Άρτσιμπαλντ Μακ Λης: Επιστολή για να μείνει μέσα στη γη
Τώρα είναι κρύο' πιο κρύο.
Τ' άστρα πολλά.
Το ρέμα
στα βορινά μάς σέρνει στην Μεγάλην Άρκτο.
Τα φύλλα πέφτουν, τα νερά έχουν κρουσταλλιάσει
στων βράχων τις κουφάλες.
Πέρα προς το Νότο,
γκρίζοι ουρανοί, κόκκινος ήλιος. Τα κοράκια
αργοπετούνε με καμπυλωτές φτερούγες,
Φύγανε οι κάργες.
Πάει καιρός που έχουμε αφήσει
του Ωρίωνα τα τρεμόφωτα. Ο καθείς πιστεύει
μέσα του πως πεθαίνει πια. Πολλοί έχουν γράψει
τα τελευταία τους γράμματα, τις στερνές σκέψεις.
Για τώρα θα 'ναι ο θάνατός μας ή για πάντα;
Κανείς δεν ξέρει τούτη η γη που όλο γυρίζει
αν θα ξαναβρεθεί: κανείς δεν ξέρει.
Χάμω
κοιτόμαστε' τα ρούχα μας κάτω απ' τα χιόνια.
Παρακαλώ,
(αν κανείς τούτο το γράμμα ανοίξει)
να πει τις λέξεις που ήτανε τα ονόματά μας.
Όλα θα σας τα πω,
κι' όσα εμείς μάθαμε' όλα:
Η γη είναι σφαίρα'
έχει πηγές κάτω απ' τα δέντρα.
Το χώμα με μαχαίρι στομωμένο κόβεται.
Φυλάξου απ' τις φτελιές
σαν πέφτει αστροπελέκι.
Τα φώτα που κοιτάς στον ουρανό είν' αστέρια.
Θαρρούμε πως δε βλέπουνε'
θαρρούμε ακόμα
πως τίποτε δεν ξέρουνε τα δέντρα, κι' ότι
δε μας ακούν της χλόης τα φύλλα. Λέμε ακόμα
πως άμαθα είναι τα πουλιά.
Τ' αυτί μη στήνεις.
Τη νύχτα στ' ανοιχτά παράθυρα μη στέκεις.
Πριν από σας το 'χαμε ακούσει'
φωνές είναι.
Δεν είναι λόγια' είναι το ξύπνημα του ανέμου.
Κι ακόμα αυτό: Από μας κανείς το θεό δεν είδε.
(Πολλές φορές πιστέψαμε πως σ' ένα δέντρο,
του φθινοπώρου ως ξέσπαε ξάφνου η αντάρα,
οι δέσμες του ήλιου σύγκλιναν' αλλά ήταν λάθος.)
Οι νύχτες είναι επίφοβες, Το νου σας!
Έρχονται τότε τα όνειρα κι' οι ανέμοι αλλάζουν.
Τι κρύο! Πλάι στον Αρκτούρο έχει παράξενα άστρα.
Ψηλά φωνές κάποιο άγνωστο όνομα καλούνε.
Archibald MacLeish
μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου
Από την Νέα Εστία, τχ. 907
15 Απριλίου 1965
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 7, Archibald MacLeish
» Δημοσίευση σχολίου