<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Λέοναρντ Κοέν: Τα γράμματα

26 Ιουλ 2011


Ποτέ δεν θέλησες να λάβεις
Τα γράμματα που έστειλα
Μα έχεις συλλάβει την ουσία
Αυτού που έχουν να σου πουν

Διαβάζεις ξανά
Αυτά που δεν έχεις κάψει
Τα φέρνεις στα χείλη και τα φιλάς
Τις σελίδες που γράφουν για την έγνοια μου

Έλεγα πως έγινε κατακλυσμός
Έλεγα πως τίποτα δεν έχει απομείνει
Έλπιζα πως θα 'ρθεις
Σου είχα δώσει την διεύθυνση

Η ιστορία σου ήταν μεγάλη
Η πλοκή της είχε ένταση πολύ
Σου πήρε χρόνια να περάσεις
Τις γραμμές της αυτοάμυνας

Οι πληγωμένες μορφές εμφανίζονται:
Η απώλεια, σε όλη της την έκταση
Και να και η απλή καλοσύνη
Η μοναξιά της δύναμης

Μπαίνεις μες στο δωμάτιό μου
Κάθεσαι στο γραφείο μου
Αρχίζεις να γράφεις το γράμμα σου
Σ' αυτόν που θα είναι ο επόμενος

Leonard Cohen
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου



από Το βιβλίο του Πόθου
Εκδόσεις: Ιανός, 2008


(πρωτότυπη φωτογραφία: rockhall.com)

Ακόμα:
- ο Λέοναρντ Κοέν στο
juke box


H ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Kostas L.A.

Ετικέτες

ο Βάλτερ Μπένγιαμιν προς τον Τέοντορ Αντόρνο

19 Ιουλ 2011


Walter Benjamin to Theodor Adorno


Λούρδη, 2 Αυγούστου 1940

Αγαπητέ Τέντυ

Με μεγάλη χαρά, για πολλούς λόγους, έλαβα το γράμμα σου της 15ης Ιουλίου-Μίλησα με την Felizitas για την πλήρη αβεβαιότητα στην οποία βρίσκομαι όσον αφορά τα γραπτά μου. (Έχω σχετικά λιγότερους λόγους να φοβάμαι για την τύχη του χειρόγραφου των Στοών απ' ότι για τα άλλα) όπως ξέρεις, όμως, τα πράγματα δεν κάνουν την προσωπική μου κατάσταση καλύτερη από αυτή των γραπτών μου. Τα μέτρα που με συνέτριψαν τον περασμένο Σεπτέμβριο μπορούν να επαναληφθούν από μέρα σε μέρα, αλλά αυτή τη φορά με τελείως διαφορετική πρόγνωση. Τους τελευταίους μήνες, έχω δει αρκετούς όχι απλώς να απομακρύνονται από την αστική τους ζωή όσο να καταδύονται με το κεφάλι κάπου μακριά της από τη μία μέρα στην άλλη...

Η πλήρης αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, για το τι θα φέρει η επόμενη ώρα, κυριαρχεί πάνω μου εδώ και εβδομάδες. Είμαι καταδικασμένος να διαβάζω κάθε εφημερίδα(τώρα βγαίνουν σε μία μόνο σελίδα) σαν γραπτή κλήση σε προσαγωγή, να διακρίνω σε κάθε ραδιοφωνική εκπομπή τον αγγελιοφόρο του κακού. η προσπάθεια μου να φτάσω στη Μασσαλία για να υπερασπιστώ την περίπτωση μου στο προξενείο πήγε χαμένη. Καιρό τώρα δεν έχει δοθεί άδεια παραμονής σε κανένα ξένο υπήκοο. Συνεπώς συνεχίζω να εξαρτώμαι από οτιδήποτε κάνετε εσείς στο εξωτερικό...

Μαθαίνω για τις διαπραγματεύσεις σου περί Χαβάνας και Σαν Ντομίνγκο. είμαι πεπεισμένος ότι κάνεις ότι είναι δυνατόν - όπως λέει η Felizitas «πέρα απ' τις ανθρώπινες δυνατότητες». Φοβούμαι πως έχουμε λιγότερο χρόνο από ότι νομίζουμε... Ελπίζω μέχρι στιγμής να σου έχω δώσει την εντύπωση ότι διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Μη νομίζεις ότι έχει αλλάξει τίποτε. Αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μπροστά στην επικίνδυνη φύση των πραγμάτων. Πιστεύω ότι όλοι όσοι κατάφεραν να διαχωρίσουν τη θέση τους κάποια μέρα θα λογοδοτήσουν.

Μέσω Γενεύης - από όπου μάλλον θα κατευθυνθούν κι αυτά τα λόγια - θα λάβεις το βιογραφικό μου... Μου προξενεί ανακούφιση το γεγονός ότι παραμένεις «προσεγγίσιμος» στη Νέα Υόρκη και σε επιφυλακή, με την κυριολεκτική της σημασία...

Τις ευχές μου
Δικός σου, Βάλτερ Μπένγιαμιν


Υ.Γ.: Συγχώρεσε, σε παρακαλώ, την οδυνηρώς πλήρη υπογραφή' επιβάλλεται.

Walter Benjamin


από τo Πλανόδιον,
Τεύχος 23, Ιούλιος 1996
Αφιέρωμα στην "Αισθητική φιλοσοφία της Σχολής της Φρανκφούρτης" - κεφάλαιο "Μαρτυρίες και σχόλια", επιμέλειας Στάθη Γουργουρή και Γιώργου Σαγκριώτη


(πρωτότυπη φωτογραφία: bellswithin.tumblr.com)

H ανάρτηση είναι υπόδειξη και δουλειά του Χρήστου.

Περισσότερα:
- ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στα αυτοβιογραφικά
- Kαθημερινή, 18-09-09: Τέοντορ Αντόρνο, ένα ξεχασμένο στολίδι της φιλοσοφίας, του Κώστα Θ. Καλφόπουλου
- Ελευθεροτυπία, 4-4-03: Τέοντορ Αντόρνο - Τόμας Μαν, Η λογοτεχνική πραγμάτωση μιας μουσικοφιλοσοφικής θεωρίας, της Κατερίνας Σχινά.

Ετικέτες

Γεράσιμος Δενδρινός: Χαιρετίσματα από το Νότο

12 Ιουλ 2011


«...Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω πως πρέπει να γκρεμιστεί ο μεσότοιχος της κρεβατοκάμαρας και να γίνουν τα δύο δωμάτια ένα», απάντησε αυτή.
«Εμείς πότε θα γίνουμε ένα;» ρώτησε ο πατέρας κι έσκυψε να τη φιλήσει στο λαιμό.
«Εεεε!», τον αποπήρε αυτή, χωρίς να μπορέσει ν' αποφύγει το σφιχταγκάλιασμά του.

Όλα μπροστά μου είχαν θολώσει - αδύνατο στη θέση της μητέρας να βάλω αυτήν την κασκαρίκα.
«Μπαμπά, τώρα το θυμήθηκα! Το γράμμα για σένα σε μου το 'δωσε ο ταχυδρόμος, η Πάτρα μου το 'δωσε!», είπα δυνατά.

«Ποια είναι αυτή η Πάτρααα;», ρώτησε η Ρόζα και κάρφωσε το βλέμμα της στον πατέρα.
«Η μοδίστρα μωρέ... Της χρωστάει λεφτά για τα φορέματα η Βαγγελία...», δικαιολογήθηκε αυτός.

Του έδωσα το γράμμα. «Θα το δω σπίτι», μου είπε αδιάφορα, «... δεν μπορεί να περιμένει μέχρι το Σάββατο η βλαμμένη;» μα η Ρόζα το βούτηξε μ' επιδέξια χειρονομία και το άνοιξε. Διάβασαν μαζί τη σελίδα. Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει απ'την αγωνία.
«Τέρατα και σημεία! Καλέ αυτή εδώ πέρα είναι τσιμπημένη για τα καλά! Για ποια λεφτά μου λες εσύ;»

Η Ρόζα είχε ανάψει και κοίταζε τώρα τον πατέρα με βλέμμα κακίας, ενώ αυτός κοιτούσε αλλού αδιάφορα.
«Είναι μια ηλίθια μωρέ που νομίζει πως μ' ένα γράμμα θα μ' έριχνε! Τις ξέρεις τις γεροντοκόρες...»
«Μα εδώ υπάρχει και φωτογραφία!... Κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα! Αυτή είναι πωλήτρια καλέ, τι μοδίστρα!»

Άφησε το γράμμα πάνω στο τραπέζι και θρονιάστηκε σε μια καρέκλα, σαν να ήθελε να το μελετήσει καλύτερα.
«Έχει και το θράσος να γράφει πως παρατάω τους άνδρες... και για το ποιόν μου! Πού με ξέρει εμένα αυτή;»
«Mη γίνεσαι ηλίθια! Αφού ξέρεις καλά ποιος της τα ξεφούρνισε!...»
«Πότε συναντήθηκες μαζί της; Πες μου πότε;»
«Πού γράφει αυτές τις ψευτιές βρε Ροζάκι, για δείξε μου!»
«Όρσε! Ξεστραβώσου!», του είπε και του πάσαρε το γράμμα στο πρόσωπο, πριν σηκώσει δειλά το χέρι του για να το πάρει. «Εμ βέβαια!, αυτά που δεν μας συμφέρουνε δεν τα διαβάσαμε!»
«Ρε συ, αυτή 'ναι παραμυθατζού! Πότε συναντηθήκαμε και δεν το ξέρω; Με δυο φορές που με τράκαρε σπίτι;»
«Και σ' ερωτεύτηκε αμέσως! Οι γεροντοκόρες δεν είναι μικρά κοριτσόπουλα να πέσουν αμέσως, χρειάζονται από πριν δουλειά, αν θες να ξέρεις!»
«Μα γιατί φέρεσαι έτσι;» ρώτησε ο πατέρας με μαζεμένο ύφος παιδιού, «πας ν' αποδείξεις πως είμαι ντε και καλά σκάρτος από ένα γράμμα;»
«H καρδιά μου μ' έπιασε!...», του απάντησε πιάνοντας το στήθος της. «Από το γράμμα της βγαίνει πως αυτή καλέ υποφέρει... που πάει να πει, πως κάτι της υποσχέθηκες!»
«Μα κορίτσι μου, είναι παλάβω η γυναίκα, το κατάλαβες; Με παραμύθια ζει, πώς θα περάσει την ώρα της; Είπε λοιπόν με το νου της, καλός είν' αυτός, κι αφού τώρα πια έχω μείνει στα αζήτητα, ευκαιρία να γαντζωθώ
«Η χρονιά μπήκε γρουσούζικη, αυτό μόνο σου λέω! Καλύτερα να μείνω μόνη μου στο εξής!», φώναξε μισοκλαίγοντας η Ρόζα, και μαζεύτηκε αδέξια πάνω στην καρέκλα της ώστε κόντεψε να πέσει.
«Βρε μούλικο, παλιομαγαρισμένο πλάσμα, άμα πάμε σπίτι, θα σου γίνει η κηδεία!», με απείλησε γεμάτος τσαντίλα ο πατέρας, «είδες τι έκανες;»
«Αυτός δεν έκανε τίποτε, εσύ τα 'κανες όλα!», τον διέκοψε αυτή.

Μάταια ο πατέρας προσπαθούσε να την συνεφέρει.
Κοιτούσα χάμω. Η γιαγιά, σκέφτηκα, αν τα μάθαινε, θα χαιρόταν. Ήθελα να βρισκόμουν στο δρόμο έξω και να της τηλεφωνούσα. Όμως, καθώς η ιστορία με το γράμμα είχε παρατραβήξει, είδα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να βγω στην αυλή.

Από το βιβλίο του Γεράσιμου Δενδρινού Χαιρετίσματα από το νότο
Εκδόσεις: Οδυσσέας, 1994


(πρωτότυπη φωτογραφία: serrelib.gr)

Περισσότερα:
- ο Γεράσιμος Δενδρινός στα λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο και
- στην Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών.

Ετικέτες

Γιώργος Καφταντζής: Παράπονο σκοτωμένου μακεδόνα στρατιώτη στην Κρήτη

5 Ιουλ 2011


Στις πράσινες κοιλάδες του Καλόκαστρου
που σαλεύουν ρείκια παπαρούνες καλαμιές
αγελαδάρης ήμουν μια παλιοζωή θα πεις
πότε νηστικός πότε ξαγρυπνισμένος
μα είχα το κυνήγι το ψάρεμα
ήταν και οι κοπέλες με το γλέντι τους.

Τώρα σ' αυτό το μέρος κι από πάνω μου
ερείπια κ' ερείπια
και του Βαθύλακκου οι λεμονιές
καψαλισμένες απ' τον πόλεμο.

Σύννεφα παν και σύννεφα έρχονται
οι μέρες συνάζονται αδιάκοπα μια μια
η θάλασσα πότε χαρούμενη πότε λυπημένη.
Κ' εκεί στα μέρη του Βορρά η γριά μητέρα μου
σήμερα κι αύριο και μεθαύριο
σαν χτες και σαν προχτές
θε' να μου γράφει ώρες δακρυσμένη γράμματα
εκείνα τ' ανορθόγραφα θαυμάσια γράμματα
που παίρνει κανείς απ' την πατρίδα του
μα εγώ ποτέ δε θα τα πάρω ποτέ
για να μάθω αν η μοδίστρα η Ελένη
αρραβωνιάστηκε ή με περιμένει ακόμα.


Από την Ανθολογία Νεοελληνικής ποιήσεως 1708-1971,
του Σπύρου Κοκκίνη
εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1971


(πρωτότυπη φωτογραφία: newsfeed.time.com)

Ετικέτες