γράμμα σε χαρτί

Θέλω να διηγηθώ την ευχαρίστηση που βρίσκω, βλέποντας χωρίς να κουνήσω από το τραπέζι μου, ένα αγόρι, που κάθε μέρα την ίδια ώρα βγαίνει και ακουμπά σ' ένα παράθυρο της οδού Αλερέ. Στις εννέα η ώρα ανοίγει το παράθυρο, φοράει μια μικρή μπλε πετσέτα ή ένα σλιπ, επίσης μπλε. Ακουμπά το κεφάλι του στο μπράτσο του και χώνει το κεφάλι του μέσα στον αγκώνα του' δε μετακινείται παρά μόνο κάθε λίγο, και με κινήσεις αργές, για να τραβήξει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του που κρατάει με το άλλο χέρι: είναι όμως τόσο κουρασμένος που δεν μπορεί ούτε το χέρι που κρατά το τσιγάρο να κουνήσει (ή σχεδόν), ούτε να ανασηκωθεί: αφήνεται να γλιστρήσει στο κάγκελο του μπαλκονιού και με το κεφάλι του πάει από το ένα μπράτσο στο άλλο' μετά ξαναπαίρνει την παλιά του θέση, χώνει και πάλι το πρόσωπό του στον αγκώνα του και πάει να ψάξει όνειρα συναρπαστικά, έντονα, εξοντωτικά που του αφήνουν μια απέραντη κόπωση, μερικές φορές κάνει μια τεράστια κίνηση με το ελεύθερο χέρι του ή ακόμα και με ολόκληρο το σώμα του' δεν είναι ότι ξεκουράζεται ή ότι προσπαθεί να ξυπνήσει' φαίνεται καθαρά πως τυλίγεται ακόμα μέσα στη νύχτα' και αν βγαίνει στο μπαλκόνι, δεν είναι για να διαλύσει στο φως τις τελευταίες σκιές της νύχτας που τον τυλίγει, είναι για να δείξει σ' όλους, σε κανέναν (αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από μένα που τον κοιτάζει) ότι καμιά μέρα δεν μπορεί να νικήσει την γλυκειά επήρεια που μένει πάνω του και που τον κυριαρχεί απολύτως. Φανερώνει στο πρόσωπο της ημέρας τη μαλθακή δύναμη του ύπνου. Η μυωπία μου με προστατεύει από το να γνωρίσω το πρόσωπό του: άρα είναι ωραίος. Και ξαφνικά, ανασηκώνεται, κάθεται σ' ένα τραπέζι για να διαβάσει; Να γράψει; Να γράψει στη γραφομηχανή; Δεν ξέρω' δε βλέπω παρά τον αγκώνα του και το γυμνό του ώμο' και αναρωτιέμαι ποια όνειρα να έψαχναν τα μάτια του μέσα στο διπλωμένο αγκώνα, ποιες λέξεις ή ποιες εικόνες μπορούν να γεννηθούν, αλλά μετά πάλι λέω στον εαυτό μου πως είμαι ο μόνος που είδε απ' έξω το σχηματισμό και την εμφάνιση της χαριτωμένης χρυσαλλίδας μέσα στην οποία βρήκαν την ύπαρξή τους.

Σήμερα το πρωί, το παράθυρο έμεινε κλειστό. Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω όλα αυτά.


Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός - τ.27, Νοέ.1986,
σε μετάφραση Γιάννη Παπαδάκη .

(φωτογραφία: reduplikation.net)

Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 2

αυτή η καταχώρηση έγινε στις 16 Μαρ 2008 at 16.3.08.