Γιάννης Ρίτσος: 4 γράμματα από την εξορία (επιστολές 27,28,29,30)
...στην αδελφή του, Λούλα Ρίτσου-Γλέζου
1.ΙΙ.52
Λουλίτσα μου - ήρθε κι ο Φλεβάρης - θα φύγει κι αυτός - περνάν οι μήνες, τα χρόνια - σκέψου: Τριάμιση χρόνια είμαι μακριά σου - φεύγει ο καιρός, αδελφούλα, μα η αγάπη μας μένει - και σα γεράσουμε ακόμα η αγάπη μας θάναι πιο νέα και τα τραγούδια μας που θα μιλούν για την αγάπη δεν θα γεράσουνε ποτέ. Είναι όμορφο τούτο το αβασίλευτο φως που τυλίγει τη ζωή μας - έτσι να ξέρουμε πως μέσα σ' όλες τις εποχές ένα δέντρο μένει πάντα ανθισμένο πάνω από τόσα ξερά φύλλα και τόσους ξύλινους σταυρούς. Τούτο το φως που συντηρεί τη ζωή και την ποίηση.
Από άρθρο της Μυρτώς Λοβέρδου στο ΒΗΜΑ της 15ης Ιουνίου 1997
-οι φωτογραφίες του Γιάννη Ρίτσου είναι από το os3.gr και από το perizitito.gr
17-ΙΙ-50
Αγαπημένη μου αδελφούλα
Προχτές πήρα το γράμμα σου και την επιταγή. Σ' ευχαριστώ Λουλίτσα μου. Μου γράφεις να σου λέω τι χρειάζομαι. Μα απ' τη μια μεριά σ' έχω τόσο πολύ κουράσει, κι απ' την άλλη εσύ μαντεύεις και προλαβαίνεις κάθε επιθυμία μου, που δεν μπορώ πια να σου ζητήσω τίποτα. Ωστόσο, να πάλι που θα σε βάλω σε μπελάδες: θάθελα δύο μολύβια μαύρα «Φάμπερ», Νο 2, κι αν έχει ο Βασίλης κανένα παλιό στυλό γιατί έχασα το δικό μου.
Είμαι καλά. Σου γράφω σε ένα απάγγειο στην ακρογιαλιά και το κύμα πιτσιλάει το χαρτί. Ομορφη μέρα. Λιακάδα.
Σε φιλώ σένα και τα παιδιά σου και τον Βασίλη.
Γιάννης
Προχτές πήρα το γράμμα σου και την επιταγή. Σ' ευχαριστώ Λουλίτσα μου. Μου γράφεις να σου λέω τι χρειάζομαι. Μα απ' τη μια μεριά σ' έχω τόσο πολύ κουράσει, κι απ' την άλλη εσύ μαντεύεις και προλαβαίνεις κάθε επιθυμία μου, που δεν μπορώ πια να σου ζητήσω τίποτα. Ωστόσο, να πάλι που θα σε βάλω σε μπελάδες: θάθελα δύο μολύβια μαύρα «Φάμπερ», Νο 2, κι αν έχει ο Βασίλης κανένα παλιό στυλό γιατί έχασα το δικό μου.
Είμαι καλά. Σου γράφω σε ένα απάγγειο στην ακρογιαλιά και το κύμα πιτσιλάει το χαρτί. Ομορφη μέρα. Λιακάδα.
Σε φιλώ σένα και τα παιδιά σου και τον Βασίλη.
Γιάννης
13-ΙΧ-50
Λουλίτσα - είναι νύχτα - είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου - διαβάζω - τι ησυχία - όλοι κοιμούνται - τίποτα δεν ακούγεται - μια πεταλούδα στριφογυρνάει γύρω στη λάμπα μου - θυμάμαι τα παιδικά μας χρόνια - ναι, τούτος ο φτερωτός νυχτερινός επισκέπτης τόσα μου θυμίζει - ό,τι κι αν θυμηθώ παντού η αδελφούλα μου - ω να της γράψω, λέω, δύο λογάκια της μανούλας μου, έτσι μια μικρή καληνύχτα, σιγανά-σιγανά μην την ξυπνήσω - κ' είναι κουρασμένη η αδελφούλα μου, κ' είναι λιγάκι κρυωμένη - να, σιγά-σιγά - περπατάω στις μύτες - ησυχία. ναι, είμαι γω - ήρθα μια στιγμούλα να σε δω, να σε φιλήσω στο μέτωπο - καληνύχτα αδελφούλα, καληνύχτα. Εγώ; - θα διαβάσω λίγο ακόμη - όχι δεν είναι αργά - μη φοβάσαι - δεν κουράζονται τα μάτια μου.
Καληνύχτα. Σε φιλώ στο μέτωπο - σένα τα παιδάκια σου, το Βασίλη.
Καληνύχτα σας, παιδάκια μου αγαπημένα μου.
Γιάννης
Καληνύχτα. Σε φιλώ στο μέτωπο - σένα τα παιδάκια σου, το Βασίλη.
Καληνύχτα σας, παιδάκια μου αγαπημένα μου.
Γιάννης
2.V.51
Αδελφούλα - ματάκια μου - μοσκοβολάει το καμαράκι μου όλο από σένα - είναι γιομάτο απ' τη στοργή σου - να εδώ είναι το μπουκαλάκι κι η κολώνια που κρατούσες στα χεράκια σου - εδώ η ταμπακιέρα του Βασίλη μας - εδώ, νάτο, το πουλοβεράκι που ξήλωνες μοναχούλα σου - να και τα μαξιλαράκια που σε βρήκα να τα φιλάς λίγο πριν μου φύγεις - κ' η πολυθρόνα που καθόσουνα - και το κύπελλο όπου έγραψες το χρυσό ονοματάκι - όλα, όλα μοσκοβολάνε, όλα ανασαίνουν την αγάπη σου - κ' είμαι χαρούμενος, αδελφούλα - μην κοιτάς που κλαίω - είναι απ' τη χαρά μου.
Φιλιά, φιλιά και στα παιδιά και στο Βασίλη.
Α, πόσο σ' αγαπάω.
Καλημέρα, αδελφούλα.
Γιάννης
Φιλιά, φιλιά και στα παιδιά και στο Βασίλη.
Α, πόσο σ' αγαπάω.
Καλημέρα, αδελφούλα.
Γιάννης
1.ΙΙ.52Λουλίτσα μου - ήρθε κι ο Φλεβάρης - θα φύγει κι αυτός - περνάν οι μήνες, τα χρόνια - σκέψου: Τριάμιση χρόνια είμαι μακριά σου - φεύγει ο καιρός, αδελφούλα, μα η αγάπη μας μένει - και σα γεράσουμε ακόμα η αγάπη μας θάναι πιο νέα και τα τραγούδια μας που θα μιλούν για την αγάπη δεν θα γεράσουνε ποτέ. Είναι όμορφο τούτο το αβασίλευτο φως που τυλίγει τη ζωή μας - έτσι να ξέρουμε πως μέσα σ' όλες τις εποχές ένα δέντρο μένει πάντα ανθισμένο πάνω από τόσα ξερά φύλλα και τόσους ξύλινους σταυρούς. Τούτο το φως που συντηρεί τη ζωή και την ποίηση.
Φιλιά
Γιάννης
Γιάννης
Από άρθρο της Μυρτώς Λοβέρδου στο ΒΗΜΑ της 15ης Ιουνίου 1997
-οι φωτογραφίες του Γιάννη Ρίτσου είναι από το os3.gr και από το perizitito.gr
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 2
Λογοτεχνική βραδιά για το Γιάννη Ρίτσο
http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ekd857a.php
ευχαριστώ για την πληροφορία.
---
πρέζα tv,
δεκατρείς λέξεις δεν είναι λίγες. Αν τρέξεις, όμως, θα προλάβεις να γράψεις ατάκες σε όλα τα μπλογκς.
Αλλά εισέπραξα άλλη τρυφεράδα από τα γράμματα στην αδερφή του. Η ευγένειά του, η γλυκύτητα, η ευγνωμοσύνη που ένιωθε για όσα του πρόσφερε, η διακριτικότητα, η προστατευτικότητα για 'κείνην, να μην την στενοχωρήσει, να μην την πονέσει με τη θλίψη του...
Τί άνθρωπος! Τί μεγαλείο!
Φτάσαμε να συγκινούμαστε με τις αυτονόητες συμπεριφορές, ακόμα και μεταξύ αδερφών, που όμως κοντεύουμε να τις ξεχάσουμε.
Τί απίστευτη αποξένωση κι η σημερινή!
...δυο μολύβια κι ένα παλιό στυλό
Mόλις πριν, απάντησα γι αυτό στο ποστ με το ποίημα του Καββαδία "το γράμμα ενός αρρώστου". Είναι μέρες που σκέπτομαι αυτή τη σύμπτωση. Αναρωτιέμαι αν σημαίνει κάτι παραπάνω...
μας αγγιξε ολους απ οτι διαβαζω!!!
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12433&m=B08&aa=1
καλή σου μέρα
» Δημοσίευση σχολίου