Αλέξανδρος Σούτσος: Επιστολή προς τον βασιλέα της Ελλάδος Όθωνα
(απόσπασμα)
Εις τον ωραίον Βόσπορον, εις της Τρυφής τα στήθη,
η ποίησις της νέας μας Ελλάδος εγεννήθη.
Εκεί ο Αθανάσιος, ο νέος Ανακρέων,
ωραία πρώτος έψαλε τα κάλλη των ωραίων
οι στίχοι του εις ανθηρούς λειμώνας εμπνευσμένοι
κ' εις των ρυάκων τον τερπνόν ψιθυρισμόν γραμμένοι,
των ρόδων και των μυρσινών την ευωδίαν έχουν,
και φυσικοί ως ρεύματα γλυκών ναμάτων τρέχουν.
Στου οίνου την αμέριμνον ζωήν παραδομένος
και Βάκχος εις την τράπεζαν κισσοστεφανωμένος,
της μέθης όταν την χαράν εντέχνως ζωγραφίζη,
τας ιδικάς του ηδονάς εις έπη καλλωπίζει.
Μ' αρχαίαν γεννηθείς ψυχήν, μ' αρχαίον χαρακτήρα,
την λύραν όταν έλαβεν ο Ρίζος εις την χείρα,
στας ακοάς μας ήχησε γενναία μελωδία,
κ' εστρέψαμεν τα όμματα στ' αρχαία μας μνημεία.
Είν' άπορον πως γεννηθείς εις δουλικάς ημέρας,
προ χρόνων τόσων έγραψεν ιδέας ελευθέρας.
Ο Ρήγας, μάρτυς πρόδρομος της ιεράς μας πάλης,
μνημόσυνα μας άφησεν εμπνεύσεως μεγάλης·
σκοπόν λαμπρότερον ποτέ δεν έλαβον αι Μούσαι
παρ' όταν του Τυρταίου μας η σάλπιγξ αντηχούσε.
Τα θούριά του άσματα μας πυρπολούν ακόμα,
και βρέχομεν με δάκρυα του τάφου του το χώμα.
Του Απουλήου μιμητής πιστός ο Περδικάρης,
αστείος είν' ενίοτε, αλλά τον λείπ' η χάρις,
κ' εις τον Ερμήλον του συχνά του Αριστάρχου τ' όμμα
ευρίσκει τον αδάμαντα κρυμμένον εις το χώμα.
Ο Κάλβος και ο Σαλομός, ωδοποιοί μεγάλοι,
κ' οι δύο παρημέλησαν της γλώσσης μας τα κάλλη·
ιδέαι όμως πλούσιαι, πτωχά ενδεδυμέναι,
δεν είναι δι' αιώνιον ζωήν προωρισμέναι.
Η ποίησίς μας έλαβε και νεύρα κ' ευγλωττίαν
στου Οδοιπόρου την λαμπράν και τραγικήν μανίαν.
Ο Οδοιπόρος, θησαυρός ποικίλων νοημάτων
και νέος κόσμος ιδεών, εικόνων κ' αισθημάτων,
με δυνατήν και ηχηράν οργάνων αρμονίαν
εκφράζει του Δημιουργού την παντοδυναμίαν.
Κ' ημείς τας αδυνάτους μας και πρωτοπείρους χείρας.
κ' ημείς εδοκιμάσαμεν στο τόξον της Σατύρας,
και ψόγους δεν ελάβομεν της τόλμης μας μεγάλους.
Ευχόμεθα εις ποιητάς δοκιμωτέρους άλλους
τον δρόμον που ανοίξαμεν να τρέξωσιν αισίως.
Γλυκύτατος και κάρπιμος θα με φανή ο βίος,
εάν περί την δύσιν μου ιδώ πολλούς αστέρας
να λάμπουν εις του Παρνασσού τους φωτεινούς αίθέρας.
Από την Ποιητική Ανθολογία του Λίνου Πολίτη
Βιβλίο τέταρτο: Οι Φαναριώτες και η Αθηναϊκή σχολή
Εκδόσεις: Δωδώνη, 1975-1977 (δεύτερη έκδοση, αναθεωρημένη)
(οι δύο πρωτότυπες εικόνες είναι από την wikipedia)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 6
» Δημοσίευση σχολίου