<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Κώστας Σουέρεφ: Αποσπάσματα αλληλογραφίας

26 Μαρ 2008


Τόσα χρόνια γράμματα στις σακκούλες στα συρτάρια στα ντουλάπια
Ένα βαγόνι ταχυδρομικό βγαίνει στο δρόμο Κυριακή απόγιομα
Περνάει την παραλία ανάμεσα από γυρισμένα κεφάλια

Αν τα χαρτιά κιτρίνισαν φταίει ο ήλιος
που μπαίνει το πρωί μέσα από γρίλλιες τζάμι κουρτίνες
και εισχωρεί στα έπιπλα

Μια γραμμή έμεινε μετέωρη
ανάμεσα στα γράμματα που γράφτηκαν
και εκείνα που θα γραφτούν


Από την συλλογή του Κώστα Σουέρεφ Αύρα μετέωρη
Εκδόσεις Έψιλον, 1999

(πρωτότυπη εικόνα: pueblo.gsa.gov)

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Kitagawa Utamaro (1753-1806)

21 Μαρ 2008

6The Courtesan Yosooi
Writing a Letter to a Lover6



6Love Letter6


6A Letter6


6Reading Beauty6


6Writing a Love Letter6


6Woman reading a letter of her lover6


6Woman Reading a Letter6


6The Courtesan Hanaogi of the House
of Ogiya Writing a Letter6



6Beauty reading a letter6

Ετικέτες

ο Δημήτρης Μητρόπουλος προς την Καίτη Κατσογιάννη

18 Μαρ 2008


Μιννεάπολις, 3.6.1940

...Φαντάσου λοιπόν την ευχαρίστησή του να με ιδείς να έρθω για να μείνω στην Αθήνα. Να σου ειπώ την μαύρη αλήθεια, αν αφαιρέσεις το ότι έχω μια καλή ορχήστρα στα χέρια μου, ως ζωή εδώ μού είναι απολύτως αφόρητη, και αν μείνω κάμποσο καιρό, έστω και ασχολούμενος θα πάθω από μαρασμό. Παρ' όλο μου τον θαυμασμό που έχω στον τόπο αυτό, δεν μπορώ να πω πως κατόρθωσα να συνδεθώ ψυχικά και αυτό μού κάνει την ζωή μου αφόρητα μονήρη, τόσο που έρχονται ώρες που τα νεύρα μου σπάζουν και κλαίω σαν παιδί. Διερωτώμαι μόνο αν αξίζει τον κόπο να υποφέρω τόσο στη ζωή μου για να έχω μερικές καλές εκτελέσεις στην ορχήστρα. Έχω ανάγκη να τροφοδοτήσω σαν θνητός και την ψυχή μου, την καρδιά μου, δεν μπορώ να ζω όλο τρώγοντας τις σάρκες μου, τρέφοντας μόνο το μυαλό μου. Λοιπόν αν με διώξουν από δω θα το θεωρήσω ως ευεργέτημα σταλμένο από το Θεό, παρ' όλη την Debache που θα αισθανθώ ως καλλιτέχνης ερχόμενος στην Αθήνα. Μα έχω σκοπό να σταματήσω την Τέχνη και να κάνω οποιαδήποτε άλλη δουλειά, να βοηθήσω σε οτιδήποτε, παρά να διευθύνω πάλι, γυρίζοντας πίσω από κει που άρχισα.

...Έχω τώρα τόσα χρόνια στο εξωτερικό και έκανα ό,τι μπορούσα για να προοδεύσω στην τέχνη μου, και νομίζω πως έφθασα σε ένα αρκετά καλό σημείο ωριμότητας ακόμη και φήμης. Πρέπει λοιπόν γι' αυτό να καταδικασθώ να πεθάνω και να μαραζώσω μακριά από τον τόπο μου; Εάν το μέλλον μου είναι να φθάσω να είμαι επικεφαλής της Συμφωνικής της Βοστώνης ή της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, όταν φθάσω εκεί, αν φθάσω, δεν θα έxει πια μείνει σταλαματιά αίμα στις φλέβες μου.


Από το βιβλίο Δημήτρης Μητρόπουλος,
Η αλληλογραφία του με την Καίτη Κατσογιάννη
,
Εκδόσεις Ίκαρος, 1966

(η φωτογραφία είναι από ΤΟ ΒΗΜΑ)

Ετικέτες

ο Michel Foucault προς τον Hervé Guibert

16 Μαρ 2008

O Μισέλ Φουκώ προς τον Ερβέ Γκιμπέρ

28 Ιουλίου 1983

Θέλω να διηγηθώ την ευχαρίστηση που βρίσκω, βλέποντας χωρίς να κουνήσω από το τραπέζι μου, ένα αγόρι, που κάθε μέρα την ίδια ώρα βγαίνει και ακουμπά σ' ένα παράθυρο της οδού Αλερέ. Στις εννέα η ώρα ανοίγει το παράθυρο, φοράει μια μικρή μπλε πετσέτα ή ένα σλιπ, επίσης μπλε. Ακουμπά το κεφάλι του στο μπράτσο του και χώνει το κεφάλι του μέσα στον αγκώνα του' δε μετακινείται παρά μόνο κάθε λίγο, και με κινήσεις αργές, για να τραβήξει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του που κρατάει με το άλλο χέρι: είναι όμως τόσο κουρασμένος που δεν μπορεί ούτε το χέρι που κρατά το τσιγάρο να κουνήσει (ή σχεδόν), ούτε να ανασηκωθεί: αφήνεται να γλιστρήσει στο κάγκελο του μπαλκονιού και με το κεφάλι του πάει από το ένα μπράτσο στο άλλο' μετά ξαναπαίρνει την παλιά του θέση, χώνει και πάλι το πρόσωπό του στον αγκώνα του και πάει να ψάξει όνειρα συναρπαστικά, έντονα, εξοντωτικά που του αφήνουν μια απέραντη κόπωση, μερικές φορές κάνει μια τεράστια κίνηση με το ελεύθερο χέρι του ή ακόμα και με ολόκληρο το σώμα του' δεν είναι ότι ξεκουράζεται ή ότι προσπαθεί να ξυπνήσει' φαίνεται καθαρά πως τυλίγεται ακόμα μέσα στη νύχτα' και αν βγαίνει στο μπαλκόνι, δεν είναι για να διαλύσει στο φως τις τελευταίες σκιές της νύχτας που τον τυλίγει, είναι για να δείξει σ' όλους, σε κανέναν (αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από μένα που τον κοιτάζει) ότι καμιά μέρα δεν μπορεί να νικήσει την γλυκειά επήρεια που μένει πάνω του και που τον κυριαρχεί απολύτως. Φανερώνει στο πρόσωπο της ημέρας τη μαλθακή δύναμη του ύπνου. Η μυωπία μου με προστατεύει από το να γνωρίσω το πρόσωπό του: άρα είναι ωραίος. Και ξαφνικά, ανασηκώνεται, κάθεται σ' ένα τραπέζι για να διαβάσει; Να γράψει; Να γράψει στη γραφομηχανή; Δεν ξέρω' δε βλέπω παρά τον αγκώνα του και το γυμνό του ώμο' και αναρωτιέμαι ποια όνειρα να έψαχναν τα μάτια του μέσα στο διπλωμένο αγκώνα, ποιες λέξεις ή ποιες εικόνες μπορούν να γεννηθούν, αλλά μετά πάλι λέω στον εαυτό μου πως είμαι ο μόνος που είδε απ' έξω το σχηματισμό και την εμφάνιση της χαριτωμένης χρυσαλλίδας μέσα στην οποία βρήκαν την ύπαρξή τους.

Σήμερα το πρωί, το παράθυρο έμεινε κλειστό. Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω όλα αυτά.


Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός - τ.27, Νοέ.1986,
σε μετάφραση Γιάννη Παπαδάκη .

(φωτογραφία: reduplikation.net)

Ετικέτες

Οβίδιος: Καλό το φλερτ δι’ αλληλογραφίας – αλλά να είναι εμπιστευτικό

12 Μαρ 2008


...
Ο νεαρός που σ’ έχει ερωτευθεί θα δοκιμάσει γράμμα να σου στείλει’
μεσάζων στην περίπτωση αυτή θα είναι η δούλα ή ίσως κάποια φίλη.
Πάρε το γράμμα που έστειλε, λοιπόν, και διάβασ’ το ευθύς επισταμένως’
μήπως μας παίζει θέατρο αυτός ή είναι αληθώς ερωτευμένος;
Γράψε με καθυστέρηση, κι εσύ’ και μη βιαστείς καθόλου ν’ απαντήσεις,
είναι πολύ καλό διεγερτικό αυτές οι λογικές καθυστερήσεις.
Μη δίνεις την εντύπωση ποτέ πως είσαι απ’ τα εύκολα κορίτσια’
και, αντιστρόφως, δεν είναι καλό να είσαι όλο «όχι» και καπρίτσια.
Να έχει κάτι που να προσδοκά, αλλά και κάτι να τον βασανίζει’
γράψ’ του, κάν’ τον ν’ ανησυχεί, αλλά, κυρίως, κάν’ τον να ελπίζει.
Το ύφος σας να είναι γλαφυρό, η γλώσσα της γραφής συνηθισμένη:
το ραβασάκι νά ‘ναι διαυγές και να γραφτεί στην καθομιλουμένη.
Πολλές γυναίκες είχανε σουξέ απλώς διότι έγραφαν ωραία’
αντίθετα υπήρξαν καλλονές που η γραφή τους στάθηκε μοιραία.
Όπως το διευκρίνησα αλλού, αυτά δεν αφορούν τις παντρεμένες
μα έχουν κι οι ανύπαντρες ψυχή – να μην τις έχω ενημερωμένες;
Και εξηγούμαι: στην επιστολή που θα δεχθεί ο επίδοξος μνηστήρας
το χέρι κάποιου τρίτου να φανεί, ποτέ ο γραφικός σας χαρακτήρας.
Υπέστησαν πολλές εκβιασμούς, λόγω αυτής της απρονοησίας,
και έζησαν για τέρμινα πολλά σε καθεστώς στυγνής τρομοκρατίας.
Άναξιος ο άνδρας που κρατεί και έχει γι’ αποδείξεις τα γραφέντα’
είναι σαφώς κατάπτυστος χαφιές – αλλά χαφιές που έχει ντοκουμέντα.
Όταν ο άλλος κάνει πονηριές, με σταυρωμένα χέρια δε θα μείνεις:
οπλίζεται;…οπλίσου και εσύ – είναι η αρχή της νόμιμης αμύνης.
Η λύση στην περίπτωση αυτή: να κάνεις οιονεί πλαστογραφία.
κακό αυτό, μα είναι αλλουνού η ηθική, που λέμε, αυτουργία.
Τα γράμματά σου θέλουν προσοχή’ σαν πιάνεις το μελάνι και την πένα
το μήνυμά σου γράψ’ το καθαρά, και όχι πάνω στα μισοσβησμένα.
Ο παραλήπτης της επιστολής θ’ ανήκει σταθερά στο θήλυ γένος:
«αγαπημένη» γράφουμε, αλλά βεβαίως εννοούμε «αγαπημένος».


Οβιδίου Ερωτική Τέχνη, κεφ: Βιβλίο Τρίτο
Εκδόσεις Καστανιώτη
απόδοση: Θεόδωρος Παπαγγελής

(Πρωτότυπη εικόνα: LoveLetter Copyright 2005 Willa Dios)

Ετικέτες

Οβίδιος: Ένα γράμμα να της γράψεις – όχι όμως στην καθαρεύουσα

9 Μαρ 2008


Καθήκον πρώτο: γράμμα να σταλεί, και μάλιστα να ‘ναι καλογραμμένο’
το μήνυμα να είν’ ενδεικτικό, γιατί είναι προπομπός εν προκειμένω.
Το βασικό ζητούμενο εδώ: κατάλληλη ρητορική για ερωτευμένους
και όποιος και αν είσαι, μην ξεχνάς να βάλεις παρακάλια και επαίνους.
Με παρακάλια εκάμφθη ο Αχιλλεύς κι επέστρεψε του Έκτορος το σώμα,
τα παρακάλια, λένε, συγκινούν και θυμωμένο άγιο ακόμα.
Και δίνε υποσχέσεις αφειδώς, οι υποσχέσεις δε σε βλάπτουν ξέρεις’
σ’ επίπεδο υποσχέσεων μπορεί ο πάσα ένας να ‘ναι απλοχέρης.
[...]
Το ύφος πρέπει να ‘ναι πειστικό’ στον λόγο σου να υπάρχει μεν απλότης,
αλλά μαζί και κάτι τρυφερόν, να αισθανθεί πως σ’ έχει ενώπιόν της.
Αν αρχικώς φανεί αρνητική και δε δεχθεί το μήνυμα να πάρει,
θα το διαβάσει σίγουρα εν καιρώ – εσύ εκεί, χαρτί και καλαμάρι!
[...]
Αν να διαβάσει θέλησε, σαφώς κάποτε θα θελήσει και να γράψει’
οι εξελίξεις κάποτε θα ΄ρθούν, ακολουθώντας τη δική τους τάξη.
Ενδέχεται να λάβεις στην αρχή επιστολή με άσχημα μαντάτα,
όπου θα λέει «Μη με ενοχλείς, μη στέλνεις άλλο μήνυμα, σταμάτα!»
Λέει το «μη», μα δεν το εννοεί’ θέλει να επιμείνεις – επομένως,
συνέχισε απτόητος εσύ, και σύντομα θα βγεις δικαιωμένος.


Οβιδίου Ερωτική Τέχνη, κεφ: Βιβλίο Τρίτο
Εκδόσεις Καστανιώτη
απόδοση: Θεόδωρος Παπαγγελής

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Francisco De Goya (1746-1828)

6 Μαρ 2008

6A Woman Reading a Letter6

Ετικέτες

Cathleen Schine: Ερωτικό γράμμα

3 Μαρ 2008


Η αλληλογραφία της βρισκόταν πεσμένη στο πάτωμα κάτω ακριβώς από το ειδικό άνοιγμα στην πόρτα, σκορπισμένη κι ίσως εξουθενωμένη από το μακρύ ταξίδι ενώ οι πολλοί και διάφοροι, άγνωστοι μεταξύ τους ταξιδιώτες, είχαν ένα μόνο κοινό σημείο κι αυτό ήταν η Έλεν Μακ Φάρκαρ. [...] Της άρεσε πολύ να βλέπει το σκορπισμένο στο πάτωμα ταχυδρομείο της, γεμάτο υποσχέσεις, σαν Κέρας της Αμαλθείας γεμάτο χαιρετισμούς, επιταγές, προσκλήσεις και παντός είδους πληροφορίες, σαν φρούτα που ξεχειλίζουν από τη γαβάθα - η καθημερινή σοδειά μιας συνηθισμένης ζωής, μόλο που, όπως αποδεικνυόταν τελικά, τα περισσότερα γράμματα δεν ήταν παρά διαφημιστικά φυλλάδια πλυντηρίων αυτοκινήτων και πιστωτικών καρτών που είχε ήδη, λογαριασμοί και αποδείξεις λογαριασμών, δελεαστικά ιπποδρομιακά λαχεία με το όνομά της γραμμένο ανορθόγραφα. Υπήρχαν όμως και χειρόγραφα νέων βιβλίων που της τα έστελναν ευελπιστώντες εκδότες ή αδημονούντες φίλοι από τον κόσμο που άφησε πίσω της, Γράμματα ή καρτποστάλ από παλιούς γείτονες, από συμμαθητές της στο κολέγιο, από τη μητέρα της που της άρεσαν τα ταξίδια ή από πελάτες που της ζητούσαν πληροφορίες.

Εκείνη την Τετάρτη υπήρχαν πολλά γράμματα, μια στοίβα μεγάλοι κίτρινοι φάκελοι, μερικοί μακρόστενοι άσπροι, επαγγελματικοί, και λίγο πιο μικροί, τετράγωνοι σε χρώμα εκρού ή σιελ. "Αγαπητή Φίλη". Έτσι άρχιζαν κάποια, αλλά βέβαια δεν ήταν ούτε αγαπητή, ούτε φίλη του αποστολέα. "Αγαπητό μέλος", άρχιζαν κάποια άλλα, αλλά δεν ήταν μέλος ούτε είχε διάθεση να γίνει, ασχέτως πόσες φορές θα την επέλεγαν και θα ενέκριναν εκ των προτέρων την εγγραφή της. "Αγαπητέ Κύριε"; Όχι, αυτό σίγουρα όχι... "Αγαπητέ Δημότη". Ναι, αυτό εντάξει. Της άρεσε ο ήχος. Άλλωστε ήταν δημότης. Ποιος δεν είναι τελικά δημότης κάποιου δήμου;

Ανέβηκε επάνω κι έφτιαξε άλλον ένα καφέ πριν περά­σει στο «Αγαπητέ Αναγνώστη». Ωραιότατα, σίγουρα είμαι αναγνώστρια, κι όχι αναγνώστης, σκέφτηκε και άφησε πα­ράμερα το γράμμα, αδιάβαστο. Ακολούθησαν μερικά, «Αγαπητή Έλεν». Έξοχα. Και το καλύτερο απ' όλα, ένα γράμμα που άρχιζε με την προσφώνηση, «Αγαπημένη μου μαμά». Πώς κι έφτασε τόσο γρήγορα γράμμα από την Έμι­λι; Μόλις χθες την πήγε στην κατασκήνωση και το γράμμα είχε ταχυδρομηθεί πριν δύο μέρες. Η Έλεν χαμογέλασε. Το γράμμα αυτό είχε προορισμό να την υποδεχτεί εδώ, στο μαγαζί, και να ανακουφίσει τη μοναξιά της και γι' αυτό η Έμιλι είχε φροντίσει να το στείλει πριν φύγει. Η Έλεν το ακούμπησε στο μάγουλό της σαν να ήταν κι αυτό μάγουλο.

Αγαπημένη μου μαμά,
Βάζω στοίχημα πως σου λείπω ήδη! Βάζω στοίχημα ότι θα περάσω υπέροχα στην κατασκήνωση. Σίγουρα θα βρω μια καινούργια φίλη. Ποιο να είναι τάχα το όνομά της; Ελπίζω να μην υπάρχουν εδώ δηλητηριώδεις κισσοί.
Σ' αγαπώ, φιλάκια,
Έμιλι

(Η μία, υπέροχη και μοναδική!!!
Σύντομα στους κινηματογράφους
η ταινία που πρωταγωνιστεί η Έμιλι,
η μία και μοναδική...)


Αναρωτήθηκε αν είχε λάβει και η Έμιλι το γράμμα της - εκείνο που της έστειλε κατά τον ίδιο τρόπο εγκαίρως, ώστε να περιμένει την Έμιλι όταν θα ξυπνούσε την πρώτη της μέρα στην κατασκήνωση, για να την ανακουφίσει στη μοναξιά της. Να καθόταν άραγε τώρα στο κρεβάτι της και να το διάβαζε στο χλομό πρωινό φως του δάσους που έμπαινε στην κουκέτα, όπως διάβαζε και η Έλεν το γράμμα της Έμιλι ξανά και ξανά;

Εκείνη την Τετάρτη ήταν πλούσια η σοδειά σε επιστολές. Άλλη μια ικανοποίηση που ωρίμασε σαν μήλο και ζέστανε το σημείο εκείνο της γης που διάλεξε η Έλεν για να ξεφύγει από το συναίσθημα του ανικανοποίητου που την κατεδίωκε. Άνοιξε το γράμμα της μητέρας της και ύστερα το έβαλε αδιάβαστο στην τσέπη της.

Κάθησε στον καναπέ που είχε στο μπροστινό δωμάτιο του μαγαζιού και άρχισε να ξεδιαλέγει τους υπόλοιπους φακέλους. Υπήρχε ένα γράμμα από έναν φίλο της ψυχίατρο με εσώκλειστο ένα άρθρο του για τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της μανιακής και της υπερβολικής συμπεριφοράς των ανθρώπων που ανήκουν στην κατηγορία των πολύ πλουσίων. Ο Τζορτζ είχε σημειώσει στο περιθώριο: Όπως είπε και η Ντόροθι Πάρκερ όταν πέθανε ο Κούλιντζ, «Πού να ξέρεις πια;». Υπήρχε επίσης ένα προσκλητήριο για τον γάμο της εξαδέλφης της τής Τζούντι και μια επίσημη επαγγελματική επιστολή από τον Νταν, τον πρώην της, σχετικά με τις κατασκηνωτικές δαπάνες της Έμιλι. «Γεια χαρά! Διάβασες κανένα καλό βιβλίο τελευταία;» είχε σημειώσει στο τέλος. «Δικός σου, Νταν». Ο Νταν, που ήταν παλιά εκδότης σχολικών βιβλίων αλλά εγκατέλειψε τις εκδόσεις, σπούδασε οικονομικά και θησαύρισε ως τραπεζικός επενδυτής, είχε τις αμφιβολίες του σχετικά με την καριέρα που ακολούθησε η Έλεν μετά τον γάμο.

Συμπλήρωσε προσεκτικά τις επιταγές και τους λογαριασμούς, πέταξε τα άχρηστα διαφημιστικά φυλλάδια στον κάλαθο των αχρήστων και τα είδε, με μάτι εύθυμο, να βυθίζονται για πάντα στη λησμονιά. Μετά κοίταξε αφηρημένα στην άκρη του καναπέ, όπου περίμεναν κι άλλοι φάκελοι και γράμματα. Τότε το είδε. Ήταν ένα άσπρο φύλλο χαρτί παράξενα διπλωμένο, που προεξείχε από τους υπόλοιπους επίπεδους φακέλους, τσακισμένο στη μέση, ακανόνιστο και ασύμμετρο, σαν μικροσκοπικό περίσσευμα εκτός τόπου.

Η Έλεν το έπιασε αφηρημένα. Ήπιε μια γουλιά καφέ κρατώντας το τσαλακωμένο γράμμα στο χέρι. Αργότερα, όταν το ξανασκέφτηκε, θυμήθηκε πόσο παράταιρο φάνταζε αυτό το γράμμα, σαν δηλητηριώδες μανιτάρι μέσα στο περιβόλι της αλληλογραφίας της, πόσο παράταιρα ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τα λεία στρώματα που σχημάτιζαν τα υπόλοιπα. Το ξεδίπλωσε μηχανικά κι άρχισε να διαβάζει...


Από το βιβλίο της Κάθλιν Σάιν Ερωτικό Γράμμα
Εκδόσεις Ενάλιος
μτφ: Καίτη Οικονόμου

Ετικέτες