<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Μπόρις Πάστερνακ: Με μια ολοκληρωτική απερισκεψία έχω πιαστεί απ' τον Ζιβάγκο

27 Φεβ 2014


3 Μαρτίου 1953
Αγαπητέ Βαλεντίν Φερντινάντοβιτς

Δεν μπορώ να σας πω πόσο με συγκίνησε το γράμμα σας και πόσο με γεμίζουν με υπερηφάνια όλα αυτά που γράψατε για μένα, τόσο βαθιά, πειστικά και αποτελεσματικά όπως είναι, ας το πούμε έτσι, στο φυσιολογικό τους μέγεθος. Σας είμαι υποχρεωμένος. Πώς να εξοφλήσω αυτό το χρέος και πώς να σας απαντήσω; Πριν από την αναχώρησή μου διάβασα ολόκληρο το βιβλίο σας Η Φιλοσοφία της Αρχαίας Ελλάδας. Δε μου είχε συμβεί ποτέ να διαβάσω κάτι πιο κατανοητό, πιο καθαρό, γοητευτικό κι ολοκληρωμένο για τον Πλάτωνα. Όλα αυτά τα καταφέρατε μ' έναν τρόπο αξιοζήλευτο.

[....] Φτάνοντας σ' αυτόν τον τόπο, θυμήθηκα πως είχα ζήσει εδώ για ένα μήνα το καλοκαίρι του  '35 και ότι το χειμώνα του ίδιου χρόνου όπως και κατά τη διάρκεια του πολέμου και εσείς είσασταν εδώ μαζί με την Ιρίνα Σεργκέιβνα.

Μας έβαλαν στη δεύτερη πτέρυγα του Σανατορίου, εκεί που τότε ζούσα κι εγώ, σχεδόν στο ίδιο δωμάτιο. Απ' το δωμάτιό μου φαινόταν ένα χιονισμένο σπίτι με ένα μοναδικό παραθυράκι, απ' όπου έβγαινε τότε με μια λευκή πουκαμίσα κι ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα η Ζινάιντα Βλαντιμίρνοβνα Κούρβιτς. Θα ήθελα να σας γράψω από εκείνο τον τόπο. Τότε ήμουν 18 χρόνια νεότερος, ο Μαγιακόβσκι δεν είχε ακόμη θεοποιηθεί, μου είχαν μεγάλη εκτίμηση, έκαναν γνωστά τα έργα μου στο εξωτερικό. Δεν ήμουν στην πραγματικότητα άρρωστος, αν κι αισθανόμουν ανεπανόρθωτα δυστυχισμένος και πέθαινα, σαν μαγεμένος απ' το κακό πνεύμα των παραμυθιών. Ήθελα τότε, με τίμια και αυθεντικά μέσα, να κάνω κάτι προς δόξαν εκείνων που βρίσκονταν γύρω μου, κάτι που θα μου προξενούσε ευχαρίστηση, και που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μονάχα με υπεκφυγές.

Το πρόβλημα ήταν άλυτο, ο τετραγωνισμός του κύκλου, ερχόμουν σε σύγκρουση με την αφερεγγυότητα μιας κατάστασης που έκρυβε όλους τους ορίζοντες και έκλεινε τους δρόμους. Είναι καταπληκτικό το πώς έμεινα άθικτος, θα έπρεπε ίσως να πέθαινα τότε όπως ο Άντικ.

Τώρα είμαι άρρωστος από την καρδιά μου, πράγμα που δεν είναι επινόηση, βρίσκομαι πέρα από τις παρατάξεις, έχοντας πέσει σε δυσμένεια, όλα τα σημεία άλλαξαν, τα «συν» έχουν γίνει «μείον» αλλά είμαι ευτυχισμένος και ελεύθερος, υγιής, χαρούμενος και δυνατός. Με μια ολοκληρωτική απερισκεψία έχω πιαστεί απ' τον Ζιβάγκο, που δε χρησιμεύει σε κανέναν, αλλά που είναι αχώριστος από εμένα, όπως εκείνο το παράθυρο που δεκαοχτώ χρόνια πριν ήταν για μένα ένα αδιέξοδο και που κοντά του δεν μπορούσα και δεν ήξερα τι να κάνω.

[....] Σας φιλώ.

Δικός σου Μπ.

Boris Leonidovich Pasternak
απόδοση: Θοδωρής Στεφανόπουλος



από Το Δέντρο, τχ. 47
Σεπτέμβριος 1989


(πρωτότυπη φωτογραφία: radioswissclassic.ch)

Ετικέτες

Άρτσιμπαλντ Μακ Λης: Επιστολή για να μείνει μέσα στη γη

19 Φεβ 2014


Τώρα είναι κρύο' πιο κρύο.
Τ' άστρα πολλά.
Το ρέμα
στα βορινά μάς σέρνει στην Μεγάλην Άρκτο.
Τα φύλλα πέφτουν, τα νερά έχουν κρουσταλλιάσει
στων βράχων τις κουφάλες.
Πέρα προς το Νότο,
γκρίζοι ουρανοί, κόκκινος ήλιος. Τα κοράκια
αργοπετούνε με καμπυλωτές φτερούγες,
Φύγανε οι κάργες.
Πάει καιρός που έχουμε αφήσει
του Ωρίωνα τα τρεμόφωτα. Ο καθείς πιστεύει
μέσα του πως πεθαίνει πια. Πολλοί έχουν γράψει
τα τελευταία τους γράμματα, τις στερνές σκέψεις.
Για τώρα θα 'ναι ο θάνατός μας ή για πάντα;
Κανείς δεν ξέρει τούτη η γη που όλο γυρίζει
αν θα ξαναβρεθεί: κανείς δεν ξέρει.
Χάμω
κοιτόμαστε' τα ρούχα μας κάτω απ' τα χιόνια.
Παρακαλώ,
(αν κανείς τούτο το γράμμα ανοίξει)
να πει τις λέξεις που ήτανε τα ονόματά μας.
Όλα θα σας τα πω,
κι' όσα εμείς μάθαμε' όλα:
Η γη είναι σφαίρα'
έχει πηγές κάτω απ' τα δέντρα.
Το χώμα με μαχαίρι στομωμένο κόβεται.
Φυλάξου απ' τις φτελιές
σαν πέφτει αστροπελέκι.
Τα φώτα που κοιτάς στον ουρανό είν' αστέρια.
Θαρρούμε πως δε βλέπουνε'
θαρρούμε ακόμα
πως τίποτε δεν ξέρουνε τα δέντρα, κι' ότι
δε μας ακούν της χλόης τα φύλλα. Λέμε ακόμα
πως άμαθα είναι τα πουλιά.
Τ' αυτί μη στήνεις.
Τη νύχτα στ' ανοιχτά παράθυρα μη στέκεις.
Πριν από σας το 'χαμε ακούσει'
φωνές είναι.
Δεν είναι λόγια' είναι το ξύπνημα του ανέμου.
Κι ακόμα αυτό: Από μας κανείς το θεό δεν είδε.
(Πολλές φορές πιστέψαμε πως σ' ένα δέντρο,
του φθινοπώρου ως ξέσπαε ξάφνου η αντάρα,
οι δέσμες του ήλιου σύγκλιναν' αλλά ήταν λάθος.)
Οι νύχτες είναι επίφοβες, Το νου σας!
Έρχονται τότε τα όνειρα κι' οι ανέμοι αλλάζουν.
Τι κρύο! Πλάι στον Αρκτούρο έχει παράξενα άστρα.
Ψηλά φωνές κάποιο άγνωστο όνομα καλούνε.

Archibald MacLeish
μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου



Από την Νέα Εστία, τχ. 907
15 Απριλίου 1965
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)

Ετικέτες ,

Πινακοθήκη: Thomas Benjamin Kennington (1856–1916)

10 Φεβ 2014

Reading the Letter

Ετικέτες

Βασίλης Αρφάνης: Τα γράμματα

1 Φεβ 2014


Συγκέντρωσε τα γράμματά μου και στείλτα
στην παλιά διεύθυνση που ξέρεις
Άφησε να τα φροντίσω εγώ που τα έγραψα.
Πέρασαν τόσα χρόνια αργά αργά.
Ή μήπως τόσο γρήγορα;

Γιατί μερικά βράδια χωρίς προσπάθεια
σαν να μην έγινε τίποτα
σαν να είναι ο χρόνος χώρος
αλλάζω πόλη
γυρίζω στο παλιό μου σπίτι
περνώ ανάμεσα από τους νέους ενοίκους
και κάθομαι στο γραφείο.

Εκεί περιμένω να γυρίσουν πίσω
τα δικά μου γράμματα.


Από την ανθολογία Σύγχρονη ερωτική ποίηση
Επιμέλεια: Περιοδικό "Η Λέξη"
εκδ. Καστανιώτη, 2007

Ετικέτες