο δεν φαντάζεσαι. Γι' αυτό θα έπρεπε να φιλοτιμηθείς και να μου γράφεις πιο συχνά».
Αν θυμάμαι καλά, ένα δυο μήνες μετά απ' αυτό το γράμμα, ο Νίκος είναι στη Θεσσαλονίκη και μου τηλεφωνεί να βρεθούμε. Κάτι θέλει να μου πει για τη σχέση σας, αλλά, επειδή διαισθάνομαι τα χειρότερα, αρχίζω και μανουβράρω την κουβέντα σε πράγματα μάλλον πληκτικά γι' αυτόν.
Πού να το παραδεχτείς, βέβαια, πως καίγεσαι μακριά του. Ή το παραδέχεσαι τάχα ποτέ, όποτε οι επιθυμίες σου περιφρονούν τη λογική του νου; Το καλύτερό σου, όμως, πιστεψέ με.
Τα πoλυσέλιδα γράμματά σου, στην αρχή, με κάνουν και πεθαίνω από ζήλια, αφού από τα πρώτα φοιτητικά μας χρόνια περιορίστηκα ανάμεσα σ' άλλα και στην ασφυξία του Δημοσίου. Θα 'θελα να περιφέρομαι μαζί σου στους θολωτούς δρόμους της Mπoλόνια χαζεύοντας αρχοντικά και βιτρίνες μαγαζιών και να καταλήγουμε σε κάποια οστερία. Ή να μένω στο προπολεμικό διώροφο με τις δαιδαλώδεις σκάλες, που αντηχεί από γέλια, φάρσες, μουσικές με ρεμπέτικα, Καζαντζίδη, Διονυσίου, Τσιτσάνη, Χέντριξ, Ζάπα, Λεντ Ζέπελιν, πόσο μάλλον Σαββόπουλο, σαν στήνονται γλεντάκια απ'το τίποτα. Άσε που πεθαίνω και από περιέργεια να γνωρίσω και την τόσο ζωντανή και πάντοτε βαμμένη έντονα παρά τα εβδομήντα της και χρόνια, όπως μου περιγράφεις, σπιτονοικοκυρά σας, που διαρκώς κάνει υπομονή μ' όλους σας για τα νοίκια, αφού ειναι ερωτευμένη μεχρι τα μπούνια με τον Νίκο.
Ωστόσο, τις προάλλες, που έψαχνα κοινά μας χνάρια, βρήκα ένα γράμμα σου όχι και τόσο αισιόδοξο.
«Συγκατοικούμε πάνω από δώδεκα Έλληνες που κάνουν παρέα μόνο μ' Έλληνες, αν και δεν ταιριάζουν τα χνότα μας σε τίποτα. Μια εξήγηση θα 'ταν ίσως πως κάποιοι από τους συμφοιτητές των παιδιών, τους κρατούν σε απόσταση. Ίσως πάλι να έχουν τη μύγα και να μυγιάζονται από μόνοι τους. Δεν ξέρω. Όπως και να 'χει, το σίγουρο είναι πως συχνά συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας λες και είμαστε πειραγμένοι στο μυαλό. Βλέπεις, εκτός απο τις αιώνιες αφραγκίες μας, μας κυνηγάνε κι ένα σωρό ανασφάλειες. Έτσι, ευτυχώς, που έχουμε στο σπίτι την καλή μας μάγισσα. Τη λένε Μάχη.
»Καταπληκτικό κορίτσι. Σε κάνει να γελάς και όταν είναι η ίδια στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Και είναι συχνά τελευταία. Γιατί εκτός του ότι τα γκομενικά της πάνε απ' το κακό στο χειρότερο, οι δικοί της άρχισαν και σκαλίζουν τα των σπουδών της. (Νομίζουν πως κάνει το διδακτορικό της, όταν η Μάχη, όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα, δεν έχει ξεμπερδέψει ούτε με τα μαθήματα του δεύτερου έτους, και αυτή η ήττα τη ρημάζει καθημερινά.)
»Πάντως οι δυό μας - μη ζηλεύεις - γίναμε αυτοκόλλητες. Μαζί σε βόλτες και ταξίδια με οτοστόπ, μαζί και σε «υπερπαραγωγές» της Τσινετσιτά, με τον Ηρακλή και τον Μασίστα. (Δεν φαντάζεσαι τι χαβαλές γίνεται στη συγκεκριμένη αίθουσα, όπου ο ιδιοκτήτης ξεθάβει ταινίες αυτού του είδους δεκαπέντε και βάλε ετών και εμείς επιστρέφουμε στα παιδικά μας χρόνια, μ' ένα εισιτήριο, πες τσάμπα.) Γι αυτό σκασίλα μας μεγάλη που μας προσάπτουν οι συγκάτοικοί μας απλοϊκά γούστα. Όταν, μάλιστα, πάνω σε τυχόν αναλύσεις τους γύρω από ταινίες πολιτικές, βγάζουν στην επιφανεια τόσο πολύπλοκες διαφωνίες και αντιθέσεις (απ' τον Μάο έως την επανάσταση), που μετά από ολονύκτιους καβγάδες το σπίτι θυμίζει πεδίο μάχης.
»Να μην σ' τα πολυλογώ, αυτό που δεν περίμενα να νιώσω, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η νοσταλγία. Και για πρώτη φορά άρχισα να καταλαβαίνω πόσους καημούς και μοναξιά θα πέρασε ο αδελφός μου, ο Αλέκος, ξενιτεμένος στη Γερμανία, αν και μας έγραφε πως όλα καλά, ίσαμε που συνέβη... ό,τι συνέβη.
»Τώρα, ως προς τη μανούλα μου, την Αγλαΐτσα, που με ρώτησες στο προηγουμενό σου γράμμα και τη μάνα του Νίκου... Σε πληροφορώ πως οι αχώνευτες τσιγκουναρίες, σε αντίθεση με τις μάνες των άλλων παιδιών που τους εφοδιάζουν κάθε τόσο με δέματα τίγκα στα καλούδια, εξακολουθούν να μη στέλνουν ποτέ τίποτα!»
Υστερόγραφο πρώτο: «Αν και βαθιά μέσα μου γνωρίζω πως ζόρισα πολύ τον Νίκο και στο διάβασμα... Φαντάσου ότι χθες έκανε μια κίνηση λες και ήθελε να με χαστουκίσει, μόλις θέλησα να τον συνοδεύσω, όπως και το 'χουμε συνήθειο, στο μάθημα που έδινε προφορικά. Εν ολίγοις, σκατά!».
Υστερόγραφο δεύτερο: «Δεν ξέρω γιατί, όταν σου γράφω, χρησιμοποιώ κάποιες δικές σου λέξεις και φράσεις, αν και δεν τις "πάω" διόλου. Ίσως γιατί μου λείπεις όσο δεν φαντάζεσαι. Γι' αυτό θα έπρεπε να φιλοτιμηθείς και να μου γράφεις πιο συχνά».
Αν θυμάμαι καλά, ένα δυο μήνες μετά απ' αυτό το γράμμα, ο Νίκος είναι στη Θεσσαλονίκη και μου τηλεφωνεί να βρεθούμε. Κάτι θέλει να μου πει για τη σχέση σας, αλλά, επειδή διαισθάνομαι τα χειρότερα, αρχίζω και μανουβράρω την κουβέντα σε πράγματα μάλλον πληκτικά γι' αυτόν.
Από το βιβλίο της Στέλλας Bογιατζόγλου Περνώντας βιαστικά ανάμεσά τους
Εκδ. Κέδρος, 2000
Ετικέτες ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 1
» Δημοσίευση σχολίου