<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

ο Αθανάσιος Χριστόπουλος προς τον Αθανάσιο Ψαλίδα

29 Νοε 2007


Βουκουρέστι, 10 Νοεμβρίου 1811

Έλαβα το γράμμα σου το πρώτον και το δεύτερον και του μεν δευτέρου τες προσταγές όσον ημπορώ, θέλω τες ακολουθεί, συντρέχοντας τους φίλους εις τες υποθέσες του, το δε πρώτον αφού το ανέγνωσα, και κατάλαβα τον φιλόσοφον και απαραλόγιστον νουν σου, το πρόσφερα τον ευγενέστατόν μου αυθέντην. Το ανέγνωσε, το επαίνεσε, το εδέχθηκε, και με είπε να σ' αποκριθώ, ότι η πολίτικη κοινώς ομιλουμένη γλώσσα δεν είν' αυτή, οπού γράφει το Πατριαρχείον, αλλ' αυτή οπού εσύ γράφεις' δηλαδή έτσι λαλούν κοινώς οι πολίται, καθώς είναι γραμμένο το γράμμα σου' εγώ παρατηρώ, ότ' η πολίτικη γλώσσα δεν διαφέρει τίποτε εις την κλίσιν και σύνταξιν από την δική μας την ηπειρωτική, αλλά και από την μωραΐτικην εκτός μόνον εις μερικές λέξεις, ώστε ημπορούμεν να διαιρέσωμεν μεν την τωρινήν ρωμαίηκην γλώσσαν κάλλιστα εις στερεώτικην και νησιωτικήν, η οποία έχει κάποιες διαφορές και εις κλίσιν και εις σύνταξιν' εκείνα δε οπού φλυαρούν κάποιοι τερατολόγοι εις τον Λόγιόν τους Ερμήν είναι γραιάς μαντεύματα και γέρου παραμύθια και δεν τα δέχονται ούτε οι ευγενείς και σπουδαίοι του γένους μας, ούτε το πλήθος' μάλιστα εδώ ένας άρχοντας τους έκαμε και μιαν κωμωδίαν αξιόλογον, την οποίαν θα την τυπώσουν και τυπόντάς την, θέλω σε την στείλη και πεθαίνης από τα γέλια' άργησα να σε γράψω, διατί πρόσμενα να μ' έρθουν αυτά τα Λυρικά μου, να σε τα στείλω' (αύτά είναι γραμμένα με την κοινήν γλώσσαν, την λεγομένην φαναριώτικην, και παρατήρησε πόσο διαφέρουν τα πολίτικα από τα δικά μας' σχεδόν τίποτε)' το όνειρο δε, όπου εις αυτά ευρίσκεται, και η προπαίδεια της στιχουργικής είναι του σχολιαστού μου τέτοια είχα πολλά με τάχασαν όμως οι άνθρωποί μου' ρίχνοντάς τας εδώ κ' εκείθεν' και αυτά είναι απομεινάρια' τα έκαμα δε αυτά όλα δια να δείξω μόνον την αρμονίαν της γλώσσας μας κτλ. 'Ολες οι γνώμες και όλος ο νους οπού μ' έγραψες, όντα με την αλήθειαν σύμφωνα, αναμφίβολα είναι και μ' εμένα και εις όλα συμφωνούμε αλάθευτα.

Την γραμματικήν μου, όσο καί όπου συμφωνεί με την συνήθειαν, την δέχομαι, όπου δε όχι, την αποστρέφομαι και κακή τύχη δεν συμφωνεί εις πολλά, διατί όταν την έγραψα, αναγκάσθηκα να συμβιβάζω και την πρόληψιν με την αλήθειαν' όθεν λάβε κανόνα την κοινήν συνήθειαν και διόρθωνε την κλίσιν και σύνταξιν.

Είμαι περίεργος να ιδώ το πόνημά σου, οπού με γράφεις.
Αν θέλης, γράψε ένα γράμμα προς τον αυθέντην, παίρνοντας αφορμήν το ό,τι μ' είπε να σ' αποκριθώ' είναι ο άνδρας μέγας, σοφός, βαθύς και μεγαλοφυέστατος, και φιλομουσότατος, και φίλος των σπουδαίων.

Τα Λυρικά μου ήταν όλα απλογραμμένα, ήγουν χωρίς την στραβογραφίαν την Ελληνικήν, πλην με τα τύπωσαν, να κουρεύονται, καθώς τα βλέπεις' ας είναι' αγάλια και τούτο κατορθώνεται.

Τι άλλο να σε γράψω; άμποτε να μας χαροποιήση η ειρήνη.

Το προσφώνημα, οπού ευρίσκεται εις την αρχήν των λυρικών μου δεν ημπόρεσα να μάθω ακόμα τίνος είναι' ούτε τα τραγούδια τα είχα επιγραμμένα, οι μάταιοι με τα επέγραψαν.


Από τον 43ο τόμο ("Νεοελληνική Επιστολογραφία") της Βασικής Βιβλιοθήκης - εκδόσεις Ιωάννου Ν. Ζαχαρόπουλου, 1955 (copyright Αετός)


- Ο Αθανάσιος Χριστόπουλος (Καστοριά 1772-Ρουμανία 1847) ήταν Έλληνας λόγιος και ποιητής. Για το ποιητικό του έργο χαρακτηρίζεται «πρόδρομος» (μαζί με τον Ιωάννη Βηλαρά και τον Ρήγα Βελεστινλή) επειδή θεωρείται ότι άνοιξε νέους ποιητικούς δρόμους με την χρήση της δημοτικής γλώσσας. (el.wikipedia.org)
- Ο Διδάσκαλος του Γένους Αθανάσιος Ψαλίδας (1767- 1829), δίδασκε με νέους τρόπους και με γλώσσα την άκρα δημοτική. Έβγαλε συντακτικό και λεξικό της λαϊκής γλώσσας, και ήταν υπέρ της κατάργησης της ορθογραφίας. Εισηγήθηκε την μετάφραση των αρχαίων κειμένων και εισήγαγε τη λατινική. Ο μαθητής του Ιωάννης Βηλαράς, το 1814, έβγαλε γραμματική της δημοτικής με τίτλο «η Ρομέηκη γλόσα» ήτοι «Μηκρή ορμήνια για τα γράματα και την ορθογραφήα της ρομέηκης γλόσας» και την αφιέρωσε στο δάσκαλό του Αθανάσιο Ψαλίδα.(
www.vrellis.org)

Ετικέτες

ο Robert Adair στον Λόρδο Elgin

23 Νοε 2007


31 Ιουλίου 1811

Σε απάντηση του ερωτήματος της Εξοχότητάς σας σχετικά με τα μαρμάρινα Γλυπτά που η Εξοχότητά σας συγκέντρωσε στην Αθήνα και για την αποστολή των οποίων σ' αυτή τη χώρα μου ζητήθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών να αποταθώ για άδεια στην τουρκική κυβέρνηση πρέπει να σας πληροφορήσω ότι ο κ. Pisani περισσότερες από μία φορές με διαβεβαίωσε πως η Πύλη αρνείται απολύτως ότι έχετε οποιοδήποτε δικαίωμα κυριότητας σ' αυτά τα γλυπτά. Με την έκφραση αυτή κατάλαβα πως η Πύλη θέλει να πει ότι τα πρόσωπα που σας πούλησαν τα γλυπτά δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το πράξουν.

Εν τούτοις επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η πληροφορία αυτή δεν μου δόθηκε σε κάποια επίσημη συζήτηση με τους τούρκους υπουργούς.

Έχω την τιμή να είμαι,
Λόρδε μου,
της Εξοχότητάς σας πειθήνιος και ταπεινός δούλος,

R. Adair


Από Το Βήμα, 28/9/2003

*(O Ρόμπερτ Ανταίρ ήταν ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη κατά το διάστημα 1809-1810)

Ετικέτες

Πολυτεχνείο

17 Νοε 2007


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

του Τάσου Λειβαδίτη

[...]
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα να γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ'ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.


Aπό τη Ρωμιοσύνη

του Γιάννη Ρίτσου

VI
[...]
Πιάνεις το χέρι. Eίναι δικό σου. Nοτισμένο απ' την αρμύρα.
Δικιά σου η θάλασσα. Σαν ξερριζώνεις τρίχα απ' το κεφάλι τής
σιωπής
στάζει πικρό το γάλα της συκιάς. Όπου και νάσαι ο ουρανός σε
βλέπει.
Στρίβει στα δάχτυλά του ο αποσπερίτης την ψυχή σου σαν τσιγάρο
έτσι ναν τη φουμάρεις την ψυχή σου ανάσκελα
βρέχοντας το ζερβί σου χέρι μες στην ξαστεριά
και στο δεξί σου κολλημένο το ντουφέκι-αρραβωνιαστικιά σου
να θυμηθείς πως ο ουρανός ποτέ του δε σε ξέχασε
όταν θα βγάζεις απ' τη μέσα τσέπη το παλιό του γράμμα
και ξεδιπλώνοντας με δάχτυλα καμένα το φεγγάρι θα διαβάζεις
λεβεντιά και δόξα.
[...]

VII
[...]
Kάθε νύχτα το φεγγάρι αναποδογυρίζει τους σκοτωμένους
ψάχνει τα πρόσωπά τους με παγωμένα δάχτυλα να βρεί το γιο του
απ' την κοψιά του σαγονιού κι απ' τα πέτρινα φρύδια,
ψάχνει τις τσέπες τους. Πάντα κάτι θα βρεί. Kάτι βρίσκουμε.
Ένα κλειδί, ένα γράμμα, ένα ρολόι σταματημένο στις εφτά.
Kουρ-
ντίζουμε πάλι το ρολόι. Περπατάνε οι ώρες.


Από το αφιέρωμα της ΚΝΕ "Νοέμβρης 1973-2007
34 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου
"

Ετικέτες

Γιάννης Γκούμας: Γράμμα που δεν γράφτηκε ποτέ

12 Νοε 2007


Αγαπητέ πατέρα,
μαθαίνω πως δεν είσαι καλά,
μα κι εγώ αισθάνομαι βαρύθυμος
διότι το παρελθόν είναι μοιραίο γράμμα
ανεπανόρθωτα ριγμένο στο ταχυδρομικό κουτί.
Σαν γιο
με θεωρούσες πάντα
βραβείο παρηγοριάς -
κληροδότημα,
όπως κληροδότημα του σπέρματος είναι το σώμα.
Ήμουν ποιητής ενάντια στην πολεμική σου
ήμουν ηθοποιός ενάντια στα συνθήματά σου
ήμουν τραγουδιστής ενάντια των κραυγών σου -
πνεύμα σαν κείμενο γεμάτο διορθώσεις.
Αν μπόρεσα να φέρω το σώμα μου στα όριά του,
σε μια επίπονη τελείωση -
να
τα μάτια είναι κάποιος άλλος
τα χέρια κάποιου άλλου
πιο πολλά ναυάγια από αστέρια στ’ απόνερά μου.
Αλλά μπορώ να σημαδεύω τα τετράγωνα ερωτηματολογίων
κι έτσι ξέρω τι αισθάνομαι.
Μου λένε
πως βασίζεσαι στην ποίηση
- τη δική μου ποίηση -
για ηρεμιστικό.
Ότι παίζω ηθοποιός για τη σωτηρία σου
ότι το τραγούδι μου θρηνεί τη δυστυχία σου
ότι το είναι μου σου έγινε έμπιστη πλαστοπροσωπία.
Ο τρόμος
πατέρα
ο τρόμος είναι
να είσαι ολομόναχος
μ’ επαναλαμβανόμενο ήχο.
Η τραγωδία
πατέρα
η τραγωδία είναι
το κρασοπότηρο με τα σημάδια των χειλιών σου,
το μόνο που απόμεινε
απ’ ό,τι σε απογοήτευσε.

1990


Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Δέλεαρ της Ασημίνας Χασάνδρα


(εικόνα: transformationaltools.com)





Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Ishikawa Toyonobu (1711-1785)

7 Νοε 2007

6Guanyu, the Chinese god of war,
reading a love letter with a courtesan 6



---(από imj.org.il)

Ετικέτες

Φ.Σκούφος: "σ' έναν νέο που σκέπτεται να παντρευτή"

2 Νοε 2007


Δεν μου φαίνεται φρόνιμος όποιος είναι φύσει ελεύθερος και θέλει να βάλη τας αλύσεις εις τους πόδας και να γενή δούλος' ο γάμος είναι μία δουλεία τόσον πλέα σκληρά, όσον οπού δεν τελειώνει παρά με την ζωήν. Ακούω πως θέλεις να πανδρευθής με την Ν. και ως φίλος σού ενθυμίζω να μην σε γελάση ή ευμορφία μιας γυναικός, διατί εις όλον το ύστερον είναι ψευδής και ένα φαινόμενον αγαθόν' τα ρόδα εκείνα οπού τώρα θαυμάζεις εις εκείνο το πρόσωπον αφού τα ετρύγησες σου μεταλλάσσονται εις ακάνθας και οι τρυφές οπού τώρα σου τάσσει ο νυμφικός θάλαμος έχοντας το γλυκύ πικρόν, όσον είναι γλυκές εις την αρχήν άλλο τόσον εις το τέλος ποτίζουν χολές και φαρμάκια. Ω τι εύμορφον πράγμα οπού είναι εις ένα άνθρωπον η ελευθερία' να μην έχη τους πόδας περιπεπλεγμένους με δεσμά, όπου δεν ημπορεί να κόψη ποτέ παρά του θανάτου το δρέπανον. Ο Θεός να σε φωτίση μην χάσης θησαυρόν τόσον τίμιον και άγιον και σε ασπάζομαι.


(από τον "Γραμματοφόρο" του Φιλόθεου Σκούφου)

Από τον 43ο τόμο της Βασικής Βιβλιοθήκης "Νεοελληνική Επιστολογραφία" - εκδ. Αετός, 1955


*
Σημ. Η επιλογή της χρήσης του αρχικού Φ. αντί ολοκλήρου του ονόματος, είναι γιατί η Βασική Βιβλιοθήκη αποδίδει τον "Γραμματοφόρο" στον Φιλόθεο Σκούφο, ενώ άλλες πηγές - οι περισσότερες - τον αποδίδουν στον Φραγκίσκο Σκούφο.

Ετικέτες