<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4543012661489340193', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

ο Ντίλαν Τόμας στην Κέιτλιν Μακναμάρα

22 Φεβ 2013

Dylan Thomas to Caitlin Macnamara


Ιανουάριος (ή Φεβρουάριος) 1951*

Τώρα, εξ αιτίας αυτών των ημερών, κινούμαι μ' ένα είδος άναυδης, τυφλής απόγνωσης, και η κάθε μέρα τελειώνει αργά. Τις νύχτες φοβάμαι ακόμα πιο πολύ, όταν η απελπισία καταρρέει, δεν είναι πια άναυδη και τυφλή, κι εγώ είμαι μονάχα ο εαυτός μου μέσα στο σκοτάδι. Είμαι μονάχα ολομόναχος μέσα σ' ένα δωμάτιο άγνωστο, σε μια πόλη ξένη, σε μια χώρα νυχτωμένη, δίχως προσχήματα, και κλαίω σαν τρελός. Χθες τη νύχτα σε είδα να χαμογελάς, χαρούμενη, σ' εμένα, όπως έκανες χίλια χρόνια πριν' και ούρλιαξα σαν τα τσακάλια απέξω. Μετά, το πρωί, τα ίδια και πάλι: να βαδίζω, σε απόγνωση, παγωμένος, σε μιαν έρημο. Ήταν μάλιστα αληθινή έρημος, οι καμήλες απόμακρες, οι ύαινες να γελάνε. Το γράφω τούτο εδώ, ίσως το τελευταίο γράμμα, μόλις προτού πέσω στο κρεβάτι σ' ένα ξενοδοχείο γεμάτο κτήνη. Μακάρι να μην έπρεπε να πέσω στο κρεβάτι. Κανένας εδώ, σ' αυτή την κάμαρα όπου γράφω, με το ραδιόφωνο να ουρλιάζει στα περσικά, δεν μπορεί κάτι στραβο σ' εμένα να δει. Δεν είμαι μονάχα παρά ένας χοντρός ξένος που γράφει ένα γράμμα' ένα όλο αγάπη, ένα όλο ευτυχία, γράμμα στη γυναίκα του «που περιμένει στο σπίτι». Χριστέ μου, και πού να ήξεραν. Πού να ήξεραν ότι η γυναίκα στην οποία γράφω δεν μ' έχει ανάγκη πια, έχει σφαλίσει την καρδιά και το κορμί της ενάντιά μου, αν και είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα -εσύ, πάντα- και δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο...

Dylan Thomas

* Το γράμμα αυτό στάλθηκε στην Κέιτλιν από το Ισφαχάν του Ιράν, όπου είχε ταξιδέψει ο Ντίλαν Τόμας προκειμένου να γράψει ένα σενάριο για λογαριασμό της Αγγλοϊρανικής Εταιρείας Πετρελαίου [μετέπειτα BP].

Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης


Από το Ημερολόγιο 2011 του Μεταίχμιου
1η δημοσίευση στο βιβλίο: Ερωτικές επιστολές, Ντίλαν Τόμας (2010)

Ετικέτες

Αντρέι Πλατόνοφ: Ταξίδι με ανοιχτή καρδιά, Τσεβενγκούρ

13 Φεβ 2013


Κοιτούσε τον ουρανό από το παράθυρο του σχολείου κι έβλεπε τα αστέρια πάνω από τη νυχτερινή γαλήνη. Τόση σιωπή βασίλευε εκεί όση και σε μια στέπα που έχει μόνο ερημιά και δεν έχει αέρα να πάρεις αέρα. Γι’ αυτό και πέφτουν τα αστέρια. Η Σόνια σκεφτόταν το γράμμα - θα καταφέρουν άραγε να της το φέρουν άθικτο μέσα από τόσα χωράφια; Το γράμμα είχε γίνει κάτι σαν ιδανικό, που τροφοδοτούσε με δύναμη τη ζωή της. Ό,τι και να έκανε η Σόνια πίστευε ότι κάπου ένα γράμμα ψάχνει να τη βρει κι έρχεται όλο πιο κοντά της. Όμως κράτησε μόνο για τον εαυτό της αυτή την ανάγκη για μέλλον και χαρούμενη ελπίδα και με μεγαλύτερη φροντίδα άρχισε να δουλεύει για να μειώσει τη δυστυχία των χωρικών. Ήξερε ότι το γράμμα θα ήταν η ανταμοιβή της για όλα. Όμως εκείνους τους καιρούς τα γράμματα διαβάζονταν κι από άλλους ανθρώπους. Το γράμμα του Ντβάνοφ προς τον Σουμίλιν το είχαν ανοίξει από το Πετροπαβλόφσκα ακόμη. Πρώτος το διάβασε ο ταχυδρόμος κι ύστερα όλοι του οι γνωστοί που ενδιαφέρονταν για το διάβασμα: οι δάσκαλοι, ο διάκος, η χήρα του μπακάλη, ο γιος του ψάλτη και κάμποσοι άλλοι ακόμη. Τότε οι βιβλιοθήκες ήταν κλειστές, βιβλία δεν πουλιόνταν και οι άνθρωποι των γραμμάτων ήταν δυστυχισμένοι κι αναζητούσαν πνευματική παραμυθία. Γι' αυτό και το σπίτι του ταχυδρόμου είχε γίνει βιβλιοθήκη. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα γράμματα δεν έφταναν ποτέ στον αποδέκτη τους, τα κρατούσαν εκεί για να τα ξαναδιαβάζουν πολλές φορές και να ευφραίνονται. Ο ταχυδρόμος κατ' αρχήν ξεχώριζε τις κρατικές επιστολές – γνώριζαν όλοι εκ των προτέρων το περιεχόμενό τους. Οι αναγνώστες έβρισκαν μεγαλύτερη ικανοποίηση στα γράμματα εκείνων που περνούσαν τράνζιτ από το Πετροπαβλόφσκα – οι άγνωστοι έγραφαν θλιμμένα και με ενδιαφέρον ύφος. Ο ταχυδρόμος σφράγιζε τα διαβασμένα γράμματα και τα έστελνε στον προορισμό τους. Η Σόνια δεν το γνώριζε αυτό, αλλιώς θα είχε ξεκινήσει με τα πόδια να επισκεφτεί όλα τα επαρχιακά ταχυδρομεία.

Andrei Platonov
μτφ: Πάνος Σταθόγιαννης


Από το βιβλίο Ταξίδι με ανοιχτή καρδιά, Τσεβενγκούρ
Εκδόσεις: Νέοι Ορίζοντες/Λιβάνη, 1996


H ανάρτηση είναι υπόδειξη και δουλειά του Χρήστου.

Ετικέτες

Μανόλης Αναγνωστάκης - από το ΥΓ

4 Φεβ 2013


Δεν περίμενες πια κανένα γράμμα.


Από το βιβλίο Μανόλης Αναγνωστάκης, ΥΓ.
Εκδόσεις: Νεφέλη, 1992


(πρωτότυπη φωτογραφία: thedailycure.wordpress.com)

Ετικέτες ,