περί επιστολών Ι: μία άποψη
«9 ή ώρα. Παίρνω το μπλοκ μου της αλληλογραφίας. Εγώ το αγόρασα' μου ανήκει. Σε μια λευκή σελίδα του βάζω ημερομηνία. Εξακολουθεί να είναι δικό μου. Θα μπορούσε να είναι μια σελίδα του ημερολογίου μου. Στην αποκάτω γραμμή γράφω: «Αγαπητέ μου Ανδρέα...» Εξακολουθεί να είναι δικό μου, μα ο ίλιγγος αρχίζει: αυτή η αποστροφή στον Ανδρέα ενέχει την πρόθεση να του στείλω -άρα να του δώσω- αυτή τη σελίδα, εκτός κι αν γράψω μυθιστόρημα. Γράφω πράγματι ένα γράμμα στον Ανδρέα. Το τελειώνω, το υπογράφω. Αισθάνομαι ανακούφιση: σωστά του τάψαλα του υποκριτή! Αλλάζω όμως γνώμη: είχα την ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά κάπου, αλλά δεν είναι ανάγκη και να τα στείλω. Φυλάω το γράμμα στα προσωπικά μου χαρτιά. Παραμένει δικό μου, αποκλειστικά δικό μου. Αλλάζω όμως γνώμη ξανά: τέλος πάντων, πρέπει να μάθει τί γνώμη έχω γι' αυτόν. Παίρνω ένα φάκελο, γράφω το όνομά του, τη διεύθυνση του, κολλάω ένα γραμματόσημο, βάζω το γράμμα στο φάκελο, τον κλείνω, βγαίνω έξω, ανηφορίζω ως το γραμματοκιβώτιο στη γωνία της οδού Μπαρτλεμπέκ (σηκώνουν τα γράμματα στις 11 πμ. και στις 3 μμ. η ώρα). Η ώρα είναι 10.45' και πράττω το ανεπανόρθωτο: ρίχνω το φάκελο στη σχισμή του γραμματοκιβωτίου και τον ακούω που πέφτει στα μαλακά' υπάρχουν κι άλλα γράμματα μέσα. Κατηφορίζω προς το σπίτι μου και η αμφιβολία με ξανακυριεύει: όπως και νάναι, το παράκανα! Ανηφορίζω και πάλι' πάω να περιμείνω το κίτρινο φορτηγάκι πού θάρθει να πάρει τα γράμματα από το κουτί, θα πάρω πίσω το γράμμα μου. Δικό μου είναι, αφού εγώ το πέταξα μόλις στο κουτί και το δικό μου όνομα είναι γραμμένο πίσω στο φάκελο.
»Αλλά ο ταχυδρομικός αρνείται να μου το επιστρέψει. Έχει δίκιο, εφαρμόζει τον κανονισμό. Από τη στιγμή πού έπεσε στο γραμματοκιβώτιο, το γράμμα ανήκει στον παραλήπτη. Ταχυδρομώ ένα γράμμα σημαίνει το ταχυδρομώ. Το να το πάρω πίσω σημαίνει ότι το κλέβω.»
Μ' αυτά τα λόγια αρχίζει ο σύγχρονος γάλλος θεωρητικός Philippe Lejeune ένα κεφάλαιο του βιβλίου του Περί Αυτοβιογραφίας, με τίτλο: «Σε ποιόν ανήκει ένα γράμμα;» και καταλήγει πάρα κάτω: «Τα γράμματα μου, ως αντικείμενα, ανήκουν στον παραλήπτη. Τα όσα γράφω εκεί προορίζονται γι' αυτόν. Αλλά η πνευματική ιδιοκτησία του κειμένου παραμένει δική μου. Μόνον εγώ δικαιούμαι να πάρω την απόφαση να τα δημοσιεύσω.»
»Αλλά ο ταχυδρομικός αρνείται να μου το επιστρέψει. Έχει δίκιο, εφαρμόζει τον κανονισμό. Από τη στιγμή πού έπεσε στο γραμματοκιβώτιο, το γράμμα ανήκει στον παραλήπτη. Ταχυδρομώ ένα γράμμα σημαίνει το ταχυδρομώ. Το να το πάρω πίσω σημαίνει ότι το κλέβω.»
Μ' αυτά τα λόγια αρχίζει ο σύγχρονος γάλλος θεωρητικός Philippe Lejeune ένα κεφάλαιο του βιβλίου του Περί Αυτοβιογραφίας, με τίτλο: «Σε ποιόν ανήκει ένα γράμμα;» και καταλήγει πάρα κάτω: «Τα γράμματα μου, ως αντικείμενα, ανήκουν στον παραλήπτη. Τα όσα γράφω εκεί προορίζονται γι' αυτόν. Αλλά η πνευματική ιδιοκτησία του κειμένου παραμένει δική μου. Μόνον εγώ δικαιούμαι να πάρω την απόφαση να τα δημοσιεύσω.»
Αντιγόνη Βλαβιανού, από την από την εισαγωγή του βιβλίου: Γιώργος Ιωάννου, δέκα ανέκδοτα γράμματα στον Χρήστο Σαμουηλίδη 1949 - 1951 - εκδ. Εστία, 1996
(εικόνα: doodleaday.co.uk)
(εικόνα: doodleaday.co.uk)
Ετικέτες Περί επιστολών
« Home
» Δημοσίευση σχολίου