o Γιώργος Ιωάννου προς Χρήστο Σαμουηλίδη
Θεσσαλονίκη 15 Δεκεμβρίου 1949.
ΕΛΟΓΟΚΡΙΘΗ
ΕΛΟΓΟΚΡΙΘΗ
Χρήστο,
...
Απόψε αισθάνθηκα απόλυτη την ανάγκη να επικοινωνήσουμε. Τον τελευταίο καιρό είμαι αφάνταστα μονάχος, είναι κάτι το τρομερό - ιδίως για έναν σαν και μένα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο είμαι στενοχωρημένος, πόσο κενός και γεμάτος νευρικότητα. Σίγουρο που δε θάχουμε καλά ξεμπερδέματα με μια τέτοια κατάσταση. Τώρα που σου γράφω νιώθω τα χείλη μου σκασμένα και καίνε. Δεν έχω πυρετό πραγματικό, ούτε άρρωστος είμαι. Είναι απ' αυτό. Απ' τη σκασίλα και τη στεναχώρια που μου δίνει το αναίτιο αυτό πνίξιμο, η ανομοιότητα με τους άλλους και η μάταιη αναζήτηση λίγης κατανόησης. Άνθρωπο που τα ζητήματα τα μεταφυσικά και γενικά αυτά τα προβλήματα της ύπαρξής μας και της λύτρωσής μας δε βρήκα να τα αντιμετωπίζει έτσι καφτερά και τόσο απελπισμένα. Δεν είδα σε κανενός τη ζωή - τα τόσο γενικά προβλήματα και που μπορούν ίσως να παραμεριστούν - να παίζουν τόσο ρόλο και στα παραμικρότερα ζητήματα της ζωής του. Νοσηρή, θα πεις, η κατάσταση. Ίσως. Όλα μπορώ να τα παραμερίσω γιατί νιώθω χαμένον κόπον την απασχόληση με αυτά. Και το μόνο που μας μένει είναι η Τέχνη και η κατανόηση, η αγάπη, ο έρωτας, αν θες, ή η "φιλότης". Μονάχα αυτά λυτρώνουν. Τουλάχιστον εμένα. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα απ' τη λύτρωση έχοντας το ένα απ' τα δυο. Αυτά που σου γράφω μη τυχόν και τα πάρεις για κουβέντες ακαδημαϊκές. Προς Θεού! Θα είναι η μεγαλύτερη προσβολή που θα μου γίνει. Η πιο πικρή. Στο πρώτο γράμμα σου μου απαντάς τόσο εκεί που ήθελα, ώστε νομίζω πως αποτελεί έναν σταθμό (ίσως κρίσιμο) στις σχέσεις μας. Έδωσες σημασία σαν γνήσιος ψυχαναλυτικός στο σπουδαιότερο σημείο του γράμματός μου. Μάθε πως μούρχονταν πολύ δύσκολο να γράψω για τις ερωτικές αποκλίσεις. Νιώθω πως κατάλαβες πιο πολλά απ' όσα γράφεις. Κι εγώ βέβαια σου έγραψα λιγώτερα. Το ενδιαφέρον σου είναι συγκινητικό. Πρέπει να συναντηθούμε γρήγορα. Έχουμε να πούμε πολλά. Να μου γράψεις περισσότερα και πιο συγκεκριμένα. Φαντάζομαι στο κέντρο που είσαι να έχουν φτάσει παιδιά απ' τη σχολή μας (Γιάννης κλπ.) Ο Γιάννης, με την καινούργια διαταγή περί αναστολών, απαλλάσσεται για την ώρα. Κι εσύ βέβαια θα περιλαμβανόσουν. Σε έχει κόψει και Λατινικά και αρχαία. Κυρίως στο συντακτικό. Τον συνάντησα δυο φορές, είδα τις κόλλες σου και στάθηκε αδύνατο να συζητήσω για καμμιά λύση. Αντίκρυσα άρνηση αυστηρή. Κύτταξε για καμιά άδεια μόλις το επιτρέψει η εκπαίδευσή σου και έλα να δώσεις για να τελειώνεις. Αύριο, μεθαύριο θα συναντηθώ με τον Βαρβιτσιώτη. Θα σου γράψω. Δώσε χαιρετισμούς.
...
Απόψε αισθάνθηκα απόλυτη την ανάγκη να επικοινωνήσουμε. Τον τελευταίο καιρό είμαι αφάνταστα μονάχος, είναι κάτι το τρομερό - ιδίως για έναν σαν και μένα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο είμαι στενοχωρημένος, πόσο κενός και γεμάτος νευρικότητα. Σίγουρο που δε θάχουμε καλά ξεμπερδέματα με μια τέτοια κατάσταση. Τώρα που σου γράφω νιώθω τα χείλη μου σκασμένα και καίνε. Δεν έχω πυρετό πραγματικό, ούτε άρρωστος είμαι. Είναι απ' αυτό. Απ' τη σκασίλα και τη στεναχώρια που μου δίνει το αναίτιο αυτό πνίξιμο, η ανομοιότητα με τους άλλους και η μάταιη αναζήτηση λίγης κατανόησης. Άνθρωπο που τα ζητήματα τα μεταφυσικά και γενικά αυτά τα προβλήματα της ύπαρξής μας και της λύτρωσής μας δε βρήκα να τα αντιμετωπίζει έτσι καφτερά και τόσο απελπισμένα. Δεν είδα σε κανενός τη ζωή - τα τόσο γενικά προβλήματα και που μπορούν ίσως να παραμεριστούν - να παίζουν τόσο ρόλο και στα παραμικρότερα ζητήματα της ζωής του. Νοσηρή, θα πεις, η κατάσταση. Ίσως. Όλα μπορώ να τα παραμερίσω γιατί νιώθω χαμένον κόπον την απασχόληση με αυτά. Και το μόνο που μας μένει είναι η Τέχνη και η κατανόηση, η αγάπη, ο έρωτας, αν θες, ή η "φιλότης". Μονάχα αυτά λυτρώνουν. Τουλάχιστον εμένα. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα απ' τη λύτρωση έχοντας το ένα απ' τα δυο. Αυτά που σου γράφω μη τυχόν και τα πάρεις για κουβέντες ακαδημαϊκές. Προς Θεού! Θα είναι η μεγαλύτερη προσβολή που θα μου γίνει. Η πιο πικρή. Στο πρώτο γράμμα σου μου απαντάς τόσο εκεί που ήθελα, ώστε νομίζω πως αποτελεί έναν σταθμό (ίσως κρίσιμο) στις σχέσεις μας. Έδωσες σημασία σαν γνήσιος ψυχαναλυτικός στο σπουδαιότερο σημείο του γράμματός μου. Μάθε πως μούρχονταν πολύ δύσκολο να γράψω για τις ερωτικές αποκλίσεις. Νιώθω πως κατάλαβες πιο πολλά απ' όσα γράφεις. Κι εγώ βέβαια σου έγραψα λιγώτερα. Το ενδιαφέρον σου είναι συγκινητικό. Πρέπει να συναντηθούμε γρήγορα. Έχουμε να πούμε πολλά. Να μου γράψεις περισσότερα και πιο συγκεκριμένα. Φαντάζομαι στο κέντρο που είσαι να έχουν φτάσει παιδιά απ' τη σχολή μας (Γιάννης κλπ.) Ο Γιάννης, με την καινούργια διαταγή περί αναστολών, απαλλάσσεται για την ώρα. Κι εσύ βέβαια θα περιλαμβανόσουν. Σε έχει κόψει και Λατινικά και αρχαία. Κυρίως στο συντακτικό. Τον συνάντησα δυο φορές, είδα τις κόλλες σου και στάθηκε αδύνατο να συζητήσω για καμμιά λύση. Αντίκρυσα άρνηση αυστηρή. Κύτταξε για καμιά άδεια μόλις το επιτρέψει η εκπαίδευσή σου και έλα να δώσεις για να τελειώνεις. Αύριο, μεθαύριο θα συναντηθώ με τον Βαρβιτσιώτη. Θα σου γράψω. Δώσε χαιρετισμούς.
Γεια-χαρά
Γιώργος
Γιώργος
Υ.Γ. Χρήστο, μόλις διάβασα και το τρίτο γράμμα σου. Από την πρώτη στιγμή που διάβασα τη διαταγή αισθάνθηκα την ευθύνη μου απέναντι σε σένα και στην οικογένειά σου. Θα επιχειρήσω πάλι ξανά. Κάτι θα γίνει.
ο ίδιος
Από το βιβλίο Γιώργος Ιωάννου, δέκα ανέκδοτα γράμματα στον Χρήστο Σαμουηλίδη 1949 - 1951 - εκδ. Εστία, 1996. Εισαγωγή & Σχόλια: Αντιγόνη Βλαβιανού
(φωτ: kathimerini.gr)
Ετικέτες ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 1
» Δημοσίευση σχολίου