o Henry Miller στην Anais Nin
Είμαι τρομερά ζωντανεμένος, γεμάτος οδύνη, και νιώθω απόλυτη την ανάγκη να σε δω. Πρέπει να σε δω. Σε βλέπω απαστράπτουσα και θαυμάσια, και την ίδια στιγμή γράφω στη Τζουν και γίνομαι κομμάτια, αλλά μπορείς να με καταλάβεις. Πρέπει να με καταλάβεις, Αναΐς, και να σταθείς στο πλευρό μου. Είσαι παντού, ολόγυρά μου, σαν μια λαμπρή φωτιά. Ω, να ΄ξερες, Αναΐς, πώς νιώθω αυτή την ώρα... Θέλω να γνωριστούμε ακόμα πιο πολύ.Σ' αγαπώ. Σ' ερωτεύτηκα σαν ήρθες και κάθισες στο κρεβάτι μου -όλο εκείνο το δεύτερο απόγευμα μαζί σου ήταν μια ζεστή υγρασία- κι ακούω ξανά τον τρόπο με τον οποίο προφέρεις τ' όνομά μου - με την παράξενη προφορά σου. Μου ξυπνάς ένα τέτοιο μίγμα συναισθημάτων - δεν ξέρω πώς να σε πλησιάσω. Έλα, απλώς, κοντά μου, πλησίασέ με, κι όλα θα είναι όμορφα. Στο υπόσχομαι. Μ' αρέσει τόσο η εντιμότητά σου - μοιάζει, σχεδόν, με ταπείνωση. Ποτέ δεν θα μπορούσα να την πληγώσω. Τη νύχτα σκεφτόμουν ότι μια γυναίκα σαν εσένα θα 'πρεπε να παντρευτώ. Ή, μήπως, σκέφτομαι έτσι, επειδή πάντα στην αρχή ο έρωτας εμπνέει τέτοιες σκέψεις; Δεν φοβάμαι, ότι θα θελήσεις ποτέ να με πληγώσεις. Βλέπω ότι κι εσύ έχεις σθένος - αλλιώτικο απ' το δικό μου, πιο υπαινικτικό. Όχι, δεν θα σπάσεις. Είπα πολλές ανοησίες, είπα ότι είσαι εύθραυστη, ότι είσαι ευπαθής. Πάντα ήμουν λιγάκι αμήχανος. Αλλά, είμαι όλο και λιγότερο. Όλα θα εξαφανιστούν. Έχεις μια τόσο λεπτή αίσθηση του χιούμορ, και σε λατρεύω γι αυτό. Πάντα, θέλω να σε βλέπω να γελάς. Σου ανήκει το γέλιο. Σκεφτόμουν διάφορα μέρη που θα 'πρεπε να τα επισκεφτούμε μαζί. Μικρά, σκοτεινά μέρη, σκόρπια, εδώ κι εκεί, στο Παρίσι. Μόνο και μόνο, για να μπορώ να λέω, "εδώ ήρθα με την Αναΐς, εδώ φάγαμε, εδώ χορέψαμε, εδώ ήπιαμε μαζί". Α, να σ' έβλεπα κάποτε στ' αλήθεια μεθυσμένη, τι απόλαυση θα ήταν! Φοβάμαι που το λέω, Αναΐς, αλλά, σαν έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που σμίγουν τα κορμιά μας, το πώς ανοίγεις τα πόδια σου, το πόσο υγρή είσαι, ω Θεέ μου, με πιάνει τρέλα σαν σκέφτομαι πώς είναι δυνατό να σβήσουν ποτέ αυτά... Χθες, σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τα πόδια σου να μ' αγγίζουν, το δωμάτιο να καταρρέει, εγώ να πέφτω πάνω σου μέσα στο σκοτάδι και να μην ξέρω τίποτα πια. Σε σκεφτόμουν, και μούγκριζα και ανατρίχιαζα από χαρά. Αν το Σαββατοκύριακο περάσει δίχως να σε δω, θα μου είναι αβάσταχτο... Αν χρειαστεί, θα έρθω την Κυριακή στις Βερσαλίες - θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να σε δω. Μη φοβάσαι, μήπως πρέπει να μου φερθείς ψυχρά. Μου είναι αρκετό να κάθομαι δίπλα σου, και να σε κοιτώ με θαυμασμό. Σ' αγαπώ, αυτό είν' όλο.
Από τo βιβλίο της Αναΐς Νιν Henry & June- εκδ. Σμίλη, σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
(φωτ: faustroll.net)
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 1
» Δημοσίευση σχολίου