ο Ντίλαν Τόμας στην Κέιτλιν Μακναμάρα
22 Φεβ 2013Dylan Thomas to Caitlin Macnamara
Ιανουάριος (ή Φεβρουάριος) 1951*
Τώρα, εξ αιτίας αυτών των ημερών, κινούμαι μ' ένα είδος άναυδης, τυφλής απόγνωσης, και η κάθε μέρα τελειώνει αργά. Τις νύχτες φοβάμαι ακόμα πιο πολύ, όταν η απελπισία καταρρέει, δεν είναι πια άναυδη και τυφλή, κι εγώ είμαι μονάχα ο εαυτός μου μέσα στο σκοτάδι. Είμαι μονάχα ολομόναχος μέσα σ' ένα δωμάτιο άγνωστο, σε μια πόλη ξένη, σε μια χώρα νυχτωμένη, δίχως προσχήματα, και κλαίω σαν τρελός. Χθες τη νύχτα σε είδα να χαμογελάς, χαρούμενη, σ' εμένα, όπως έκανες χίλια χρόνια πριν' και ούρλιαξα σαν τα τσακάλια απέξω. Μετά, το πρωί, τα ίδια και πάλι: να βαδίζω, σε απόγνωση, παγωμένος, σε μιαν έρημο. Ήταν μάλιστα αληθινή έρημος, οι καμήλες απόμακρες, οι ύαινες να γελάνε. Το γράφω τούτο εδώ, ίσως το τελευταίο γράμμα, μόλις προτού πέσω στο κρεβάτι σ' ένα ξενοδοχείο γεμάτο κτήνη. Μακάρι να μην έπρεπε να πέσω στο κρεβάτι. Κανένας εδώ, σ' αυτή την κάμαρα όπου γράφω, με το ραδιόφωνο να ουρλιάζει στα περσικά, δεν μπορεί κάτι στραβο σ' εμένα να δει. Δεν είμαι μονάχα παρά ένας χοντρός ξένος που γράφει ένα γράμμα' ένα όλο αγάπη, ένα όλο ευτυχία, γράμμα στη γυναίκα του «που περιμένει στο σπίτι». Χριστέ μου, και πού να ήξεραν. Πού να ήξεραν ότι η γυναίκα στην οποία γράφω δεν μ' έχει ανάγκη πια, έχει σφαλίσει την καρδιά και το κορμί της ενάντιά μου, αν και είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα -εσύ, πάντα- και δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο...
Dylan Thomas
* Το γράμμα αυτό στάλθηκε στην Κέιτλιν από το Ισφαχάν του Ιράν, όπου είχε ταξιδέψει ο Ντίλαν Τόμας προκειμένου να γράψει ένα σενάριο για λογαριασμό της Αγγλοϊρανικής Εταιρείας Πετρελαίου [μετέπειτα BP].
Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Από το Ημερολόγιο 2011 του Μεταίχμιου
1η δημοσίευση στο βιβλίο: Ερωτικές επιστολές, Ντίλαν Τόμας (2010)
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 5